Gelukkig nieuwjaar!

Geschreven door Liselore
 

Mooie jongen

Het is de laatste dag van 2013 en ik heb net het stukje gelezen dat ik op de laatste dag van 2012 op dit blog had gezet. Wat is er enorm veel veranderd en wat is het een prachtig jaar geworden!
Wen Gui heeft eind november en begin december een paar moeilijkere weken gehad. Hij was huilerig, heel erg claimerig en hij had er erg veel moeite mee om in slaap te vallen. Maar toen zijn twee onderste kiezen eenmaal door waren gekomen was dat snel voorbij. Hij slaapt weer prima en is ook weer even vrolijk als anders. Vanmorgen verraste Wen Gui ons door op onze slaapkamer de inloopkledingkast in te lopen, waar Rens op dat moment stond, en ‘Boe!’ te roepen.

Maar we zijn nog het meest trots op het feit dat hij tegenwoordig rustiger eet. Maandenlang heeft hij in een enorm tempo alles naar binnen zitten bunkeren alsof iemand ieder moment zijn eten af kon pakken. En als hij samen met andere kindjes een koekje kreeg was dat van hem in drie seconden op en ging hij als een bezetene jacht op de koekjes van de andere kinderen maken.

Lekker smullen met kerstmis

Toen Wen Gui’s mindere periode eenmaal voorbij was ging hij wat rustiger te werk, durfde hij af en toe aan te geven dat hij genoeg had gegeten terwijl er nog wat op zijn bordje lag. Hij begon eten te delen, hapjes aan anderen aan te bieden en ook de koekjes en snoepjes van anderen werden een stuk veiliger.

Dat neemt overigens niet weg dat Wen Gui nog steeds een duidelijke Bourgondiër is! Hij heeft met beide kerstdagen genoten van al het eten en hij heeft met alle gangen met groot plezier mee zitten doen. En als er ergens een schaal chips op tafel staat, gaat hij bij die schaal staan en die op zijn gemakje helemaal leeg staan peuzelen.

Hij is helemaal dol op zijn opa’s en oma’s en erg op zijn gemak bij ooms, tantes,

Chipjes happen op Jesse's verjaardag

neefjes, nichtjes en onze vrienden. Hij lacht naar iedereen, speelt met iedereen en gaat als we bij een ander op visite zijn steeds meer zijn eigen gangetje. Als hij eenmaal is geacclimatiseerd gaat hij spelen en in de keuken kijken (vooral bij opa’s en oma’s, want daar is altijd wel wat te snoepen!), hij hoeft ons niet meer de hele tijd vlak naast zich te hebben.

Wen Gui is na precies vijf maanden in Nederland zo’n beetje net als ieder ander kind van zijn leeftijd, hij heeft wat ons betreft geen speciale behandeling meer nodig omdat hij is geadopteerd. Dat is voor ons ook de belangrijkste reden om dit tot de laatste post op dit adoptieblog uit te roepen.

We willen iedereen bedanken voor het volgen van onze verhalen en voor alle leuke en lieve reacties daarop. Voor de mensen die toch graag willen blijven volgen hoe het met Wen Gui gaat is er het openbare YouTube kanaal van Wen Gui waar we regelmatig filmpjes op zetten. Maar daarbij blijft de tag ‘Adoptie’ nu achterwege.

Gelukkig Nieuwjaar, dat 2014 voor iedereen maar net zo prachtig mag worden als 2013 voor ons is geweest!

Veel liefs,
Rens, Liselore en Wen Gui

Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht

Geschreven door Liselore

Sinds een week of twee is Wen Gui opeens hangerig en huilt veel. Hij wil niet meer alleen spelen en hangt de hele dag aan mijn been. Waar ik normaal gesproken hier en daar een half uurtje mijn gang kon gaan terwijl Wen Gui braaf op het speelkleed zat, eist hij me nu helemaal op. En als ik hem aan wil sporen om even zelf te spelen zet hij een enorme keel op.

Knalrode wang, maar geen kies te bekennen

Tandenpoetsen werd een drama en de laatste paar dagen wil hij ook niet meer gaan slapen. Hij viel altijd binnen een paar minuten in slaap, nu ligt hij een uur keihard in zijn bedje te huilen. Hij wordt alleen rustig als we hem uit bed halen en eindeloos wiegen. Maar daarbij dut hij ook niet in, hij blijft ons alleen aanstaren.

Krijgt hij kiezen en heeft hij daar last van? Hij heeft soms een flinke rode wang die warmer was als de ander en kwijlt dan ook flink, maar verhoging heeft hij nooit. En ondanks dat ik dagelijks aan zijn tandvlees voel is er geen vooruitgang te merken. Maanden geleden is al door de huisarts geconstateerd dat hij mond -, hand- en voetziekte heeft (de menselijke variant van mond- en klauwzeer die bij kinderen veel voorkomt). Hierdoor heeft hij zo nu en dan blaasjes op zijn handen en voeten. In zijn mond heb ik ze nooit gezien, maar daar zouden ze ook kunnen zitten. Hij had daar eerder nooit last van, maar misschien dat de paar blaasjes die hij op zijn hand heeft nu wel jeuken. Heeft hij er misschien wat in zijn mond en jeuken die? Is die combinatie met doorkomende kiezen waar hij last van heeft?

Het zou niet meer dan logisch zijn dat hij niet lekker is en daardoor de hele dag zo aan me hangt en

Het is al aardig fris op de fiets!

me volledig claimt. Maar echt duidelijke aanwijzingen waar hij al bijna twee weken last van heeft zijn er niet en ik wil ook niet met dergelijke vaagheden naar de huisarts. In de tussentijd word ik er helemaal gek van dat iedere keer als ik even van het speelkleed af ga om mijn mail te checken of drinken te pakken, ik meteen een jammerende Wen Gui aan me heb hangen.  

Ik stuurde daarom begin deze week een mailtje naar de nazorg van adoptiebureau Meiling, want ik wist niet zeker hoe ik er mee om moest gaan. Kon ik streng zijn of moest ik juist toegeven?

