Groeten vanuit de zevende hemel!

Geschreven door Liselore

Wat waren we gisteren zenuwachtig toen we om half drie naar het kantoor van Civil Affairs werden gereden! Toen we er aan kwamen stonden er in de deuropening al een paar stellen hoopvol naar aanrijdende auto’s te kijken, ook zij verwachtten ieder moment oog in oog te staan met hun zo gewenste zoon of dochter. Wij besloten gewoon in het kantoor zelf op een van de bankjes te gaan zitten, en al snel werd ons voorbeeld gevolgd.

Begeleidster Ineke stond druk met onze camera te filmen, zo’n moment waarop een kind binnen word gebracht is namelijk altijd onverwacht en snel. Voor je het weet heb je het gemist. Als eerste werd er een klein meisje binnen gebracht, ze was niet ouder dan anderhalf. Op het moment dat ze aan haar nieuwe moeder werd overgedragen begon ze luidkeels te huilen.

Vervolgens kwam er een jongen van een jaar of vijf. Hij werd naar een stel met een paar jaar oudere Chinese zoon gebracht. Dit jongetje was dodelijk verlegen en had geen enkele behoefte om contact te maken met de man en vrouw die op hun hurken met tranen in hun ogen naar het jongetje keken. Zijn nieuwe broer werd ingeschakeld om met foto’s van thuis uit te leggen dat het heus wel leuk zou gaan worden. Er werd met belangstelling naar gekeken, maar uiteindelijk gebaarde hij toch dat hij niet naar hen toe wilde lopen. We zaten er met ons neus bovenop en de tranen stroomden over mijn wangen. Niet alleen van de zenuwen, maar ook omdat ik het zo met het mannetje en zijn nieuwe familie te doen had. Wat een hartverscheurend tafereel...  


Eindelijk samen!

Hoe het verder ging hebben we niet meegekregen. Vervolgens kwam er namelijk een vrouw met een baby jongetje op haar arm binnenlopen. Ze zei dat hij Yang Wen Gui heette en Chris, onze Chinese begeleider, wees haar meteen naar ons toe. Heel rustig keek hij ons aan, liet zich door me oppakken en glimlachte naar Rens. Hij was wat beduusd, maar vond alles best. We mochten hem knuffelen, kusjes geven, met hem spelen, het was allemaal goed.

Zelfs het feit dat we ons allemaal dood schrokken omdat er vlak voor onze voeten een enorme bruine rat voorbij kwam rennen deerde hem niets. Met hem op schoot moesten we een stapel papieren onderteken en moesten we voor het dossier een foto van ons drieën laten maken.

In de tussentijd was er nog een meisje binnen gebracht, ze was een jaar of twee. Ook zij huilde tranen met tuiten. We konden de aanwijzingen die we kregen voor de foto amper verstaan (de drie paar ogen moeten namelijk op één lijn, dus we moesten Wen Gui precies hoog genoeg tussen ons inhouden). Na de foto kregen we kans om de vrouw die Wen Gui binnenbracht, Miss Tang, vragen te stellen. Terwijl ik haar vroeg hoe laat hij normaal gesproken ging slapen, wat hij graag at en op welke tijdstippen zat Rens naast me met onze zoon te spelen. Alle spanning viel weg. Wat een prachtig kereltje! Wat was hij kalm en wat liet hij ons makkelijk toe! Natuurlijk is het te begrijpen dat een kind huilt als het zomaar aan vreemden wordt meegegeven, maar het was een verademing dat hij ons direct leek te accepteren.

We gaven bijna licht van geluk toen we met hem op schoot terug naar het hotel reden. We zijn samen naar de hotelkamer gegaan en hebben uitgebreid gespeeld. We zaten te wachten op het moment dat hij moe zou worden, miss Tang had immers gezegd dat hij zijn middagdutje had overgeslagen, maar dat gebeurde maar niet. Ze had ook gezegd dat hij ’s ochtends en ’s avonds voor het slapengaan een papfles kreeg, dus gaven we hem rond vijf uur een geprakte banaan (die er prima in fietste) en legden hem in het babybedje met het plan hem een uurtje te laten slapen en later die avond een papfles te geven. Maar zodra we hem neer wilden leggen begon hij hard te huilen. Rens ging met hem op het grote bed liggen om hem te troosten. Het was namelijk waarschijnlijk dat het nu tot hem door begon te dringen dat dit geen tijdelijk bezoekje was en dat hij overstuur was. We dachten dat we hem gewoon uit konden laten huilen, maar na bijna twintig minuten was hij nog steeds ontroostbaar. Ineke, onze begeleidster vanuit het adoptiebureau had hem kennelijk op de gang al horen huilen en klopte aan. Zij legde uit dat hij waarschijnlijk nu al wel een kleine papfles lustte, en dat hij rond acht uur dan, na een grotere papfles, wel prima zou slapen.



Spelen met papa

 

Inderdaad, de papfles was meer dan welkom, zodra hij de fles met melk zag was het al goed. Daarna hebben we nog met hem zitten spelen. Hij was dol op een meegebrachte toet-toet auto van V-tech en vond het heel leuk om die continue op te pakken, te laten vallen en vervolgens een stukje verder te kruipen. Hij liet ons ook gewoon meespelen en lachte voluit. Hij was in opperbeste stemming terwijl we hem vol trots aan onze familie via Facetime en Skype lieten zien.

