Naar huis!

Geschreven door Liselore

Normaal gesproken kan een reis me niet lang genoeg duren. Ik heb geen er geen enkele moeite mee om vijf of zes weken op pad te zijn, zelfs dan vind ik het altijd weer jammer om naar huis te gaan. Niet omdat ik het thuis niet fijn heb, maar omdat ik zo graag nieuwe plekjes op de wereld ontdek.

Dit keer is alles anders. Nu zitten we met een vijftien maanden oude zoon die we net kennen in een hotelkamer. De kamer is in principe ruim genoeg, maar het blijft behelpen. Als hij eenmaal slaapt doen we alles op ons tenen. Als hij wakker is moeten we continue opletten omdat hij nogal de neiging heeft om met zijn handen aan de vuile wielen van de buggy te zitten, de prullenbak om te gooien om te kijken wat er in zit of om aan kabels en snoeren te trekken. Er is geen kinderstoel op de kamer, weinig speelgoed en luiers verschonen doen we op het tweepersoonsbed waarbij Wen Gui alle kanten op kronkelt.

Het Zomerpaleis

We zitten in een vreemde stad waar we bijna niemand kennen, we de taal niet spreken en op openbaar vervoer zijn aangewezen. En eigenlijk zijn we nu ook wel weer even klaar met China. Het is overal zo immens druk! Gisteren hadden we ons laatste uitstapje naar het zomerpaleis en ook hier kon er weer over de parapluutjes worden gelopen. Die waren er niet in zulke grote getale omdat het regende, maar omdat Chinezen niet bruin willen worden van de brandende zon. Ze duwen en trekken maar raak om er langs te kunnen en daarbij heb je continue die rotpluutjes in je gezicht. En dan staren ze je ook nog eens aan alsof je zoon een aangekleed aapje is.

China is een prachtig land met hele vriendelijke, hardwerkende mensen. Hun cultuur, geschiedenis en mentaliteit zijn ontzettend interessant, ik kan er hele bibliotheken over lezen. Maar als er nog één Chinees met een paraplu in mijn personal space komt gaat er bloed vloeien. En al die mensen die het hier nodig vinden om een minuut lang recht voor onze neus met open mond van onze Chinese zoon naar onze westerse koppen te gaan staan staren hebben mijn irritatiegrens ook bereikt.

Hollandsche nieuwe!

Kortom, we kijken er dit keer reikhalzend naar uit om morgen het vliegtuig in te stappen en voeten op Nederlandse bodem te zetten. Voor ons is het terug naar onze vertrouwde omgeving, voor Wen Gui is het een hele nieuwe wereld. Het zal weer een grote verandering voor hem zijn die wordt ingeluid met een horde familie op Schiphol. Ik ben erg benieuwd hoe hij op de bijna tien uur durende vlucht en de aankomst in Nederland gaat reageren. Hij had al merkbaar moeite met de verandering van het hotel in Nanjing naar het hotel in Beijing, ook nu zal hij wel weer een paar dagen nodig hebben om te bekomen.

Hoe het ook moge zijn, als we eenmaal thuis zijn ligt hij eindelijk in zijn eigen bedje en zal er niet veel meer gaan veranderen. Ik had het een aantal jaren geleden nooit durven vermoeden, maar toch is het gebeurt. Ik verlang naar stabiliteit, een rustige omgeving en een huisje, boompje en beestje. Wat wonderlijk dat zo’n klein mannetje dat zo snel voor elkaar kan krijgen!

Op de Chinese muur

Geschreven door Liselore

Het kabelbaantje naar de Muur

Acht jaar geleden hebben we de Chinese muur bij Jinshanling al eens uitgebreid bekeken, honderden kilometers van het drukke Beijing af. Er was daar dan wel een kabelbaantje om bij de hoog gelegen muur te komen, ook al ging deze met een snelheid van een meter per uur. Maar verkopers waren er niet, en ook nauwelijks andere toeristen.

Het was zo prachtig  om die muur kilometers lang door de bergen te zien kronkelen dat toen we gisteren de gelegenheid hadden om de muur samen met Wen Gui te bekijken, we stonden te popelen van enthousiasme.

Het was in een busje met Henri, Rianne, Shi Quan, Edwin, Sam, Gijs en Chris ruim anderhalf uur rijden (en Wen Gui heeft bijna een vol uur daarvan in mijn armen liggen slapen). Gelukkig was het niet bijzonder warm, het was bewolkt en lang niet zo verzengend heet als het de voorgaande dagen was geweest.

We werden afgezet bij Mutianyu, waar een groot stuk muur is gerestaureerd. Er is hier een enorm toeristencircus ontstaan, beginnend met een Subway vestiging naast de parkeerplaats waar de toeristenbussen parkeren en een uitgestrekte straat met kraampjes waar allemaal dezelfde souvenirs worden verkocht. En de verkopers hebben volgens mij allemaal een cursus opdringerigheid in het Midden Oosten gehad.


De Chinese Muur

Maar goed, het mocht de pret allemaal niet drukken. De muur is nog altijd een onvoorstelbaar wereldwonder, en het was heel bijzonder om hier als gezin over heen te mogen lopen. Wen Gui was er niet heel erg van onder de indruk, maar het lijkt me voor hem wel leuk om later de foto’s te zien.