Het antwoord vanuit Meiling was simpel: het kan zijn dat hij zich niet lekker voelt, maar zijn huilerigheid en drang naar veel meer aandacht had daar waarschijnlijk niets mee te maken. Het feit dat hij zo’n uitzonderlijk perfect aangepast kind was die de afgelopen maanden alles best vond, braaf alleen speelde en ons vanuit zijn bedje bijna nooit terug naar boven riep, was een kind dat de kat uit de boom keek en alles deed wat er van hem verlangd werd. Nu, ruim vier maanden later, voelt hij zich genoeg bij ons op zijn gemak om zijn echte behoefte te laten zien en dat is vooral zo dicht mogelijk bij ons zijn en alle aandacht.

Wat voelden wij ons naïef toen we dat hoorden! Alles verliep allemaal zo gladjes met Wen Gui, hij was zo makkelijk met alles dat we gewoon waren vergeten dat hij nog maar kort geleden is geadopteerd en dus nog wel wat extra aandacht nodig had. Feit is dat hij in de eerste vijftien maanden van zijn leventje veel aandacht en warmte heeft gemist. Nu hij ons begint te vertrouwen en zich aan ons aan het hechten is, wil hij zeker weten dat wij er altijd voor hem zullen zijn.

Smullen van een negerzoen

Veel kinderen vertonen zulk gedrag vrij snel, anderen rond deze periode en weer andere kinderen pas veel later. Het is een goed teken, het wil zeggen dat hij zich echt aan het hechten is aan ons. Maar makkelijk is het niet, vooral omdat ik  veel het idee heb dat hij zich niet lekker voelt. Hij kan nu eenmaal niet praten, zijn huilerigheid is zijn manier om om aandacht te vragen.

Toch is het erg fijn dat wij met onze onervarenheid nu meer duidelijkheid hebben (Patty, ontzettend bedankt voor al je adviezen en tips!). We gaan gewoon meer toegeven aan zijn hangerigheid en hem goed laten merken dat we zijn vertrouwen waard zijn. We hebben een nieuwe draagzak besteld zodat hij gedurende de dag, als ik wat anders moet/ wil doen dan alleen maar met hem spelen, toch dicht bij me kan zijn. Dat is voor alle partijen prettiger dan dat gehang aan mijn benen. En als hij gaat slapen blijft een van ons gewoon bij hem zitten tot hij slaapt.

Het is even slikken, want vooral het feit dat hij iedere dag wel een half uur aan een stuk alleen speelde was voor mij wel erg prettig. Maar zijn welzijn is het belangrijkste. We gaan hem nu nog veel meer overladen met aandacht, en zelf spelen gaat hij alleen nog doen als hij dat echt zelf wil. Maar we laten hem voorlopig op dat gebied niet gewoon zijn gang gaan, ook al deed hij het wel, hij was er nog niet aan toe.

Wat dat betreft zullen er weinig volwassenen zijn die zo naar Sinterklaasavond uitkijken als ik. Ik ben zelf aardig uitgekeken op Wen Gui’s speelgoed, wat afwisseling op dat speelkleed kan ik inmiddels wel gebruiken!

Visite, visite

Geschreven door Liselore

Het is niet zo dat voor de komst van Wen Gui onze voordeur altijd werd platgelopen. Maar er kwamen wel met enige regelmaat mensen ‘aanwaaien’. Veel van onze vrienden wonen namelijk vlakbij.

 

Toen Wen Gui bij ons kwam hebben we iedereen laten weten dat visite even niet zo’n goed idee was. Als hij sliep kwamen er weleens mensen langs en een enkele keer liep er even iemand binnen. Maar in de afgelopen drie maanden is er niemand op de koffie geweest terwijl Wen Gui ook beneden rondliep.

Het werd nu tijd om hem aan bezoekers in ons huis te laten wennen, dus kwamen Carol en Tygo op bezoek. Dat ging hartstikke goed, volgens mij had vijfjarige Tygo er meer moeite mee als Wen Gui. Tygo was namelijk gewend dat als hij bij ons is, hij alle aandacht kreeg. Nu moet hij die delen. Na een tijdje bleek dat beide heertjes het erg leuk vonden als Tygo voor paard speelde en Wen Gui op zijn rug zat. Wen Gui was er sowieso al aan gewend om zijn speelgoed te delen, want sinds ruim een maand komt neefje Owen iedere vrijdag de hele dag omdat mijn zus Katja dan moet werken.

Dezelfde avond kwamen Stijn en Emie een uurtje spelen omdat hun papa Roel met Rens naar een concert in Amsterdam ging terwijl mama Elles nog niet klaar was met werk. Ook dat ging goed. Stijn en Emie hebben zich prima vermaakt met al het nieuwe speelgoed dat er inmiddels bij ons te vinden is en ook hun aanwezigheid vond Wen Gui prima.

 

Een paar dagen later kwam Jochem over de vloer om samen met Rens naar een nieuw apparaat op de geluidsinstallatie aan te sluiten. In het weekend is Wen Gui erg claimerig naar Rens omdat ze door de week alleen ’s avonds even samen kunnen spelen. Ik kon proberen om hem bezig te houden op het speelkleed, maar uiteindelijk wilde Wen Gui toch bij papa zitten of in ieder geval in zijn buurt blijven. Maar problemen met Jochem bij ons thuis had hij geen moment.

Na deze twee geslaagd testen staat ons huis nu dus weer helemaal open voor geplande en ongeplande bezoeken, ook op tijden dat Wen Gui wakker is. Hiermee is zijn gewenningsperiode volgens mij ver klaar. Opa’s, oma’s, ooms en tantes kunnen hem al een tijdje gewoon op schoot nemen, met hem rondstappen en koekjes geven, ook dat proces verliep heel glad.

De volgende stap is dat Wen Gui een middagje bij iemand anders is zonder zijn papa en mama. Daarna gaan we zien of hij een nachtje uit logeren kan gaan. Wen Gui is nog nooit een moment zonder Rens en/ of mij geweest, maar we gaan er nog even mee wachten om hem daar aan te laten wennen. Hij is al aardig vertrouwd met zijn opa’s en oma’s, maar het is nogal wat om hem echt even los te laten. Zowel voor Wen Gui als voor zijn papa en mama.

We gaan hier in het nieuwe jaar voorzichtig mee starten. Dan gaan Rens en ik als we bij opa en oma zijn even een blokje om. Dan kunnen we kijken hoe hij hier op reageert en zien of hij er aan toe is. Ik hoop dat dat goed gaat, het zou wel erg leuk zijn als Rens en ik begin maart lekker een middagje samen met vrienden kunnen carnavallen!

