Rondje Beijing

Geschreven door Liselore
 

Maandagochtend zijn we al op tijd naar de Nederlandse ambassade in Beijing gereden. Het was een tijdje rijden (vooral in de drukke spits), dus het lompe, grijze gebouw waarin de Nederlandse ambassade is gehuisvest was nogal een anticlimax.

De Nederlandse ambassade in Beijing

Alleen Chris en Ineke mochten naar binnen, zij moesten onze aanbevelingsbrieven ophalen. Een kwartiertje later hadden ze dat in hun bezit en reden we verder naar het ministerie van buitenlandse zaken. Hier moesten we vooral lang wachten, en toen we eindelijk aan de beurt waren hoefden we alleen maar hetzelfde nummer dat de ambtenaar op een van onze mapjes had gezet, op de andere mapjes zetten. Met potlood, pen was niet toegestaan. Daarna moesten we weer lang wachten en uiteindelijk bij een ander loket een flink geldbedrag afgeven.

Hiermee is onze bijdrage voor de formaliteiten weer even klaar en hadden we tijd voor wat uitstapjes. Diezelfde middag zijn we op eigen gelegenheid naar de Lama tempel geweest. We hebben gewoon de metro genomen en tot onze grote lol hield Wen Gui, zittend in zijn buggy, in de metrocoupé de staande paal vast. Dat deed immers iedereen in de coupé. Dit hield hij aardige tijd vol, daarna raakten zijn grijpgrage handjes gefascineerd door een handtas van een nietsvermoedende vrouw die net binnen zijn bereik bungelde. 

De Lama Tempel

De Lama tempel was prachtig. We hebben al ontzettend veel tempels gedurende onze reizen door Azië gezien, dus echt bijzonder was het niet. Het was wel heel leuk om met zijn drietjes op pad te zijn. En zoals inmiddels gebruikelijk hadden we ook aardig wat bekijks, toen we op een verhoging bij de toiletten Wen Gui een schone luier gaven hadden we zelfs een publiek van tien mensen die ongegeneerd iedere handeling volgden. Gêne kennen ze hier in China niet.



De Verboden Stad

Vandaag zijn we naar het befaamde Tiananmen Square en de aangrenzende Verboden Stad geweest. Geen van beiden zijn nieuw voor ons, en dat was maar goed ook. De drukte was namelijk onvoorstelbaar. Tel daar een verzengende hitte van ongeveer 32 graden in de schaduw bij op (terwijl de Verboden Stad in de volle zon ligt), samen met een enorm mierennest aan Chinezen die allemaal een parasolletje boven hun hoofd willen houden en die niet aan ‘personal space’ doen en het feest is compleet.

Toen we acht jaar geleden in dezelfde periode op deze plek waren, was het lang niet zo druk. Maar toen waren het immense reclamebord op het plein, de talloze verkopers en eetstalletjes die de doorgangen nog nauwer maken er ook nog niet. De welvaart heeft ervoor gezorgd dat de Chinezen zelf ook steeds meer toerist in eigen land uithangen en dat was vandaag goed te merken.

Wen Gui had het allemaal prima naar zijn zin. Hij heeft rustig in de buggy liggen dutten en had op zijn tijd zijn natje en droogje. Hij raakt steeds meer gewend aan het ‘op pad zijn’, wij raken er steeds bedrevener in om in te schatten wanneer hij wat nodig heeft en wanneer hij terug naar het hotel wil, dus dat gaat hartstikke goed.

Wen Gui bij de Verboden Stad

Ons mannetje is ook een aardige metamorfose aan het ondergaan. Het bleke, schriele ventje dat we iets meer als een week geleden in onze armen sloten, krijgt steeds meer kleur op zijn dikker wordende wangetjes. Hij heeft nog steeds een dun kontje, maar er begint wel een bol buikje te groeien.

Hij schatert heel wat af en wij met hem. Alhoewel hij nog steeds niet in zijn eigen bedje in slaap wil vallen, raken we er steeds handiger in om hem op de arm in slaap te zingen. We zijn er sinds een dag of vier ook achter dat als we hem voor het slapengaan een hele volle papfles geven, hij tot ’s ochtends half acht doorslaapt. En dat hij dan ook niet huilend wakker wordt.

We dachten eerst dat hij, aangezien hij met het avondeten ook aardig wat met ons mee-eet, hij vlak voor het slapen gaan geen heel volle papfles nodig zou hebben. Maar dat is voor hem dus niet te veel. En aangezien hij wel wat extra babyvet kan gebruiken, geven we hem nu gewoon het maximale. Als we eenmaal thuis zijn kijken we wel hoe we naar minder papflessen kunnen gaan.  

Ondanks dat we langzamerhand graag naar huis willen, hebben we een toptijd met z’n drieën!