Vandaag zijn we op eigen houtje naar Nanluogu Xiang geweest. Dit is een eeuwenoude hutong (traditionele volksbuurt), middenin het moderne centrum van Beijing. De centrale straat is een drukke winkelstraat geworden, maar de winkels zijn meer op Chinese bezoekers dan op westerlingen gericht. Aangezien we nog altijd op zoek waren naar een leuk Chinees fotolijstje waar we een foto van ons drietjes in konden doen hebben we hier alle winkeltjes afgestruind. En in zo’n beetje het laatste winkeltje hadden we eindelijk prijs.

Smullen van de Churro's

Wen Gui vermaakt zich ook weer prima in zijn buggy. Hij heeft even een dutje gedaan en heeft vervolgens lekker om zich heen zitten kijken. Er waren ook behoorlijk veel eettentjes die aan de straatkant allerlei soorten fastfood verkochten en Wen Gui heeft een beetje mee zitten smullen van de Churro’s die Rens had gehaald.

 
Hij is een echt vuilnisbakje aan het worden, we zijn nog niets tegengekomen wat hij niet lust. Aan het ontbijtbuffet is hij vooral dol op een flinke plak bananencake, tussendoor eet hij een koekje en gepureerd fruit. Naast zijn papfles die hij rond het middaguur krijgt eet hij ook van alles mee van onze lunch. En ook met het avondeten eet hij een behoorlijk kommetje rijst met groente (en gulzig!).

Wij zijn thuis qua eten niet echt van de Hollandse pot, maar de smaak uit onze keuken zal hoe dan ook compleet anders zijn. Maar met zo'n allesetertje gaat dat vast goed komen.

Heet, heter, heetst

Geschreven door Liselore

Het is tot nu toe alle dagen al erg warm geweest, zowel in Nanjing als in Beijing. Maar gisteren was er een absoluut hoogtepunt. Toen we om tien uur het hotel uitliepen voor wat boodschapjes brak het zweet ons binnen seconden uit. De zon brandde al als een bezetene, de temperatuur was hoog en er stond een warme wind die rechtstreeks uit een woestijn leek te komen.

We zijn op de ochtend naar een nabijgelegen overdekt winkelcentrum geweest om nog wat kleertjes voor Wen Gui bij te halen. We blijven hopen dat we een broekje vinden dat niet direct van zijn kontje afzakt, maar tot nu toe hebben we nog geen geluk gehad.

De Temple of Heaven

’s Middags zijn we met Chris, Henri, Rianne en kleine Shiquan naar de Temple of Heaven geweest. Toen we acht jaar geleden in Beijing waren stond deze volledig in de steigers, waardoor we hem toen over hebben geslagen. We waren benieuwd hoe het er nu uit zou zien. Maar zodra we de metro uitkwamen sloeg de hitte ons al genadeloos in het gezicht.

De tempel staat midden in een mooi groot park met aardig wat schaduw, maar het bleef bloedheet. Halverwege liet Wen Gui merken dat hij het veel te warm had. Hij begon hard te huilen en hield pas echt op toen we in de airconditioning van de nabijgelegen Pearl Market stonden. Zodra Wen Gui de koelere lucht voelde was alles weer goed en begon hij weer te lachen. Eenmaal op de kamer keken we op een internetsite en zagen we dat het die middag meer dan 40 graden was geweest. En dat het dat de volgende dag weer zou worden.

Nu stond er op de planning dat we vandaag naar het zomerpaleis zouden gaan, een uitstapje van meer dan een halve dag. We besloten om het door de voorspelde hitte te laten schieten. Al die uitstapjes na elkaar zijn iedere keer weer een heel gesjouw en als Wen Gui er geen zin in heeft om in die sauna rond te banjeren dan kunnen we beter niet gaan. Een dagje rustig aan konden we alle drie inmiddels hard gebruiken.


Wen Gui op onze hotelkamer

We zijn dus vandaag op ons gemak naar Wang Fu Jing Road gelopen en daar wat rond geneusd. Het was warm, maar gelukkig lang niet zo warm als was voorspeld. De wind was dit keer niet zo heet, er stond eerder een lauw briesje en dat was een stuk beter te doen. Bovendien waren er genoeg plekken met goede airconditioning. We hebben een stuk elastiek op de kop weten te tikken dat nu dienst doet als Wen Gui’s riem. Mooi is het niet, maar nu blijven zijn broeken in ieder geval hangen.

In de middag hebben we nog een kort rondje door het park gelopen en vanavond hebben we tijdens een uitgebreid etentje afscheid genomen van Ineke, onze steun en toeverlaat. Zij vliegt morgenochtend vroeg terug naar Nederland. Ze heeft ons vanaf het moment dat we voor vertrek op Schiphol begeleid en is daardoor Wen Gui's hele special tante geworden. Ineke, nogmaals ontzettend bedankt voor alles!

Rondje Beijing

Geschreven door Liselore
 

Maandagochtend zijn we al op tijd naar de Nederlandse ambassade in Beijing gereden. Het was een tijdje rijden (vooral in de drukke spits), dus het lompe, grijze gebouw waarin de Nederlandse ambassade is gehuisvest was nogal een anticlimax.

De Nederlandse ambassade in Beijing

Alleen Chris en Ineke mochten naar binnen, zij moesten onze aanbevelingsbrieven ophalen. Een kwartiertje later hadden ze dat in hun bezit en reden we verder naar het ministerie van buitenlandse zaken. Hier moesten we vooral lang wachten, en toen we eindelijk aan de beurt waren hoefden we alleen maar hetzelfde nummer dat de ambtenaar op een van onze mapjes had gezet, op de andere mapjes zetten. Met potlood, pen was niet toegestaan. Daarna moesten we weer lang wachten en uiteindelijk bij een ander loket een flink geldbedrag afgeven.