Stap voor stap

Geschreven door Liselore 

Vrolijke vriend

De eerste stapjes zijn gezet. Met een stralend gezichtje van trots wankelde Wen Gui vorige week voorzichtig van mama naar papa. Helemaal alleen. En sindsdien kan hij prima (als hij daar zin in heeft, en dat is niet altijd) ongeveer acht stapjes achter elkaar zetten. Maar dat doet hij alleen als Rens of ik hem daartoe aanzetten. Hij zal niet zelf beslissen om vanaf de salontafel te gaan lopen. Alhoewel, nu ik dit zit te schrijven zet hij spontaan twee stappen vanaf de bank! :D 

Maar dat is niet de enige vooruitgang die Wen Gui de laatste tijd heeft gemaakt. Begin deze week gaf hij aan dat hij zelf wilde eten. Hij kon in principe al fruit of stukjes brood zelf in zijn mond stoppen, maar aangezien hij het nog leuker vond om het bordje of schaaltje op de grond te smijten hadden we hem daarin nog niet heel veel gestimuleerd. 

Het bordje blijft nu netjes op het plankje van de kinderstoel staan en stukjes brood belanden zo nu en dan zowaar via zijn zelf gehanteerde vorkje in zijn mond. Andere stukjes stopt hij met zijn andere hand in zijn mond. 

En dan is Wen Gui ook nog eens bijna helemaal van de Nutrilon en papfles af! Hij krijgt alleen nog voor het slapengaan een fles met een beetje Nutrilon, tijdens het ontbijt en de lunch krijgt hij koemelk die hij nu zelf uit een kleiner flesje drinkt. Gedurende de dag drinkt hij diksap uit een tuitbeker. Sinds een dag of wat snapt hij ook dat hij het flesje en de beker moet kantelen omdat er anders niets uitkomt. Een trotsere moeder als ik bestaat er niet. 

Kleuren is leuk!

Wen Gui begint ook steeds meer op muziek te reageren. Hij heeft zijn favoriete kinderliedjes die hij heel geduldig op zijn speelgoed met deuntjes kan gaan zitten zoeken om dan vervolgens op de maat mee te gaan zitten deinen. Maar ook sommige muziek van papa en mama kan hij goed waarderen. Hij reageert vaak op Michael Franti en Jamiroquai, hoe ‘funkier’ hoe beter. 

Hij gaat als een speer, het is bijna niet bij te houden! Het is qua ontwikkelingen een paar weken heel rustig geweest, maar nu is er opeens iedere dag weer wat nieuws. Zo wil hij nu na het luier verschonen zelf zijn aankleedkussen onder het bed schuiven en de verpakking luierdoekjes in het mandje leggen (zo schattig!). En dan gaat hij voor zichzelf zitten applaudisseren. 

Wen Gui begint te snappen hoe Duploblokken op elkaar gezet worden, maar hij vindt het nog wel veel leuker om die blokken met veel gekletter in de Duplokrat te gooien. En hij is gisteren met veel plezier met krijtjes op een kleurplaat tekeer gegaan. Hij krast niet, maar zet er vooral stipjes mee. Daarmee is hij geen jonge Picasso, maar een kleine Georges Seurat. Als klap op de vuurpijl snapt hij van de een op andere dag dat je de vormpjes in zijn emmertje door de opening in de deksel kunt duwen. Hij is er nog goed in ook, zelfs de vijfhoek is geen probleem meer! 

Even bijkletsen met cavia's Ozzie en Elvis

Het is onvoorstelbaar hoe snel onze kleine vrolijke vriend al zijn achterstand aan het wegwerken is. Alleen op het gebied van praten gaat hij nog niet vooruit. Hij heeft eerder een enkele keer woordjes als ‘op’ en ‘koe’ gezegd, maar dat was allemaal redelijk eenmalig. Het is allemaal weer vervangen door redelijk onverstaanbaar, doch enthousiast gebrabbel. Hij heeft zijn eigen taaltje en het is iedere keer weer heerlijk om hem ‘Bouw’ te horen zeggen als zijn bordje leeg is. ‘Bouw’ betekent meestal ‘op’, maar hij gebruikt het eigenlijk de hele dag door voor van alles. Hij zegt ook vaak ‘Toetau’. Ik heb het vermoeden dat hij daar ‘auto’ mee bedoeld. Maar net als bij de ‘Bouw’ zegt hij dit inconsequent tegen allerlei dingen. 

Het is een genot om dit allemaal mee te mogen maken, vooral om zijn blije toetje te zien als hij zelf een stukje brood aan zijn vork heeft geprikt of een paar stappen heeft gezet. Maar hij is niet half zo trots op zichzelf als wij op hem! Nu hij niet meer perse alleen maar aan onze hand wil lopen en door ons gevoerd wil worden heeft hij een belangrijk stuk hechting afgerond. Hij is zelfverzekerder aan het worden, zowel naar ons als naar anderen toe. Hij zit inmiddels graag bij ons op schoot (als we op het speelkleed zitten) en geeft ook vaak spontaan kusjes. Iets mooiers als dat heerlijke kereltje bij je op schoot bestaat er niet.

Verloren voornemens

Geschreven door Liselore

Ach, wat hadden we het vooraf toch allemaal goed bedacht. We hadden een heel ‘plan’ voor de opvoeding van Wen Gui, we dachten precies te weten hoe we het allemaal aan zouden gaan pakken. Opvoeden hoeft immers helemaal niet moeilijk te zijn, je moet vooral duidelijk en consequent zijn.

Onze kleine zou bij voorkeur met traditioneel houten speelgoed spelen en zo min mogelijk met die commerciële rommel die vooral veel herrie maakt. Er zou geen box komen, een kind uit een weeshuis heeft namelijk al een groot deel van zijn korte bestaan in een box gezeten. We zouden hem gewoon snel leren waar hij wel en niet aan mocht zitten en dat was dat.

Hij zou niet regelmatig televisie kijken, dat vonden we vooral een makkelijk zoethoudertje. We zouden er voor zorgen dat die van ons goed zelf kon spelen. En terwijl Wen Gui zich alleen bezig zou houden, had ik alle tijd om thuis te werken aan een nieuwe carrière. Zijn er mensen die dit lezen en al hardop zitten te lachen?

