Stap voor stap

Geschreven door Liselore 

Vrolijke vriend

De eerste stapjes zijn gezet. Met een stralend gezichtje van trots wankelde Wen Gui vorige week voorzichtig van mama naar papa. Helemaal alleen. En sindsdien kan hij prima (als hij daar zin in heeft, en dat is niet altijd) ongeveer acht stapjes achter elkaar zetten. Maar dat doet hij alleen als Rens of ik hem daartoe aanzetten. Hij zal niet zelf beslissen om vanaf de salontafel te gaan lopen. Alhoewel, nu ik dit zit te schrijven zet hij spontaan twee stappen vanaf de bank! :D 

Maar dat is niet de enige vooruitgang die Wen Gui de laatste tijd heeft gemaakt. Begin deze week gaf hij aan dat hij zelf wilde eten. Hij kon in principe al fruit of stukjes brood zelf in zijn mond stoppen, maar aangezien hij het nog leuker vond om het bordje of schaaltje op de grond te smijten hadden we hem daarin nog niet heel veel gestimuleerd. 

Het bordje blijft nu netjes op het plankje van de kinderstoel staan en stukjes brood belanden zo nu en dan zowaar via zijn zelf gehanteerde vorkje in zijn mond. Andere stukjes stopt hij met zijn andere hand in zijn mond. 

En dan is Wen Gui ook nog eens bijna helemaal van de Nutrilon en papfles af! Hij krijgt alleen nog voor het slapengaan een fles met een beetje Nutrilon, tijdens het ontbijt en de lunch krijgt hij koemelk die hij nu zelf uit een kleiner flesje drinkt. Gedurende de dag drinkt hij diksap uit een tuitbeker. Sinds een dag of wat snapt hij ook dat hij het flesje en de beker moet kantelen omdat er anders niets uitkomt. Een trotsere moeder als ik bestaat er niet. 

Kleuren is leuk!

Wen Gui begint ook steeds meer op muziek te reageren. Hij heeft zijn favoriete kinderliedjes die hij heel geduldig op zijn speelgoed met deuntjes kan gaan zitten zoeken om dan vervolgens op de maat mee te gaan zitten deinen. Maar ook sommige muziek van papa en mama kan hij goed waarderen. Hij reageert vaak op Michael Franti en Jamiroquai, hoe ‘funkier’ hoe beter. 

Hij gaat als een speer, het is bijna niet bij te houden! Het is qua ontwikkelingen een paar weken heel rustig geweest, maar nu is er opeens iedere dag weer wat nieuws. Zo wil hij nu na het luier verschonen zelf zijn aankleedkussen onder het bed schuiven en de verpakking luierdoekjes in het mandje leggen (zo schattig!). En dan gaat hij voor zichzelf zitten applaudisseren. 

Wen Gui begint te snappen hoe Duploblokken op elkaar gezet worden, maar hij vindt het nog wel veel leuker om die blokken met veel gekletter in de Duplokrat te gooien. En hij is gisteren met veel plezier met krijtjes op een kleurplaat tekeer gegaan. Hij krast niet, maar zet er vooral stipjes mee. Daarmee is hij geen jonge Picasso, maar een kleine Georges Seurat. Als klap op de vuurpijl snapt hij van de een op andere dag dat je de vormpjes in zijn emmertje door de opening in de deksel kunt duwen. Hij is er nog goed in ook, zelfs de vijfhoek is geen probleem meer! 

Even bijkletsen met cavia's Ozzie en Elvis

Het is onvoorstelbaar hoe snel onze kleine vrolijke vriend al zijn achterstand aan het wegwerken is. Alleen op het gebied van praten gaat hij nog niet vooruit. Hij heeft eerder een enkele keer woordjes als ‘op’ en ‘koe’ gezegd, maar dat was allemaal redelijk eenmalig. Het is allemaal weer vervangen door redelijk onverstaanbaar, doch enthousiast gebrabbel. Hij heeft zijn eigen taaltje en het is iedere keer weer heerlijk om hem ‘Bouw’ te horen zeggen als zijn bordje leeg is. ‘Bouw’ betekent meestal ‘op’, maar hij gebruikt het eigenlijk de hele dag door voor van alles. Hij zegt ook vaak ‘Toetau’. Ik heb het vermoeden dat hij daar ‘auto’ mee bedoeld. Maar net als bij de ‘Bouw’ zegt hij dit inconsequent tegen allerlei dingen. 

Het is een genot om dit allemaal mee te mogen maken, vooral om zijn blije toetje te zien als hij zelf een stukje brood aan zijn vork heeft geprikt of een paar stappen heeft gezet. Maar hij is niet half zo trots op zichzelf als wij op hem! Nu hij niet meer perse alleen maar aan onze hand wil lopen en door ons gevoerd wil worden heeft hij een belangrijk stuk hechting afgerond. Hij is zelfverzekerder aan het worden, zowel naar ons als naar anderen toe. Hij zit inmiddels graag bij ons op schoot (als we op het speelkleed zitten) en geeft ook vaak spontaan kusjes. Iets mooiers als dat heerlijke kereltje bij je op schoot bestaat er niet.