Hiermee is onze bijdrage voor de formaliteiten weer even klaar en hadden we tijd voor wat uitstapjes. Diezelfde middag zijn we op eigen gelegenheid naar de Lama tempel geweest. We hebben gewoon de metro genomen en tot onze grote lol hield Wen Gui, zittend in zijn buggy, in de metrocoupé de staande paal vast. Dat deed immers iedereen in de coupé. Dit hield hij aardige tijd vol, daarna raakten zijn grijpgrage handjes gefascineerd door een handtas van een nietsvermoedende vrouw die net binnen zijn bereik bungelde. 

De Lama Tempel

De Lama tempel was prachtig. We hebben al ontzettend veel tempels gedurende onze reizen door Azië gezien, dus echt bijzonder was het niet. Het was wel heel leuk om met zijn drietjes op pad te zijn. En zoals inmiddels gebruikelijk hadden we ook aardig wat bekijks, toen we op een verhoging bij de toiletten Wen Gui een schone luier gaven hadden we zelfs een publiek van tien mensen die ongegeneerd iedere handeling volgden. Gêne kennen ze hier in China niet.



De Verboden Stad

Vandaag zijn we naar het befaamde Tiananmen Square en de aangrenzende Verboden Stad geweest. Geen van beiden zijn nieuw voor ons, en dat was maar goed ook. De drukte was namelijk onvoorstelbaar. Tel daar een verzengende hitte van ongeveer 32 graden in de schaduw bij op (terwijl de Verboden Stad in de volle zon ligt), samen met een enorm mierennest aan Chinezen die allemaal een parasolletje boven hun hoofd willen houden en die niet aan ‘personal space’ doen en het feest is compleet.

Toen we acht jaar geleden in dezelfde periode op deze plek waren, was het lang niet zo druk. Maar toen waren het immense reclamebord op het plein, de talloze verkopers en eetstalletjes die de doorgangen nog nauwer maken er ook nog niet. De welvaart heeft ervoor gezorgd dat de Chinezen zelf ook steeds meer toerist in eigen land uithangen en dat was vandaag goed te merken.

Wen Gui had het allemaal prima naar zijn zin. Hij heeft rustig in de buggy liggen dutten en had op zijn tijd zijn natje en droogje. Hij raakt steeds meer gewend aan het ‘op pad zijn’, wij raken er steeds bedrevener in om in te schatten wanneer hij wat nodig heeft en wanneer hij terug naar het hotel wil, dus dat gaat hartstikke goed.

Wen Gui bij de Verboden Stad

Ons mannetje is ook een aardige metamorfose aan het ondergaan. Het bleke, schriele ventje dat we iets meer als een week geleden in onze armen sloten, krijgt steeds meer kleur op zijn dikker wordende wangetjes. Hij heeft nog steeds een dun kontje, maar er begint wel een bol buikje te groeien.

Hij schatert heel wat af en wij met hem. Alhoewel hij nog steeds niet in zijn eigen bedje in slaap wil vallen, raken we er steeds handiger in om hem op de arm in slaap te zingen. We zijn er sinds een dag of vier ook achter dat als we hem voor het slapengaan een hele volle papfles geven, hij tot ’s ochtends half acht doorslaapt. En dat hij dan ook niet huilend wakker wordt.

We dachten eerst dat hij, aangezien hij met het avondeten ook aardig wat met ons mee-eet, hij vlak voor het slapen gaan geen heel volle papfles nodig zou hebben. Maar dat is voor hem dus niet te veel. En aangezien hij wel wat extra babyvet kan gebruiken, geven we hem nu gewoon het maximale. Als we eenmaal thuis zijn kijken we wel hoe we naar minder papflessen kunnen gaan.  

Ondanks dat we langzamerhand graag naar huis willen, hebben we een toptijd met z’n drieën!

Wen Gwi

Geschreven door Rens

Nee, Wen Gwi is geen spelfout. Dit bleek eerder deze week de juiste uitspraak van de naam van onze zoon te zijn. Je spreekt de u uit als een w. 

Wen Gui spreek je uit als Wen Gwi

Toen we Wen Gui’s naam eind maart voor het eerste op schrift doorgegeven kregen, heeft Liselore op internet de juiste uitspraak erbij gezocht. Dit ging op basis van de letters, letter voor letter. Maar zo eenvoudig is het dus helaas niet. Chinees is net als de meeste Aziatische talen een klanktaal en wat dat betreft totaal verschillend van de westerse talen. Eén woord op schrift kan met de uitspraak door de (klem)toon die je er aan geeft diverse betekenissen krijgen. Een belangrijk en groot verschil met wat wij gewend zijn! Niet zo gek dus dat we ons vergist hebben met de uitspraak van Wen Gui’s naam.

Toen ik onze Chinese begeleider en tolk Chris deze week de naam hoorde uitspreken dacht ik dus al vlug een andere uitspraak te horen. Ik heb het even zo gelaten en wat later de video opnames die gemaakt hebben eens goed beluisterd. En inderdaad, Chris sprak Wen Gui duidelijk anders uit dan dat wij dachten dat het moest zijn.

