(B)engel!

Geschreven door Liselore

In het Wandelbos

Ook al zijn we nog geen twee weken thuis, het lijkt wel alsof het maanden geleden is dat we uit China zijn vertrokken. De dagen vliegen voorbij, we lijken alleen maar bezig te zijn met Wen Gui en zijn slaap- en eettijden. Dat is erg wennen als nieuwe ouders, dat je opeens niet meer zomaar alles kunt doen en laten, want anders is het ritme waar hij net aan is gewend weer helemaal verstoord.

 

Sinds een paar nachten slaapt Wen Gui op zijn eigen kamer en is er ook geen slaapritueel van bijna een uur meer nodig. Binnen een paar minuten is hij (zij het met hevig verzet) vertrokken. Hij slaapt de hele nacht door en wordt pas tegen zeven uur wakker. Hij eet erg goed en is over het algemeen een heel makkelijk en tevreden ventje.
 

Maar er zijn momenten! Kennelijk voelt hij zich nu zo bij ons op zijn gemak dat hij er zich

Ik ben NIET ondeugend

comfortabel genoeg bij voelt om zo nu en dan vreselijk stout te zijn. Zo is het verschonen van zijn luier soms een enorme worsteling met veel gekrijs, puur en alleen omdat hij geen zin heeft om een paar seconden stil te liggen. En o wee, als we even geen kans hebben om met hem te stappen als hij daar zin in heeft. Dan begint meneertje te jengelen tot hij zijn zin krijgt. En als we het toelaten trekt hij bladeren van planten, komt hij aan het slotje van een antiek kastje, gaat hij met een deurstopper aan de haal, kruipt hij naar de caviakooi om tegen de tralies te slaan, duwt hij tegen de vogelkooi of sleurt hij alle tijdschriften door de huiskamer.

In de supermarkt

We kunnen tegen hem zeggen dat dat niet mag totdat we er schor van worden, maar dat maakt hem niets uit. We pakken hem op, zetten hem op het speelkleed en een seconde later is hij weer onderweg naar precies dezelfde plek van waar hij zojuist is weggestuurd. En dat kan zo eindeloos doorgaan. Het is een spelletje om grenzen te ontdekken, en als we die grenzen duidelijk aan hebben gegeven gaat hij gewoon door om te testen hoe definitief die grenzen zijn. Tot nu toe heeft hij nog geen enkele grens geaccepteerd, maar wij geven niet op.

Verder genieten we intens van zijn goedlachsheid en zijn uitgebreide gebrabbel. En hoe hij met zijn handjes gaat zitten zwaaien als hij in de buggy zit en er een flinke bries opsteekt. Hij is er dol op om de wind te voelen! Hij gaat graag mee om een boodschapje te doen, wat te winkelen of om naar de kinderboerderij of het bos te lopen.

We komen onze dagen wel door, zo met zijn drietjes!