Ik weet het, het was vreselijk naïef om te denken dat het allemaal zo eenvoudig zou worden, zeker met een geadopteerd kind. Maar ik wist echt niet beter. Ik heb twintig jaar lang minachtend gesnoven als ik een moeder hoorde roepen dat ze het druk had en nergens aan toe kwam. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat als je de hele dag thuis was met een kind, je geen tijd voor jezelf zou hebben.

Ik ben zelf inmiddels nog geen drie maanden moeder en wil nu iedere moeder die ooit heeft bestaan mijn oprechte excuses aanbieden. Sorry! Het spijt me ontzettend dat ik al die jaren heb gedacht dat jullie een luizenleventje hadden.  

Onze huiskamer staat inmiddels propvol met plastic speelgoed. Het is iedere dag weer een enorme kermis van geluiden en

knipperlichtjes en de batterijen zijn niet aan te slepen. Ik kan wel een emmer houten blokken voor Wen Gui’s neus zetten, maar Tim Takelwagen met zijn liedjes en toeters vindt hij toch echt vele malen interessanter. En moet ik hem dan echt het speelgoed dat hij het leukste vindt ontzeggen? Hij is dol op zijn Toet Toet garage, Rollie de Rups en een zeer rollenpatroon definiërend werkbankje. Ik ben er inmiddels achter dat als ik hem echt alleen maar met houten speelgoed wil laten spelen, ik hem net zo goed zonder contact met anderen in de kelder op kan sluiten.

Ook staat er sinds een paar weken een box in de huiskamer. Het is leuk en aardig om te denken dat hij in het weeshuis al genoeg in zo’n ding heeft gezeten, maar ik wil ook wel eens de afwasmachine in- en uit kunnen ruimen zonder dat Wen Gui er continue in probeert te kruipen. En ik zou ook wel eens rustig willen koken zonder dat Wen Gui de hele tijd aan mijn benen hangt omdat hij met me wil spelen. Want dat ‘hem even leren om goed alleen te kunnen spelen’ was achteraf gezien ook redelijk naïef.

Ja, Wen Gui kan alleen spelen. Nu hij er aan is gewend dat Rens overdag werkt en hij me niet meer letterlijk iedere seconde claimt kan hij zelfs een half uur tot drie kwartier achter elkaar hartstikke leuk zelf met zijn lawaaierige speelgoed bezig zijn. Maar het is niet realistisch om te denken dat hij dat twee uur aan een stuk doet zonder dat je naar hem om hoeft te kijken. Bovendien heeft hij nog wat ontwikkelingsachterstand in te lopen, en dat gaat niet gebeuren als hij zoveel mogelijk alleen bezig is.

Kortom, die tijd voor mijzelf is er niet. Als hij zijn middagdutje doet ben ik aan het opruimen en wat aan het strijken. Als ik geluk heb, heb ik wat tijd om de almaar groeiende hoeveelheid foto’s en video’s van ons schitterende kereltje uit te zoeken.

Met het schaamrood op de kaken moet ik zelfs toegeven dat ik me zo nu en dan schuldig maak aan Bumba. Dan zet ik Wen Gui op de bank en laat ik hem een minuut of twintig naar dat debiele programma staren. Hij is niet bijzonder geïnteresseerd in televisie of het gros van de kinderprogramma’s. Piet Piraat, Kabouter Plop, Woezel en Pip: hij vindt het allemaal stom en blijft er geen seconde voor zitten. Maar Bumba kan hem wel enigszins boeien en dan kan ik een blog schrijven. Of iets uitgebreider koken zonder dat hij weer in de box zit.

Letterlijk al onze opvoedvoornemens zijn in een mum van tijd het raam uit gevlogen. Mijn ambitieuze plannen voor een nieuwe carrière staan tussen de fruithapjes in de koelkast. De bevlogen feministe in me wordt af en toe gillend gek, maar ik wil er ook geen seconde van missen. Wen Gui is een heerlijk, vrolijk kind waar ik ontzettend trots op ben.

De hele dag loop ik te filmen omdat hij weer iets briljants heeft gedaan. Van iedere lachje moet ik een foto maken, want hij is zo prachtig als hij lacht. En dat moet allemaal op Facebook en YouTube komen te staan. 

Het mag in de praktijk allemaal heel anders lopen dan we vooraf hadden voorzien, het maakt niet uit. Het gaat er uiteindelijk om dat je een kind een zo goed mogelijk thuis geeft en naar het beste van je kunnen opvoedt. Toet Toet auto’s, een box en Bumba kunnen daar echt niet zo heel veel aan verpesten!

Welkom Wen Gui!

Geschreven door Liselore

Ja, inderdaad, de frequentie van de blogposts is behoorlijk aan het afnemen. Sinds Rens aan het werk is en ik overdag alleen met Wen Gui ben, kom ik nergens meer aan toe. Hij speelt nooit echt lang alleen en is inmiddels zo mobiel geworden dat hij binnen een seconde of onze huisdieren overstuur maakt of op het punt staat om een plant uit te graven of een iPad te laten stuiteren.

Het is ontzettend vermoeiend, maar ook zo leuk! Hij gaat met enorme sprongen vooruit, het is iedere dag weer een verrassing wat hij nu weer kan. Zo liep hij afgelopen week opeens helemaal alleen achter zijn loopkarretje, kan hij nu zelf zijn boterham van een bordje eten, loopt hij rondjes rond de salontafel en van het ene meubel naar het ander en kan hij inmiddels wat woordjes zeggen (‘papa’, ‘op’, ‘hap’ en ‘koe’).

Hij komt inmiddels samen met ons regelmatig bij opa’s, oma’s, onze broers en zus en vrienden op visite, maar we hebben natuurlijk een veel uitgebreidere familie. Als er een baby wordt geboren is het gebruikelijk dat zo’n beetje iedere oom, tante, neef, nicht en kennis in die eerste maanden op kraamvisite komt. Maar voor een adoptiekind is het niet goed als er continue nieuwe mensen in het eigen huis komen. Hij moet eerst nog aan de nieuwe gezinssituatie wennen en zich hechten aan zijn nieuwe vader en moeder.

Maar we wilden wel iedereen de kans geven om kennis te maken met ons prachtige zoontje. Daarom hadden we op zondagmiddag 15 september een welkomstborrel voor Wen Gui gepland en onze hele families en vrienden uitgenodigd.