Dus jammer voor met name alle neefjes, nichtjes en vriendjes, die kunnen weer aan de slag met de ‘nieuwe’ uitspraak. Veel haast hoeft daar overigens niet mee gemaakt te worden, vooralsnog reageert meneertje op geen van beide uitspraken. ;-)

Vlucht naar Beijing

Geschreven door Liselore

Gisterochtend hebben we Wen Gui’s Chinese paspoort gekregen. In Beijing komt er volgens mij ook nog een Nederlands paspoort, maar omdat we daar eerst met het vliegtuig naartoe moesten, hadden we deze papieren dus ook nodig.

Hoewel Wen Gui in principe prima slaapt, is het wel te merken dat zijn reguliere dagschema overhoop ligt. We moeten nog aan een nieuw ritme werken, zo goed als dat momenteel mogelijk is.

Samen in slaap gevallen

Hij heeft vooral moeite met in slaap komen. Hij verwerkt op de ochtend en middag zoveel nieuwe indrukken dat hij als hij duidelijk moe is en slaap nodig heeft, hij zich maar niet kan ontspannen. Soms valt hij even in de buggy in slaap, maar als we dan eenmaal weer op de kamer zijn lukt het hem niet om in slaap te vallen. Dan werkt er nog maar één manier en dat is als Rens en ik hem al lopend en zingend in slaap wiegen. Ik gebruik daar zelf de draagzak voor en heb inmiddels al aardig wat meters vloerbedekking in het hotel versleten.
 

Op de dag dat we van Nanjing naar Beijing gingen was Wen Gui tijdens een ochtendwandelingetje om tien uur ’s ochtends al in de buggy ingedut en heeft vervolgens op ons bed nog twee uur geslapen, volledig uitgeteld.

Om twee uur zijn we naar het vliegveld gereden, onze vlucht was om vijf uur. Wen Gui heeft zich uitstekend gehouden, maar toen we eenmaal in het vliegtuig zaten raakte hij snel verveeld en begon hij te jammeren. We hadden het geluk dat het vliegtuig niet vol zat en dat we een extra stoel tussen ons in voor hem konden gebruiken, zodat we hem weer in slaap konden wiegen. Niet veel later lag hij te snurken.

Klaar om te gaan vliegen naar Beijing

De vlucht duurde anderhalf uur, door het drukke verkeer in Beijing waren we uiteindelijk pas om acht uur ’s avonds in het hotel. De hele rit naar het hotel heeft hij zitten kraaien van plezier, maar eenmaal op de kamer, toen ik hem de laatste papfles gaf, keek hij om zich heen en begon hij hard te huilen. Het was een lange dag geweest en nu werd er ook nog eens van hem verwacht dat hij in weer een andere kamer in weer een ander bedje ging slapen. Er zijn aardig wat coupletten van ‘Slaap kindje slaap’ voor nodig geweest om hem in dromenland te krijgen. En door alle stress was dit ook nog eens geen vreedzaam dromenland. Hij heeft de hele nacht liggen woelen.

Vanmorgen bij het ontbijt hebben we de andere twee stellen die met ons samen naar China kwamen weer ontmoet. Henri en Rianne hadden nu eindelijk hun Shiquan bij zich, Edwin en zijn vader Gijs waren samen met hun (klein)zoon Sam. Het zijn twee ontzettend leuke kereltjes, maar hoewel Wen Gui in zijn buggy door het hele ontbijt heen heeft geslapen is hij ook deze ochtend nog steeds met afstand het mooiste en liefste ventje. ;-)

Op het terras van de Subway bij de Zijdemarkt

De rest van de ochtend is Rens bezig geweest om met Chris de papieren voor aanstaande maandag in orde te maken, ’s middags zijn we naar de zijdemarkt geweest. Dit is een enorme overdekte bazaar met honderden piepkleine winkeltjes die in lange gangen allerlei kleding, souvenirs en hebbedingen verkopen. Wen Gui zat in zijn buggy en zat weer op zijn gemakje om zich heen te kijken terwijl alle verkoopsters en voorbijgangers zich om hem heen verdrongen om zijn schattige wangetjes te aaien.

Wij waren vooral op zoek naar kleertjes voor Wen Gui. We hadden vooral kleding maat 74 en maat 80 meegenomen. De eerste dag had hij nog kleertjes van het weeshuis aan, de dag erna hebben we een tuinbroekje in maat 74 aangedaan en die zat perfect. Ook rompertjes en shirtjes in maat 74 zitten hem prima, maar alle andere broeken van maat 74 zitten hem om de middel veel te wijd. Hij heeft lange benen met een smalle taille, maar we zijn hard ons best aan het doen om dat buikje wat vetter te mesten.

Bij de zijdemarkt hebben we in ieder geval een paar broekjes gekocht met elastiek in de taille, als het goed is zou hem dat wel moeten passen. Nog een paar papflessen erbij en die andere broeken blijven ook aan zijn kontje hangen.  ;-)

Groeten uit Nanjing!

In XuanWu Park in Nanjing

Lol voor tien

Geschreven door Liselore

We hebben alle drie een hele goede nacht gehad. Wen Gui werd om kwart voor zes wakker, maar nadat Rens al liggend zijn hand door de spijlen van zijn kinderbedje stak viel hij gewoon weer in slaap. Uiteindelijk zijn we na zevenen uit bed gekropen.