Rond acht uur hebben we hem in bad gedaan, dat vond hij ook prachtig. Hij heeft naar hartenlust zitten spetteren. Daarna kwam de papfles en vrij snel daarna viel hij in zijn bedje in slaap. Toen we rond elf uur per ongeluk tegen het bedje stootten werd hij wakker en begon hij te huilen. Hij wist duidelijk even niet waar hij was, maar na een paar minuten bij mij op schoot en een paar herhalingen van ‘Slaap kindje slaap’ was hij gewoon weer vertrokken. Vervolgens heeft hij tot zes uur vanmorgen geslapen.

Wij zelf hebben amper een oog dicht gedaan. Bij ieder zuchtje of kreuntje zaten we rechtop in bed om te kijken of hij niet verdrietig was en getroost wilde worden. Het maakt ons alleen helemaal niets uit dat we een slapeloze nacht hebben gehad. De eerste dag is boven verwachting goed gegaan en we zijn stapelverliefd op ons prachtige, vrolijke mannetje.

Vandaag zijn we op de ochtend terug naar het kantoor van Civil Affairs gegaan. We moesten nu de laatste papieren met onze duim afdrukken en een handafdruk van Wen Gui bezegelen, daarna kregen we een mooi mapje met een officieel document dat bevestigd dat Wen Gui nu de achternaam van Rens draagt en dat hij onze zoon is.

Het gezin met het jongetje van vijf dat het gisteren zo moeilijk had was er ook weer. Ik vroeg hen meteen hoe het met hen ging en dat was gelukkig al een stuk beter. Hij was druk met zijn nieuwe broer aan het spelen. Maar op het moment dat zij de papieren met duim printen en zijn handafdruk in orde maakten, werd hij weer erg verdrietig en zat hij stilletjes te huilen. Hij besefte heel goed dat het hiermee definitief was, dat deze mensen nu zijn ouders waren en dat hij zijn vertrouwde wereldje ging verlaten en naar een vreemd land (Amerika) zou vertrekken. Toen we met een vrolijke Wen Gui op onze arm het gebouw uitliepen bleef een stukje van mijn hart daar achter. Ik hoop zo dat het hem goed zal gaan met zijn nieuwe familie!

De rest van de dag hadden we geen verplichtingen. We hebben een buggy gekocht bij de plaatselijke Wall Mart, samen op de hotelkamer gespeeld en met zijn drieën (na de noodzakelijk papfles) een dutje gedaan. Daarna zijn we met Wen Gui in de buggy op pad gegaan.

We hadden lang getwijfeld of we een buggy mee zouden nemen. We hebben uiteindelijk besloten om een buikdrager mee te nemen en ter plaatse eventueel nog een buggy te kopen. We waren er al snel uit dat de stoepen hier goed genoeg zijn (dat is ook lang niet in alle Aziatische steden zo, en dan heb je er nog niets aan) en dat het veel te warm is om hem zo dicht tegen ons lichaam te dragen.

Dol op de buggy!

Die buggy bleek al snel een schot in de roos, hij vond het prachtig om door de drukke straten van Nanjing gereden te worden en hij keek zijn ogen uit. Het weeshuis waar hij vandaan komt ligt afgelegen en hij kwam ook niet veel buiten. Dus al het verkeer, de kleurige winkels en alle mensen die bewonderend naar hem kijken terwijl wij apetrots achter het wagentje lopen is voor hem erg leuk om naar te kijken.

We zijn met ons drietjes een aardige attractie voor de Chinezen, sommigen gaan gewoon ongegeneerd voor ons staan om ons eens goed te bekijken, anderen gaan gewoon foto’s met hun mobieltjes van ons maken. Adoptie mag dan wel heel normaal zijn in heel China, de mensen op straat in een willekeurige stad (waar weinig westerlingen komen), zien niet zo vaak een Westers stel met een Chinese baby voorbij lopen.

Morgen en overmorgen gaan we met Chinese begeleider Chris wat bezienswaardigheden in Nanjing bekijken. Donderdagmiddag wachten de laatste formaliteiten op ons, de documenten moeten nog een laatste keer gecontroleerd worden. Vrijdag aan het einde van de middag vliegen we naar Beijing om daar ook weer allerlei formaliteiten te doorlopen.

Ik ben erg benieuwd hoe Wen Gui gaat reageren op een vlucht en weer een andere hotelkamer en omgeving. Tot nu toe is hij ontzettend makkelijk, vrolijk (hij heeft al een flinke schaterlach laten horen) en eet en slaapt hij heel goed. Ik kan me voorstellen dat hij een dipje zal krijgen als hij weer naar een nieuwe stek wordt gesleept, maar dat zien we dan wel weer. We genieten met volle teugen van ons prachtige mannetje, we kunnen ons geluk echt niet op!

Nog even een kleine toevoeging voor de mensen die mij normaal gesproken ook op Facebook volgen: in tegenstelling tot wat ik dacht is hier in China Facebook volledig geblokt en is bij Google niet alleen een aantal zoekopdrachten verboden, maar is het gewoon helemaal niet bereikbaar. Aangezien dit blog ook van Google is, zijn we dus niet in staat het persoonlijk bij te werken of om op opmerkingen op het blog of op Facebook te reageren.

Mijn zusje Katja ontvangt onze blogpost via mail en zet ze vervolgens op het blog (Katja, nogmaals heel erg bedankt!). Zodra we terug in Nederland zijn nemen we de tijd om alle reacties bij te werken!