De nieuwste Tilburger

Geschreven door Liselore

Bij het nieuwkomerloket van de gemeente Tilburg

Sinds vorige week is Wen Gui officiëel Tilburger. Dit had even wat voeten in de aarde, want in tegenstelling tot wat wij dachten, kan je een adoptiekind niet zomaar aangeven zoals nieuwe vaders dat met hun pas geboren kind doen. We hadden twee dagen na thuiskomst online een afspraak gemaakt met de gemeente en hadden, bij gebrek aan een beter passende keuze voor de afspraak, geboorteaangifte aangekruist.

Maar toen we een dag later bij de balie zaten moest er ineens van alles uitgezocht worden. En uiteindelijk bleek dat we Wen Gui helemaal niet zo aan konden geven. Dat moest via een zogenaamd nieuwkomerloket. En daar moesten we een nieuwe afspraak voor maken, we konden een week later pas terecht.

Toen we vorige week eindelijk bij dat nieuwkomerloket zaten waren er in totaal drie ambtenaren nodig om ervoor te zorgen dat Wen Gui als inwoner Tilburger kon worden geregistreerd. Er zijn in Tilburg zo’n twee à drie adopties per jaar en kennelijk moet er iedere keer het wiel opnieuw uitgevonden worden.

Hoe dan ook, twee dagen later kregen we via de post zijn papieren, inclusief zijn BSN nummer.

Echte Tilburger!

Morgen gaan we weer terug om een ID kaart voor hem te regelen. Nu hij officieel Tilburger is zou dat geen probleem moeten zijn.

Een dag later zijn we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht geweest om daar Wen Gui een zogenaamd ‘adoptieprotocol’ te laten doorlopen. Hij is gemeten en gewogen en een arts heeft hem uitgebreid onderzocht. Vervolgens is er, onder groot protest van Wen Gui, bloed afgenomen, een mantoux-test gedaan om te kijken of hij TBC heeft en een röntgenfoto van zijn borst gemaakt.

De uitslagen van het bloed en de foto krijgen we nog, maar voor nu is Wen Gui helemaal gezond bevonden. Hij is zelfs niet eens te klein ten opzichte van Nederlandse jongens. Met zijn lengte en gewicht zit hij weliswaar onder het gemiddelde, maar nog wel ruim binnen de marge.

Hij heeft wel, zoals verwacht, een ontwikkelingsachterstand van zo’n drie maanden. Hij kan bijvoorbeeld nog niet iets kleins  met duim en wijsvinger oppakken en kan zich ook nog niet ergens aan optrekken. Maar dit was niets nieuws omdat kinderen in een weeshuis veel minder worden gestimuleerd. Er is al gesuggereerd dat we naar een kinderfysiotherapeut gaan, maar dat vinden we nog veel te vroeg.

Het is normaal dat adoptiekinderen in de eerste maanden na thuiskomst veel inhalen, het is in onze ogen absoluut nog niet nodig om hem nu al onder een loep te gaan leggen. We gaan eerst zelf wel wat met hem oefenen.

Met Wen Gui gaat het in de tussentijd nog steeds erg goed. Hij laat ons tegenwoordig uitslapen tot minimaal zeven uur ’s ochtends, het is ook al gebeurd dat we om kwart over acht wakker schrokken en dat hij nog lag te snoozen. Hij eet nog steeds alles en weigert ook pertinent nog iets anders te drinken dan Nutrilon. En dat moet ook absoluut uit de papfles komen.

Hij is vrolijk en is er gek op om uitgebreid met papa te dollen. En vorige week heeft hij ook voor het eerst mama gezegd. Nou ja… Hij zei “mamamamamama” en ik vind dat goed genoeg. 

Spelen bij neefje Owen

We gaan inmiddels vrij regelmatig met Wen Gui bij familie op bezoek, vaak maar een uurtje of anderhalf. Hij gaat dan braaf op een kleed zitten spelen. Bij de eerste bezoeken was hij erg bedeesd, maar we merkten gisteren dat hij nu ook in de buurt van anderen meer van zich laat horen. Het is fijn om te zien dat hij zich ook buitenshuis meer op zijn gemak begint te voelen. 

Komend weekend gaan we met mijn ouders en mijn zus en haar gezin naar de Efteling, ik ben heel benieuwd of hij dat leuk gaat vinden!