Bij de Confucius Tempel

Na het ontbijt zijn we naar de Confucius tempel geweest, een behoorlijk groot complex waar we met Wen Gui in zijn buggy rustig rond hebben gewandeld. We hebben in de afgelopen jaren al talloze Chinese tempels gezien, dus echt indrukwekkend was het niet. Maar voor de afwisseling was het erg leuk om te doen. Wen Gui heeft zijn ogen weer uit gekeken en trok ook aardig wat lokale bewonderaars. Door onze ‘kleurrijke’ gezinssamenstelling kwamen er mensen naar ons toe lopen om van alles aan ons te vragen. Aangezien ze dat altijd in het Chinees deden konden we hun vragen niet beantwoorden, maar de belangstelling werd er niet minder om. Nog even en we gaan geld vragen als mensen foto’s van ons gaan staan maken.

Wen Gui kan nog niet lopen, door de drukte van het weeshuis is er nooit met hem geoefend. Kruipen (of beter gezegd: tijgeren) kan hij als de beste, en ook behoorlijk snel. Maar aan papa’s handen stapjes zetten vindt hij wel erg leuk, dus het kan niet lang meer duren voordat hij zelf rondstapt.

 

Hij is ook een echte lolbroek, je kunt hem makkelijk aan het lachen krijgen. De grappigste dingen vindt hij papa die voordoet hoe je je neus snuit en een lege waterfles proberen te balanceren op zijn hoofdje.

Kortom, we hebben erg veel pret samen, ook al doen de nieuwe papa en mama het niet altijd helemaal goed. Wen Gui heeft er totaal geen moeite mee om ons te laten merken dat de pap niet dik genoeg is of dat de hoeveelheid pap hem niet aanstaat. En dat is erg handig, want we moeten nog veel leren. ;-)

Groeten vanuit de zevende hemel!

Geschreven door Liselore

Wat waren we gisteren zenuwachtig toen we om half drie naar het kantoor van Civil Affairs werden gereden! Toen we er aan kwamen stonden er in de deuropening al een paar stellen hoopvol naar aanrijdende auto’s te kijken, ook zij verwachtten ieder moment oog in oog te staan met hun zo gewenste zoon of dochter. Wij besloten gewoon in het kantoor zelf op een van de bankjes te gaan zitten, en al snel werd ons voorbeeld gevolgd.

Begeleidster Ineke stond druk met onze camera te filmen, zo’n moment waarop een kind binnen word gebracht is namelijk altijd onverwacht en snel. Voor je het weet heb je het gemist. Als eerste werd er een klein meisje binnen gebracht, ze was niet ouder dan anderhalf. Op het moment dat ze aan haar nieuwe moeder werd overgedragen begon ze luidkeels te huilen.

Vervolgens kwam er een jongen van een jaar of vijf. Hij werd naar een stel met een paar jaar oudere Chinese zoon gebracht. Dit jongetje was dodelijk verlegen en had geen enkele behoefte om contact te maken met de man en vrouw die op hun hurken met tranen in hun ogen naar het jongetje keken. Zijn nieuwe broer werd ingeschakeld om met foto’s van thuis uit te leggen dat het heus wel leuk zou gaan worden. Er werd met belangstelling naar gekeken, maar uiteindelijk gebaarde hij toch dat hij niet naar hen toe wilde lopen. We zaten er met ons neus bovenop en de tranen stroomden over mijn wangen. Niet alleen van de zenuwen, maar ook omdat ik het zo met het mannetje en zijn nieuwe familie te doen had. Wat een hartverscheurend tafereel...  


Eindelijk samen!

Hoe het verder ging hebben we niet meegekregen. Vervolgens kwam er namelijk een vrouw met een baby jongetje op haar arm binnenlopen. Ze zei dat hij Yang Wen Gui heette en Chris, onze Chinese begeleider, wees haar meteen naar ons toe. Heel rustig keek hij ons aan, liet zich door me oppakken en glimlachte naar Rens. Hij was wat beduusd, maar vond alles best. We mochten hem knuffelen, kusjes geven, met hem spelen, het was allemaal goed.

Zelfs het feit dat we ons allemaal dood schrokken omdat er vlak voor onze voeten een enorme bruine rat voorbij kwam rennen deerde hem niets. Met hem op schoot moesten we een stapel papieren onderteken en moesten we voor het dossier een foto van ons drieën laten maken.

In de tussentijd was er nog een meisje binnen gebracht, ze was een jaar of twee. Ook zij huilde tranen met tuiten. We konden de aanwijzingen die we kregen voor de foto amper verstaan (de drie paar ogen moeten namelijk op één lijn, dus we moesten Wen Gui precies hoog genoeg tussen ons inhouden). Na de foto kregen we kans om de vrouw die Wen Gui binnenbracht, Miss Tang, vragen te stellen. Terwijl ik haar vroeg hoe laat hij normaal gesproken ging slapen, wat hij graag at en op welke tijdstippen zat Rens naast me met onze zoon te spelen. Alle spanning viel weg. Wat een prachtig kereltje! Wat was hij kalm en wat liet hij ons makkelijk toe! Natuurlijk is het te begrijpen dat een kind huilt als het zomaar aan vreemden wordt meegegeven, maar het was een verademing dat hij ons direct leek te accepteren.

