Naar huis!

Geschreven door Liselore

Normaal gesproken kan een reis me niet lang genoeg duren. Ik heb geen er geen enkele moeite mee om vijf of zes weken op pad te zijn, zelfs dan vind ik het altijd weer jammer om naar huis te gaan. Niet omdat ik het thuis niet fijn heb, maar omdat ik zo graag nieuwe plekjes op de wereld ontdek.

Dit keer is alles anders. Nu zitten we met een vijftien maanden oude zoon die we net kennen in een hotelkamer. De kamer is in principe ruim genoeg, maar het blijft behelpen. Als hij eenmaal slaapt doen we alles op ons tenen. Als hij wakker is moeten we continue opletten omdat hij nogal de neiging heeft om met zijn handen aan de vuile wielen van de buggy te zitten, de prullenbak om te gooien om te kijken wat er in zit of om aan kabels en snoeren te trekken. Er is geen kinderstoel op de kamer, weinig speelgoed en luiers verschonen doen we op het tweepersoonsbed waarbij Wen Gui alle kanten op kronkelt.

Het Zomerpaleis

We zitten in een vreemde stad waar we bijna niemand kennen, we de taal niet spreken en op openbaar vervoer zijn aangewezen. En eigenlijk zijn we nu ook wel weer even klaar met China. Het is overal zo immens druk! Gisteren hadden we ons laatste uitstapje naar het zomerpaleis en ook hier kon er weer over de parapluutjes worden gelopen. Die waren er niet in zulke grote getale omdat het regende, maar omdat Chinezen niet bruin willen worden van de brandende zon. Ze duwen en trekken maar raak om er langs te kunnen en daarbij heb je continue die rotpluutjes in je gezicht. En dan staren ze je ook nog eens aan alsof je zoon een aangekleed aapje is.

China is een prachtig land met hele vriendelijke, hardwerkende mensen. Hun cultuur, geschiedenis en mentaliteit zijn ontzettend interessant, ik kan er hele bibliotheken over lezen. Maar als er nog één Chinees met een paraplu in mijn personal space komt gaat er bloed vloeien. En al die mensen die het hier nodig vinden om een minuut lang recht voor onze neus met open mond van onze Chinese zoon naar onze westerse koppen te gaan staan staren hebben mijn irritatiegrens ook bereikt.

Hollandsche nieuwe!

Kortom, we kijken er dit keer reikhalzend naar uit om morgen het vliegtuig in te stappen en voeten op Nederlandse bodem te zetten. Voor ons is het terug naar onze vertrouwde omgeving, voor Wen Gui is het een hele nieuwe wereld. Het zal weer een grote verandering voor hem zijn die wordt ingeluid met een horde familie op Schiphol. Ik ben erg benieuwd hoe hij op de bijna tien uur durende vlucht en de aankomst in Nederland gaat reageren. Hij had al merkbaar moeite met de verandering van het hotel in Nanjing naar het hotel in Beijing, ook nu zal hij wel weer een paar dagen nodig hebben om te bekomen.

Hoe het ook moge zijn, als we eenmaal thuis zijn ligt hij eindelijk in zijn eigen bedje en zal er niet veel meer gaan veranderen. Ik had het een aantal jaren geleden nooit durven vermoeden, maar toch is het gebeurt. Ik verlang naar stabiliteit, een rustige omgeving en een huisje, boompje en beestje. Wat wonderlijk dat zo’n klein mannetje dat zo snel voor elkaar kan krijgen!