 

Het was een enorme drukte en we waren erg blij dat we hadden gekozen voor een locatie met een grote binnenspeeltuin (er waren 26 kinderen, en die hebben zich heerlijk in de aangrenzende ruimte uitgeleefd). Iedereen vond het erg leuk en het was ontzettend gezellig. Wen Gui is nog te klein voor de speeltuin, maar heeft zich op een speelkleed bezig gehouden , Nibbits gesnoept, met diverse mensen gespeeld en heeft zich op zijn fietsje rond laten rijden. Hij was het grote feestvarken en vond alles best.

We hebben er erg van genoten om zoveel familie weer eens bij elkaar te zien, maar helaas hebben we niet met iedereen kunnen praten, de middag vloog voorbij! We waren vooral heel druk met Wen Gui in het oog houden en hem vol trots aan zo veel mogelijk mensen laten zien.

Iedereen bedankt voor de gezellige middag, cadeaus en gelukwensen!

Rens weer aan het werk, Wen Gui aan iedereen voorgesteld en goed bezig met zijn hechting en ontwikkeling en ikzelf met mijn verwoede pogingen om mijn eigen dingetje te doen… We zijn bijna een ‘gewoon’ gezin! ;)

Papa gaat weer werken

Geschreven door Rens

Morgen gaat papa Rens na 8 weken vakantie en verlof weer aan het werk. Ik was nog nooit zo lang vrij van werken, en er leek tot een week of twee geleden geen eind te komen aan de prachtige zomer van 2013! Maar de laatste week is snel voorbij gegaan. Het gewone leven met een baan keert weer terug en dat zal Wen Gui nog meer regelmaat en structuur geven. En dat is goed, al zal het voor het hele gezin wennen zijn.

Ik zal de vele momenten samen met mijn zoon gaan missen. Nu al hoor ik Liselore helemaal uit als ik na afwezigheid van een of twee uurtjes ook maar denk een ‘Wen Gui moment’ gemist te hebben.

Gezellig samen interactief bezig op de iPad

Het is fijn om te merken dat Wen Gui zijn papa ook graag ziet. Als ik even weg ben geweest en de woonkamer binnenkom met een spelende Wen Gui op de grond, steekt hij al snel zijn twee kleine handjes naar me de hoogte in, als onmiskenbaar gebaar dat meneertje samen met papa wil gaan lopen. Ook als mama zojuist ook al met hem rondgelopen heeft.

Papa geeft sneller toe dan mama. Mama is duidelijker met aangeven dat ze ook andere dingen te doen heeft en zoonlief kan ook prima een tijdje alleen spelen. Ik vergeet makkelijker dat ook ik nog andere dingen te doen heb en Wen Gui maakt hier handig gebruik van.  Hij zal vanaf morgen echter moeten leren dat zijn vader een fulltime baan heeft en dus hele werkdagen afwezig zal zijn. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan, want de hechting gaat (zowel met papa als mama) heel goed, dat is gelukkig al duidelijk gebleken.

Voor mijzelf zal het denk ik wel meevallen. Ik heb een leuke uitdagende baan en ik zal al snel in de drukte ervan meegesleurd worden. Bovendien kan ik terugkijken op een heerlijke, onvergetelijke zomer! Zelfs het weer was helemaal top! Mijn leven veranderde drastisch, maar ik heb met volle teugen genoten van onze wittebroodsweken als jong gezin.

Kort nadat ik met verlof ben gegaan is een groot verlangen uitgekomen. Liselore verwoorde op dit blog ook mijn gevoelens sinds de komst van Wen Gui (en het traject ervoor) al heel goed, maar het mooiste schreef ze in het verslag dat onlangs naar Stichting Meiling ging, voor de nieuwe editie van het magazine van dit adoptie bureau:

Zelf doen we die eerste nacht samen geen oog dicht. We hebben zijn bedje tussen onze twee eenpersoonsbedden in gezet en bij ieder zuchtje of kuchje zitten we direct recht overeind. De slapeloosheid is alleen geen moment vervelend. Wie heeft er nog dromen nodig, nu die van ons is uitgekomen?

Hoteldebotel

Geschreven door Liselore

Ik denk niet dat er ooit genoeg woorden bedacht kunnen worden om uit te drukken hoe ontzettend gelukkig en dankbaar we zijn dat Wen Gui onze zoon is. We zijn eigenlijk vanaf de seconde dat we zijn foto’s zagen stapelverliefd op hem, en sinds we hem voor het eerst in onze armen hielden is dat nog velen malen versterkt. Wat is hij mooi, wat is zijn huidje zacht, wat ruikt hij lekker, wat is hij grappig, wat is hij slim, wat is het ongelofelijk dat hij zich zo makkelijk aanpast.



Bellen blazen!

Sinds we met Wen Gui thuis zijn (inmiddels al meer dan een maand!), hebben we hard gewerkt aan structuur, regelmaat, rust en hechting. Daarbij viel op dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft, wat te begrijpen is, en ook dat hij geen knuffelkontje is. Kusjes geven en krijgen, knuffelen, gewoon even rustig bij een van ons op schoot zitten, het was hem vreemd en hij had er ook geen behoefte aan.

Rens en ik hebben op speelse manier geoefend om zijn  motoriek wat te verbeteren en hebben elkaar vanaf het begin opzichtig kussen gegeven en geknuffeld. Om vervolgens hem ook nadrukkelijk- te kussen en te knuffelen, ook al wist hij niet wat hij daar mee aan moest.

Er was wat vooruitgang bij Wen Gui te zien, vooral op het gebied van lopen. Hij ging

Hij kan nog niet los lopen, maar al wel voetballen!

stabieler stappen, maar liet onze handen daarbij niet los. Hij vond het veel te leuk om samen te lopen. Qua brabbelen was er een duidelijke ontwikkeling, het werd steeds meer alsof hij duidelijke klanken oefende. Maar op een tweetal keer een spontane uitspraak van mamamamama, was er nog niets uit op te maken.

Maar sinds een week is er opeens een grote sprong. Wen Gui loopt nu veel stabieler aan één hand mee, bukt en kan dan makkelijk iets oppakken. Hij trekt zich ook opeens op aan de salontafel, de bank, de badrand, de spijlen van zijn bedje, alles wat hij tegenkomt. En met de fijne motoriek gaat het heel goed. Hij kan nu heel goed met duim en wijsvinger iets kleins oppakken (bij voorkeur een chipje of snoepje), alleen het zelf in de mond stoppen gaat nog regelmatig mis.