We gaven bijna licht van geluk toen we met hem op schoot terug naar het hotel reden. We zijn samen naar de hotelkamer gegaan en hebben uitgebreid gespeeld. We zaten te wachten op het moment dat hij moe zou worden, miss Tang had immers gezegd dat hij zijn middagdutje had overgeslagen, maar dat gebeurde maar niet. Ze had ook gezegd dat hij ’s ochtends en ’s avonds voor het slapengaan een papfles kreeg, dus gaven we hem rond vijf uur een geprakte banaan (die er prima in fietste) en legden hem in het babybedje met het plan hem een uurtje te laten slapen en later die avond een papfles te geven. Maar zodra we hem neer wilden leggen begon hij hard te huilen. Rens ging met hem op het grote bed liggen om hem te troosten. Het was namelijk waarschijnlijk dat het nu tot hem door begon te dringen dat dit geen tijdelijk bezoekje was en dat hij overstuur was. We dachten dat we hem gewoon uit konden laten huilen, maar na bijna twintig minuten was hij nog steeds ontroostbaar. Ineke, onze begeleidster vanuit het adoptiebureau had hem kennelijk op de gang al horen huilen en klopte aan. Zij legde uit dat hij waarschijnlijk nu al wel een kleine papfles lustte, en dat hij rond acht uur dan, na een grotere papfles, wel prima zou slapen.



Spelen met papa

 

Inderdaad, de papfles was meer dan welkom, zodra hij de fles met melk zag was het al goed. Daarna hebben we nog met hem zitten spelen. Hij was dol op een meegebrachte toet-toet auto van V-tech en vond het heel leuk om die continue op te pakken, te laten vallen en vervolgens een stukje verder te kruipen. Hij liet ons ook gewoon meespelen en lachte voluit. Hij was in opperbeste stemming terwijl we hem vol trots aan onze familie via Facetime en Skype lieten zien.

Rond acht uur hebben we hem in bad gedaan, dat vond hij ook prachtig. Hij heeft naar hartenlust zitten spetteren. Daarna kwam de papfles en vrij snel daarna viel hij in zijn bedje in slaap. Toen we rond elf uur per ongeluk tegen het bedje stootten werd hij wakker en begon hij te huilen. Hij wist duidelijk even niet waar hij was, maar na een paar minuten bij mij op schoot en een paar herhalingen van ‘Slaap kindje slaap’ was hij gewoon weer vertrokken. Vervolgens heeft hij tot zes uur vanmorgen geslapen.

Wij zelf hebben amper een oog dicht gedaan. Bij ieder zuchtje of kreuntje zaten we rechtop in bed om te kijken of hij niet verdrietig was en getroost wilde worden. Het maakt ons alleen helemaal niets uit dat we een slapeloze nacht hebben gehad. De eerste dag is boven verwachting goed gegaan en we zijn stapelverliefd op ons prachtige, vrolijke mannetje.

Vandaag zijn we op de ochtend terug naar het kantoor van Civil Affairs gegaan. We moesten nu de laatste papieren met onze duim afdrukken en een handafdruk van Wen Gui bezegelen, daarna kregen we een mooi mapje met een officieel document dat bevestigd dat Wen Gui nu de achternaam van Rens draagt en dat hij onze zoon is.

Het gezin met het jongetje van vijf dat het gisteren zo moeilijk had was er ook weer. Ik vroeg hen meteen hoe het met hen ging en dat was gelukkig al een stuk beter. Hij was druk met zijn nieuwe broer aan het spelen. Maar op het moment dat zij de papieren met duim printen en zijn handafdruk in orde maakten, werd hij weer erg verdrietig en zat hij stilletjes te huilen. Hij besefte heel goed dat het hiermee definitief was, dat deze mensen nu zijn ouders waren en dat hij zijn vertrouwde wereldje ging verlaten en naar een vreemd land (Amerika) zou vertrekken. Toen we met een vrolijke Wen Gui op onze arm het gebouw uitliepen bleef een stukje van mijn hart daar achter. Ik hoop zo dat het hem goed zal gaan met zijn nieuwe familie!

De rest van de dag hadden we geen verplichtingen. We hebben een buggy gekocht bij de plaatselijke Wall Mart, samen op de hotelkamer gespeeld en met zijn drieën (na de noodzakelijk papfles) een dutje gedaan. Daarna zijn we met Wen Gui in de buggy op pad gegaan.

We hadden lang getwijfeld of we een buggy mee zouden nemen. We hebben uiteindelijk besloten om een buikdrager mee te nemen en ter plaatse eventueel nog een buggy te kopen. We waren er al snel uit dat de stoepen hier goed genoeg zijn (dat is ook lang niet in alle Aziatische steden zo, en dan heb je er nog niets aan) en dat het veel te warm is om hem zo dicht tegen ons lichaam te dragen.

Dol op de buggy!

Die buggy bleek al snel een schot in de roos, hij vond het prachtig om door de drukke straten van Nanjing gereden te worden en hij keek zijn ogen uit. Het weeshuis waar hij vandaan komt ligt afgelegen en hij kwam ook niet veel buiten. Dus al het verkeer, de kleurige winkels en alle mensen die bewonderend naar hem kijken terwijl wij apetrots achter het wagentje lopen is voor hem erg leuk om naar te kijken.

We zijn met ons drietjes een aardige attractie voor de Chinezen, sommigen gaan gewoon ongegeneerd voor ons staan om ons eens goed te bekijken, anderen gaan gewoon foto’s met hun mobieltjes van ons maken. Adoptie mag dan wel heel normaal zijn in heel China, de mensen op straat in een willekeurige stad (waar weinig westerlingen komen), zien niet zo vaak een Westers stel met een Chinese baby voorbij lopen.

Morgen en overmorgen gaan we met Chinese begeleider Chris wat bezienswaardigheden in Nanjing bekijken. Donderdagmiddag wachten de laatste formaliteiten op ons, de documenten moeten nog een laatste keer gecontroleerd worden. Vrijdag aan het einde van de middag vliegen we naar Beijing om daar ook weer allerlei formaliteiten te doorlopen.

