Juffrouw zenuwpees

Geschreven door Liselore

Dinsdagavond begon het. Toen hadden we een laatste afreisbijeenkomst vanuit het adoptiebureau. Samen met de stellen met wie we zeer binnenkort naar China gaan kregen we de laatste informatie en tips. Vanaf het moment dat ons persoonlijke reisschema bekend werd gemaakt begon ik ‘opvliegers’ te krijgen. We vertrekken op zaterdag vanaf Schiphol, op zondagochtend (lokale tijd) komen we aan in Beijing, vanaf daar vliegen we in de middag door naar Nanjing. Meteen de dag erop krijgen we Wen gui. Opeens was er niets theoretisch en hypothetisch meer aan, alles is nu concreet. 

De zenuwen sloegen genadeloos toe. Gaan we niets vergeten? Als we namelijk ook maar een enkel formuliertje vergeten mee te nemen gaat het hele feest niet door. Hebben we de goede flesjes en voeding om de eerste dagen mee door te komen? Hoe moeten we in hemelsnaam alles voor onszelf (inclusief iPads, laptop, modem en grote camera) en voor een klein ventje waarvan we de behoefte niet precies weten in twee koffers met een maximum aan 20 kilo proppen? 

Een visum aanvragen bij de dependance van de Chinese ambassade in Den Haag

Stopcontacten moeten nog worden afgedekt. De huiskamer is nog niet kindvriendelijk genoeg. We moeten nog uitzoeken hoe de filmfunctie op onze camera werkt (HET moment willen we uiteraard filmen). We moeten nog afspreken of we gaan proberen te skypen/ facetimen met familie vanuit China. Welke speeltjes nemen we al mee en welke nog niet? Nemen we boeken mee of hebben we toch geen tijd om te lezen en kunnen we de ruimte beter voor andere zaken gebruiken? 

Mijn hoofd tolt. Waar Rens zoals altijd rustig en kalm is, heb ik slapeloze nachten en loop ik nog net niet op mijn nagels te kluiven. Ik stond eergisteren bij de Prenatal bijna te hyperventileren toen ik zag dat ze wel tien verschillende papflessen hadden. Wat moet ik daar nu mee? Welke moet ik hebben? Klaarblijkelijk ben ik niet de enige hysterische aanstaande moeder (zonder dikke buik) die daar heeft staan panieken, de verkoopsters hebben me prima geholpen. Maar de sadist die het heeft verzonnen dat er van ieder item dat je voor je kind al dan niet nodig mocht hebben talloze keuzes zonder ook maar een ogenschijnlijk verschil aangeboden moet worden, mag van mij een nekschot krijgen. 

Ik droom iedere nacht van Wen Gui. Nooit iets vervelends, het is altijd leuk en vertrouwd, maar ik kan wel opeens zwetend wakker worden en me afvragen hoe ik een laptop in mijn cameratas gefrut krijg. We mogen tenslotte maar een stuk handbagage per persoon meenemen. 

Ik zal blij zijn als we – over vijf dagen al! – in het vliegtuig zitten. Dan maakt het niet meer uit of we de perfecte papfles bij ons hebben en is de hele papierwinkel die we voor onze reis moesten regelen achter de rug. Ik ben alleen al twee volle ochtenden kwijt geweest met het verkrijgen van visums voor China! Als we eenmaal op Schiphol aan zijn gekomen worden we heerlijk aan het handje genomen door het adoptiebureau en misschien, heel misschien, kan deze juffrouw zenuwpees dan eindelijk wat tot rust komen.