Kusje!

Mijn persoonlijke favoriet onder zijn nieuwe handelingen is met afstand het geven van kusjes. Gisteren beantwoordde Wen Gui gewoon zomaar mijn kus, op mijn mond, met getuite lipjes. Hij hield het maar even vol om kusjes te geven en had er toen genoeg van, maar wat was het een hoogtepunt!

Ook is Wen Gui sinds een dag of twee aanhankelijker. Dit is alleen in het geval als Rens of ik op het speelkleed zit, dan kruipt hij op schoot om samen te spelen, maar het is desondanks prachtig om te merken dat hij ook op het gebied van lichamelijk contact duidelijk vooruit gaat.

Als we ergens op visite zijn laat hij meer van zich horen, en maakt hij steeds meer contact met anderen. Maar wel vaak nadat hij eerst oogcontact met mij of Rens heeft gehad. Hij is afgelopen zondag gewoon mee geweest naar het loopevenement Tilburg Ten Miles, waar Rens de tien kilometer liep, en heeft urenlang op het terras van een van onze favoriete cafés vertoeft. Hij vond het prima dat tientallen verschillende mensen hem aandacht gaven, zolang hij in de directe nabijheid van Rens of mij bleef. Hij heeft zelfs bijna een uur in zijn buggy liggen slapen terwijl er op amper tien meter afstand een blaaskapel stond te spelen!

Natuurlijk hebben we onze vaste regels voor de hechting: we ontvangen thuis voor

Kroelen met papa

20:00 geen visite, we gaan zelf naar directe familie en goede vrienden toe, vaak niet meer dan anderhalf uur. Alleen wij zelf pakken Wen Gui op en nemen hem op schoot. Alleen wijzelf geven hem eten, troosten hem als hij bijvoorbeeld mocht vallen, doen hem in bad en brengen hem naar bed. We vinden het geen probleem als mensen hem aanraken.

We willen dat hij zich veilig voelt, dat hij gaat snappen dat we met zijn drietjes een gezin vormen en dat wij er altijd voor hem zullen zijn. Vooralsnog gaat dat allemaal hartstikke goed, het lijkt wel een vanzelfsprekend en natuurlijk proces te zijn.

Maar dat neemt niet weg dat we waanzinnig trots op Wen Gui zijn. Hij is zonder twijfel het allermooiste,  leukste en slimste jongentje dat er ooit is geweest. Het maakt niet uit of hij iets heel goed kan of juist niet, dan nog is hij in ieder opzicht perfect. Kortom: we zijn gewoon dolverliefd op een kereltje van nog geen tachtig centimeter. Het kan zijn dat we wat opzichtig met ons eigen wereldwondertje dwepen, het kan ons niets schelen. Het is volledig terecht. ;)

Dagje Efteling

Geschreven door Liselore

Het land van Laaf

Ieder jaar gaan mijn ouders, mijn zus en haar gezin en Rens en ik in de zomer naar De Efteling. Dat is onze familiedag. Het liefste plant mijn vader ergens in februari wanneer we in augustus zullen gaan, dus dit jaar was met name voor hem een uitdaging. We wisten lange tijd niet wanneer we beschikbaar zouden zijn, en als we eenmaal met Wen Gui terug waren uit China was het de vraag of hij een dag in De Efteling wel zou trekken.

In China hebben we met Wen Gui ook diverse uitstapjes ondernomen. We zijn naar de Chinese Muur geweest, naar de Verboden Stad, diverse tempels, markten en winkelcentra. Zolang het niet ruim veertig graden in de schaduw was, vond hij het allemaal best. En in China was het velen malen drukker bij zulke bezienswaardigheden dan het in De Efteling ooit zal zijn.

Eenmaal in Nederland gingen onze familiebezoekjes van

Dikke pret!

maximaal twee uur die we om de paar dagen met Wen Gui ondernamen ook prima. En ook hier had hij er geen problemen mee om met ons op pad te gaan, zolang de buggy maar niet te lang stil stond en hij ook af en toe wat zelf kon stappen. Een familiedag in de Efteling leek dus wel het proberen waard.

Afgelopen zondag was het zover. Zodra het park open was gingen we naar binnen. We zijn eerst allemaal in de Carnaval Festival geweest. Wen Gui heeft daar vooral verbaasd om zich heen zitten kijken, maar vond het geen moment vervelend. Ook de draaimolen ging goed, net als de Droomvlucht en zelfs de Fata Morgana.

Hij heeft rond het middaguur even in zijn buggy liggen slapen, maar verder heeft hij vol verwondering om zich heen zitten kijken.

Allemaal samen

Toen het tegen zes uur liep had hij er nog altijd geen genoeg van. Hij begon alleen maar meer interesse te tonen voor de muziek die uit de struiken kwam en al datgene wat er continue om hem heen gebeurde. We wilden alleen niet wachten totdat hij wel zijn maximum had bereikt, dus zijn we richting uitgang gelopen en naar huis gegaan.

Wat hebben we toch een heerlijk mannetje, het was een waar genot om zonder zorgen als gezin bij de traditionele familiedag te zijn!

De nieuwste Tilburger

Geschreven door Liselore

Bij het nieuwkomerloket van de gemeente Tilburg

Sinds vorige week is Wen Gui officiëel Tilburger. Dit had even wat voeten in de aarde, want in tegenstelling tot wat wij dachten, kan je een adoptiekind niet zomaar aangeven zoals nieuwe vaders dat met hun pas geboren kind doen. We hadden twee dagen na thuiskomst online een afspraak gemaakt met de gemeente en hadden, bij gebrek aan een beter passende keuze voor de afspraak, geboorteaangifte aangekruist.

Maar toen we een dag later bij de balie zaten moest er ineens van alles uitgezocht worden. En uiteindelijk bleek dat we Wen Gui helemaal niet zo aan konden geven. Dat moest via een zogenaamd nieuwkomerloket. En daar moesten we een nieuwe afspraak voor maken, we konden een week later pas terecht.