Ik ben erg benieuwd hoe Wen Gui gaat reageren op een vlucht en weer een andere hotelkamer en omgeving. Tot nu toe is hij ontzettend makkelijk, vrolijk (hij heeft al een flinke schaterlach laten horen) en eet en slaapt hij heel goed. Ik kan me voorstellen dat hij een dipje zal krijgen als hij weer naar een nieuwe stek wordt gesleept, maar dat zien we dan wel weer. We genieten met volle teugen van ons prachtige mannetje, we kunnen ons geluk echt niet op!

Nog even een kleine toevoeging voor de mensen die mij normaal gesproken ook op Facebook volgen: in tegenstelling tot wat ik dacht is hier in China Facebook volledig geblokt en is bij Google niet alleen een aantal zoekopdrachten verboden, maar is het gewoon helemaal niet bereikbaar. Aangezien dit blog ook van Google is, zijn we dus niet in staat het persoonlijk bij te werken of om op opmerkingen op het blog of op Facebook te reageren.

Mijn zusje Katja ontvangt onze blogpost via mail en zet ze vervolgens op het blog (Katja, nogmaals heel erg bedankt!). Zodra we terug in Nederland zijn nemen we de tijd om alle reacties bij te werken!

Morgen echt papa

Geschreven door Rens

Verbeeld ik het me, of kwam ik op deze reis naar het hotel waar we nu verblijven wel erg veel Chinese jochies tegen van 12-18 maanden? Op Schiphol, op de luchthaven van Beijing, op de luchthaven van Nanjing , zelfs in ons super de luxe hotel waar vooral rijke zakenlui en patsers verblijven, kwamen de meest schattige kleine ventjes voorbij!  ;-)



We zijn er klaar voor!

Morgen is het dan zover. Al mag ik me sinds het telefoontje van 26 maart jl. al de vader van Wen Gui noemen, morgen mag ik hem dan eindelijk vasthouden. Vanaf dan ben ik ècht papa! Vanaf dat moment van overdracht hebben Liselore en ik ook de volledige zorg voor dat mooie mannetje. En dat is nogal een verandering in ons leven. Maar ik heb er een rotsvast vertrouwen in dat we ons drieën soepel gaan aanpassen, ook al verblijven Liselore en ik in een vreemd ver land, zonder onze familie en vrienden om ons heen, die ons waar nodig nog van advies kunnen voorzien. Een kind van 15 maanden is tenslotte toch nieuw voor ons.  ;-) Maar dat gaat helemaal goed komen! Onze kamer staat al vol met alles wat we maar voor Wen Gui nodig hebben, de komende weken. En oooh wat gaat het een fantastische tijd worden vanaf morgen; papa Rens en mama Liselore, samen met onze prachtige Wen Gui.

Aankomst in China

Geschreven door Liselore

Glas wijn in het vliegtuig

We zijn een dag verder en inmiddels zitten we aan de andere kant van de wereld. De vlucht naar Beijing verliep prima, we zaten naast onze reisgenoten Rianne, Henri, Edwin en Gijs. Ik was tijdens het opstijgen in het boek Inferno van Dan Brown begonnen en dat zorgde ervoor dat ik me de hele vlucht (samen met een paar uurtjes oppervlakkige slaap) prima heb vermaakt.

Om negen uur ’s ochtends lokale tijd zijn we in Beijing geland. Het is hier zes uur later, dus voor ons gevoel was het drie uur in de nacht. Maar goed, we hebben op het vliegveld in een namaak Starbucks koffietentje wat gedronken en gegeten en toen ging het weer prima.

Om half drie ’s middags zaten we weer in het vliegtuig om naar het binnenland door te vliegen. Na een vlucht van anderhalf uur landden we samen met Meiling-begeleidster Ineke in Nanjing. Onze andere reisgenoten zijn samen met een lokale Chinese begeleidster naar een andere provincie gevlogen. Omdat zij al eerder een kindje uit China hebben geadopteerd en dus enigszins bekend zijn met de procedures, gaat Ineke met ons mee. Wij zijn immers nog ‘adoptie-maagden’.

Het vliegveld van Nanjing

In Nanjing voegde ook Chris zich bij ons, ook hij is een lokale begeleider die de komende tijd met ons mee gaat. Vanaf het vliegveld zijn we direct naar ons hotel gereden, waarbij we al een goede blik op de moderne stad Nanjing kregen. Er wonen hier zeven miljoen mensen en ons poepchique hotel ligt tegenover winkels van Prada en Chanel.

Allemaal leuk en aardig, maar Chris nam ons mee naar een heerlijk sjofel eettentje op steenworp afstand van het hotel waar we heel lekker hebben gegeten. Het echte China is in mijn ogen een stuk gezelliger dan het moderne deel dat allemaal zo westers mogelijk wil zijn. 

Het doorgeefluik in een echt Chinees restaurantje

Inmiddels is duidelijk wanneer we naar Wen Gui gaan, dat is morgenmiddag om drie uur! Het is allemaal waanzinnig onwerkelijk om hier te zijn. Het voelt aan de ene kant alsof we gewoon op vakantie zijn, maar nu we de koffers uit hebben gepakt en plekjes hebben gezocht voor babykleertjes, luiers, melkpoeder en natuurlijk de papfles, is het erg verwarrend.