Toen we vorige week eindelijk bij dat nieuwkomerloket zaten waren er in totaal drie ambtenaren nodig om ervoor te zorgen dat Wen Gui als inwoner Tilburger kon worden geregistreerd. Er zijn in Tilburg zo’n twee à drie adopties per jaar en kennelijk moet er iedere keer het wiel opnieuw uitgevonden worden.

Hoe dan ook, twee dagen later kregen we via de post zijn papieren, inclusief zijn BSN nummer.

Echte Tilburger!

Morgen gaan we weer terug om een ID kaart voor hem te regelen. Nu hij officieel Tilburger is zou dat geen probleem moeten zijn.

Een dag later zijn we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht geweest om daar Wen Gui een zogenaamd ‘adoptieprotocol’ te laten doorlopen. Hij is gemeten en gewogen en een arts heeft hem uitgebreid onderzocht. Vervolgens is er, onder groot protest van Wen Gui, bloed afgenomen, een mantoux-test gedaan om te kijken of hij TBC heeft en een röntgenfoto van zijn borst gemaakt.

De uitslagen van het bloed en de foto krijgen we nog, maar voor nu is Wen Gui helemaal gezond bevonden. Hij is zelfs niet eens te klein ten opzichte van Nederlandse jongens. Met zijn lengte en gewicht zit hij weliswaar onder het gemiddelde, maar nog wel ruim binnen de marge.

Hij heeft wel, zoals verwacht, een ontwikkelingsachterstand van zo’n drie maanden. Hij kan bijvoorbeeld nog niet iets kleins  met duim en wijsvinger oppakken en kan zich ook nog niet ergens aan optrekken. Maar dit was niets nieuws omdat kinderen in een weeshuis veel minder worden gestimuleerd. Er is al gesuggereerd dat we naar een kinderfysiotherapeut gaan, maar dat vinden we nog veel te vroeg.

Het is normaal dat adoptiekinderen in de eerste maanden na thuiskomst veel inhalen, het is in onze ogen absoluut nog niet nodig om hem nu al onder een loep te gaan leggen. We gaan eerst zelf wel wat met hem oefenen.

Met Wen Gui gaat het in de tussentijd nog steeds erg goed. Hij laat ons tegenwoordig uitslapen tot minimaal zeven uur ’s ochtends, het is ook al gebeurd dat we om kwart over acht wakker schrokken en dat hij nog lag te snoozen. Hij eet nog steeds alles en weigert ook pertinent nog iets anders te drinken dan Nutrilon. En dat moet ook absoluut uit de papfles komen.

Hij is vrolijk en is er gek op om uitgebreid met papa te dollen. En vorige week heeft hij ook voor het eerst mama gezegd. Nou ja… Hij zei “mamamamamama” en ik vind dat goed genoeg. 

Spelen bij neefje Owen

We gaan inmiddels vrij regelmatig met Wen Gui bij familie op bezoek, vaak maar een uurtje of anderhalf. Hij gaat dan braaf op een kleed zitten spelen. Bij de eerste bezoeken was hij erg bedeesd, maar we merkten gisteren dat hij nu ook in de buurt van anderen meer van zich laat horen. Het is fijn om te zien dat hij zich ook buitenshuis meer op zijn gemak begint te voelen. 

Komend weekend gaan we met mijn ouders en mijn zus en haar gezin naar de Efteling, ik ben heel benieuwd of hij dat leuk gaat vinden!

(B)engel!

Geschreven door Liselore

In het Wandelbos

Ook al zijn we nog geen twee weken thuis, het lijkt wel alsof het maanden geleden is dat we uit China zijn vertrokken. De dagen vliegen voorbij, we lijken alleen maar bezig te zijn met Wen Gui en zijn slaap- en eettijden. Dat is erg wennen als nieuwe ouders, dat je opeens niet meer zomaar alles kunt doen en laten, want anders is het ritme waar hij net aan is gewend weer helemaal verstoord.

 

Sinds een paar nachten slaapt Wen Gui op zijn eigen kamer en is er ook geen slaapritueel van bijna een uur meer nodig. Binnen een paar minuten is hij (zij het met hevig verzet) vertrokken. Hij slaapt de hele nacht door en wordt pas tegen zeven uur wakker. Hij eet erg goed en is over het algemeen een heel makkelijk en tevreden ventje.
 

Maar er zijn momenten! Kennelijk voelt hij zich nu zo bij ons op zijn gemak dat hij er zich

Ik ben NIET ondeugend

comfortabel genoeg bij voelt om zo nu en dan vreselijk stout te zijn. Zo is het verschonen van zijn luier soms een enorme worsteling met veel gekrijs, puur en alleen omdat hij geen zin heeft om een paar seconden stil te liggen. En o wee, als we even geen kans hebben om met hem te stappen als hij daar zin in heeft. Dan begint meneertje te jengelen tot hij zijn zin krijgt. En als we het toelaten trekt hij bladeren van planten, komt hij aan het slotje van een antiek kastje, gaat hij met een deurstopper aan de haal, kruipt hij naar de caviakooi om tegen de tralies te slaan, duwt hij tegen de vogelkooi of sleurt hij alle tijdschriften door de huiskamer.

In de supermarkt

We kunnen tegen hem zeggen dat dat niet mag totdat we er schor van worden, maar dat maakt hem niets uit. We pakken hem op, zetten hem op het speelkleed en een seconde later is hij weer onderweg naar precies dezelfde plek van waar hij zojuist is weggestuurd. En dat kan zo eindeloos doorgaan. Het is een spelletje om grenzen te ontdekken, en als we die grenzen duidelijk aan hebben gegeven gaat hij gewoon door om te testen hoe definitief die grenzen zijn. Tot nu toe heeft hij nog geen enkele grens geaccepteerd, maar wij geven niet op.

Verder genieten we intens van zijn goedlachsheid en zijn uitgebreide gebrabbel. En hoe hij met zijn handjes gaat zitten zwaaien als hij in de buggy zit en er een flinke bries opsteekt. Hij is er dol op om de wind te voelen! Hij gaat graag mee om een boodschapje te doen, wat te winkelen of om naar de kinderboerderij of het bos te lopen.

We komen onze dagen wel door, zo met zijn drietjes!

Samen wennen

Geschreven door Liselore

Het viel soms niet mee om door die eerste dagen in Nederland heen te komen. Wen Gui was dagen achtereen al om 3:30 wakker en daarna niet of nauwelijks nog in slaap te wiegen. Maar sinds zondag slaapt hij ineens de hele nacht door, hij maakt ons nu pas om half zeven ’s ochtends wakker, wat een luxe!