Natuurlijk weten we heel goed dat we morgenmiddag papa en mama zullen zijn, maar ergens wil het idee niet echt doordringen. Feit is wel dat we het erg spannend vinden! Nog een paar uur en dan is het echt zover!!

Bepakt en bezakt

Geschreven door Liselore

We zijn de halve wereld over gevlogen, van Mongolië tot Peru, van Vietnam tot de Verenigde Staten en van India tot aan Jordanië. Ik ben in mijn eentje naar Israël gegaan om daar zes weken te verblijven (vooruit, dat was ook behoorlijk spannend) en eenmaal samen zijn we vanuit Jeruzalem doodleuk op eigen houtje de grens met de Westelijke Jordaanoever overgestoken. Voorbij die grenspost zijn we gaan liften en zijn we met een alleraardigste man met een kogelvrije auto (!) in Bethlehem gekomen.

Koffer wegen

Kortom, reizen is voor ons niet zo snel spectaculair. Maar als je met zijn tweeën weggaat en met zijn drieën terugkomt en een heel arsenaal aan documenten mee moet slepen is dat toch andere koek. Ik ben dagen bezig geweest om alle benodigdheden voor onze kleine in koffers te krijgen en om vervolgens te kijken of we zelf ook nog wat aan kleding mee konden nemen. En waarachtig, het is gelukt. Ik heb er wat grijze haren aan over gehouden (en inmiddels weer netjes bijgeverfd :P), maar alles wat we mee wilden nemen zit erin en we zitten nog binnen het toegestane gewicht ook.

Over een uurtje staan mijn ouders voor de deur, dan gaat alles de auto in en rijden we naar Schiphol. Daar ontmoeten we de begeleiding van adoptiebureau Meiling en twee andere stellen die eveneens hun kindje op gaan halen. Onze vlucht vertrekt om 17:40, we komen morgenochtend om 08:55 lokale tijd in Beijing aan. Nog even en we zitten in ieder geval al in hetzelfde land als Wen Gui!

Juffrouw zenuwpees

Geschreven door Liselore

Dinsdagavond begon het. Toen hadden we een laatste afreisbijeenkomst vanuit het adoptiebureau. Samen met de stellen met wie we zeer binnenkort naar China gaan kregen we de laatste informatie en tips. Vanaf het moment dat ons persoonlijke reisschema bekend werd gemaakt begon ik ‘opvliegers’ te krijgen. We vertrekken op zaterdag vanaf Schiphol, op zondagochtend (lokale tijd) komen we aan in Beijing, vanaf daar vliegen we in de middag door naar Nanjing. Meteen de dag erop krijgen we Wen gui. Opeens was er niets theoretisch en hypothetisch meer aan, alles is nu concreet. 

De zenuwen sloegen genadeloos toe. Gaan we niets vergeten? Als we namelijk ook maar een enkel formuliertje vergeten mee te nemen gaat het hele feest niet door. Hebben we de goede flesjes en voeding om de eerste dagen mee door te komen? Hoe moeten we in hemelsnaam alles voor onszelf (inclusief iPads, laptop, modem en grote camera) en voor een klein ventje waarvan we de behoefte niet precies weten in twee koffers met een maximum aan 20 kilo proppen? 

Een visum aanvragen bij de dependance van de Chinese ambassade in Den Haag

Stopcontacten moeten nog worden afgedekt. De huiskamer is nog niet kindvriendelijk genoeg. We moeten nog uitzoeken hoe de filmfunctie op onze camera werkt (HET moment willen we uiteraard filmen). We moeten nog afspreken of we gaan proberen te skypen/ facetimen met familie vanuit China. Welke speeltjes nemen we al mee en welke nog niet? Nemen we boeken mee of hebben we toch geen tijd om te lezen en kunnen we de ruimte beter voor andere zaken gebruiken? 

Mijn hoofd tolt. Waar Rens zoals altijd rustig en kalm is, heb ik slapeloze nachten en loop ik nog net niet op mijn nagels te kluiven. Ik stond eergisteren bij de Prenatal bijna te hyperventileren toen ik zag dat ze wel tien verschillende papflessen hadden. Wat moet ik daar nu mee? Welke moet ik hebben? Klaarblijkelijk ben ik niet de enige hysterische aanstaande moeder (zonder dikke buik) die daar heeft staan panieken, de verkoopsters hebben me prima geholpen. Maar de sadist die het heeft verzonnen dat er van ieder item dat je voor je kind al dan niet nodig mocht hebben talloze keuzes zonder ook maar een ogenschijnlijk verschil aangeboden moet worden, mag van mij een nekschot krijgen. 

Ik droom iedere nacht van Wen Gui. Nooit iets vervelends, het is altijd leuk en vertrouwd, maar ik kan wel opeens zwetend wakker worden en me afvragen hoe ik een laptop in mijn cameratas gefrut krijg. We mogen tenslotte maar een stuk handbagage per persoon meenemen. 

Ik zal blij zijn als we – over vijf dagen al! – in het vliegtuig zitten. Dan maakt het niet meer uit of we de perfecte papfles bij ons hebben en is de hele papierwinkel die we voor onze reis moesten regelen achter de rug. Ik ben alleen al twee volle ochtenden kwijt geweest met het verkrijgen van visums voor China! Als we eenmaal op Schiphol aan zijn gekomen worden we heerlijk aan het handje genomen door het adoptiebureau en misschien, heel misschien, kan deze juffrouw zenuwpees dan eindelijk wat tot rust komen.