Wen Gui slaapt nog in een campingbedje op onze slaapkamer, maar sinds een paar dagen doet hij zijn middagslaapje in zijn eigen slaapkamer en dat gaat goed. Nog even en hij slaapt ook ’s nachts in zijn eigen bedje.

We hebben het middagdutje weer eens niet gehaald...

Het was ook moeilijk om hem afgelopen week naar een middagslaapje te krijgen. In China waren we overdag veel onderweg en was hij eraan gewend geraakt om in de buggy halverwege de ochtend een uurtje te slapen en vervolgens halverwege de middag ook weer een uurtje. De grootste uitdaging hier was om hem tot het middaguur wakker te houden zodat hij dan pas een middagdutje van anderhalf à twee uur in een keer zou doen. Na een paar mislukte pogingen ziet het er nu naar uit dat dat nu redelijk in zijn ritme komt.

 


Maar de grootste overwinning is wel dat we Wen Gui nu bijna helemaal van de papfles af hebben gekregen. In China, en de eerste dagen in Nederland, kreeg hij nog drie keer per dag een fles Nutrilon melk met een behoorlijke hoeveelheid pyjamapapje erin. Maar dit hebben we weten terug te brengen naar drie melkflessen Nutrilon, waarbij alleen de fles vlak voor het naar bed gaan nog een beetje pyjamapapje heeft.

  

Heerlijk zwemmen

De volgende stap op het lijstje is dat Wen Gui wat anders gaat drinken dan alleen maar Nutrilon melk. We hebben eerder al geprobeerd om hem gewone koude melk, gewone warme melk, koud water, lauw water, warm water, appelsap, ranja en vocht van een of ander rijstepapje te laten drinken, maar alles werd resoluut afgewezen. 



Wen Gui blijkt ook dol te zijn op plenzen in het zwembad. Het liefst zit hij de hele dag samen met papa in het water te spelen. In principe vindt hij samen spelen altijd leuk, maar als er water bijkomt is hij helemaal in zijn element.



Hallo Meneer de Uil!

Gisteren had Wen Gui een duidelijke baaldag. Hij had helemaal nergens zin in en zat alleen maar te jammeren. Daarbij zat hij ook nog eens continue grenzen op te zoeken door keer op keer dingen te doen waarvan hij allang wist dat hij dat niet mocht. Zijn ondeugende smoeltje bevestigde dit.



Maar toen hij vanmorgen aan het spelen was zat hij opeens spontaan in zijn handjes te klappen. Niet veel later zat hij in zijn Dikkie Dik-boekje te bladeren. Het ziet ernaar uit dat hij een spurt heeft gemaakt. Misschien dat hij daarom gisteren zo huilerig was. Voorheen klapte hij niet zonder hulp en was het boekje alleen om op te pakken en te laten vallen. Vanmorgen zat hij duidelijk naar de plaatjes te kijken.  

Misschien zien we de komende dagen nog meer vooruitgang!

Een prachtige thuiskomst

Geschreven door Liselore

De vlucht naar Nederland ging afgelopen dinsdag erg goed. Wen Gui heeft twee keer een uurtje liggen slapen en verder konden we hem goed bezig houden met wat speelgoed en met hem over het gangpad van het vliegtuig stappen. 



Aankomst op Schiphol

Eenmaal op Schiphol zijn we erg feestelijk onthaald door onze hele familie. We zaten in eerste instantie compleet in de kreukels toen we dat vliegtuig uit kwamen gerold. Normaal slapen we wel een paar uurtjes op zo’n lange vlucht, we kijken een film en lezen in een boek. Maar als je negen uur op zo’n mannetje bent gefocust en het hem zoveel mogelijk naar zijn zin wilt maken ben je uiteindelijk redelijk op. Maar toen we in de aankomsthal al die blije gezichten zagen was alle vermoeidheid meteen vergeten, wat een mooie thuiskomst! 



Aankomst op Schiphol

Aankomst op Schiphol

Eenmaal in Tilburg werden we weer verrast, vrienden hadden de hele woonkamer versierd. Wen Gui was in de auto in slaap gesukkeld (niet zo gek, het was voor zijn gevoel inmiddels 11 uur ’s avonds), maar thuis aangekomen moest hij toch eens even goed kijken en ontdekken en was hij binnen de kortste keren weer klaarwakker. Hij was wat onrustig na de erg lange dag, de vele indrukken en weer een nieuwe omgeving, dus het duurde behoorlijk lang eer we hem in het campingbedje op onze slaapkamer in slaap hadden.

En vervolgens werd hij om twee uur ’s nachts weer wakker. Na wat slaapliedjes sliep hij weer, maar om half vier was hij weer wakker. We konden er weer uit voor een hele riedel aan ‘slaap kindje slaap’ en met veel moeite dutte hij weer in. Maar toen hij tegen zevenen opnieuw begon te jengelen heb ik hem eruit gehaald en ben met hem beneden gaan spelen.

Het ging de hele dag erg goed, Wen Gui was een en al vrolijkheid en heeft op zijn gemakje de hele huiskamer verkend. Daarbij bleek overigens ook vrij snel dat onze huiskamer helemaal niet zo veilig is voor zijn grijpgrage handjes. Hij heeft een hele stapel van papa's Voetbal Internationals rond zitten strooien en het tafeltje waar de vogelkooi op staat heeft ook al flink staan wankelen (tot grote afschuw van de twee gevederde dames die in de kooi zitten). 

 



Een en al vrolijkheid

Er volgde opnieuw een hele onrustige nacht, Wen Gui werd weer om half vier wakker en ging pas om half zes weer slapen. Om daarna na krap een half uur weer te gaan jengelen. Hiermee is het officieel: hij heeft een jet lag. Hoe lang dit gaat duren is nog onduidelijk, maar feit is dat de routine die we in China op hadden gebouwd door hem in slaap te wiegen en tegelijkertijd ‘slaap kindje slaap’ te zingen niet werkt als hij midden in de nacht besluit dat hij wakker is en geen zin heeft om nog te gaan liggen.

Hoe dan ook, overdag gaat het prima, ook al vallen papa en mama om van de slaap… Maar als Wen Gui dan een van zijn vele schaterlachjes laat horen is alles weer goed.