Hoteldebotel

Geschreven door Liselore

Ik denk niet dat er ooit genoeg woorden bedacht kunnen worden om uit te drukken hoe ontzettend gelukkig en dankbaar we zijn dat Wen Gui onze zoon is. We zijn eigenlijk vanaf de seconde dat we zijn foto’s zagen stapelverliefd op hem, en sinds we hem voor het eerst in onze armen hielden is dat nog velen malen versterkt. Wat is hij mooi, wat is zijn huidje zacht, wat ruikt hij lekker, wat is hij grappig, wat is hij slim, wat is het ongelofelijk dat hij zich zo makkelijk aanpast.



Bellen blazen!

Sinds we met Wen Gui thuis zijn (inmiddels al meer dan een maand!), hebben we hard gewerkt aan structuur, regelmaat, rust en hechting. Daarbij viel op dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft, wat te begrijpen is, en ook dat hij geen knuffelkontje is. Kusjes geven en krijgen, knuffelen, gewoon even rustig bij een van ons op schoot zitten, het was hem vreemd en hij had er ook geen behoefte aan.

Rens en ik hebben op speelse manier geoefend om zijn  motoriek wat te verbeteren en hebben elkaar vanaf het begin opzichtig kussen gegeven en geknuffeld. Om vervolgens hem ook nadrukkelijk- te kussen en te knuffelen, ook al wist hij niet wat hij daar mee aan moest.

Er was wat vooruitgang bij Wen Gui te zien, vooral op het gebied van lopen. Hij ging

Hij kan nog niet los lopen, maar al wel voetballen!

stabieler stappen, maar liet onze handen daarbij niet los. Hij vond het veel te leuk om samen te lopen. Qua brabbelen was er een duidelijke ontwikkeling, het werd steeds meer alsof hij duidelijke klanken oefende. Maar op een tweetal keer een spontane uitspraak van mamamamama, was er nog niets uit op te maken.

Maar sinds een week is er opeens een grote sprong. Wen Gui loopt nu veel stabieler aan één hand mee, bukt en kan dan makkelijk iets oppakken. Hij trekt zich ook opeens op aan de salontafel, de bank, de badrand, de spijlen van zijn bedje, alles wat hij tegenkomt. En met de fijne motoriek gaat het heel goed. Hij kan nu heel goed met duim en wijsvinger iets kleins oppakken (bij voorkeur een chipje of snoepje), alleen het zelf in de mond stoppen gaat nog regelmatig mis.

Kusje!

Mijn persoonlijke favoriet onder zijn nieuwe handelingen is met afstand het geven van kusjes. Gisteren beantwoordde Wen Gui gewoon zomaar mijn kus, op mijn mond, met getuite lipjes. Hij hield het maar even vol om kusjes te geven en had er toen genoeg van, maar wat was het een hoogtepunt!

Ook is Wen Gui sinds een dag of twee aanhankelijker. Dit is alleen in het geval als Rens of ik op het speelkleed zit, dan kruipt hij op schoot om samen te spelen, maar het is desondanks prachtig om te merken dat hij ook op het gebied van lichamelijk contact duidelijk vooruit gaat.

Als we ergens op visite zijn laat hij meer van zich horen, en maakt hij steeds meer contact met anderen. Maar wel vaak nadat hij eerst oogcontact met mij of Rens heeft gehad. Hij is afgelopen zondag gewoon mee geweest naar het loopevenement Tilburg Ten Miles, waar Rens de tien kilometer liep, en heeft urenlang op het terras van een van onze favoriete cafés vertoeft. Hij vond het prima dat tientallen verschillende mensen hem aandacht gaven, zolang hij in de directe nabijheid van Rens of mij bleef. Hij heeft zelfs bijna een uur in zijn buggy liggen slapen terwijl er op amper tien meter afstand een blaaskapel stond te spelen!

Natuurlijk hebben we onze vaste regels voor de hechting: we ontvangen thuis voor

Kroelen met papa

20:00 geen visite, we gaan zelf naar directe familie en goede vrienden toe, vaak niet meer dan anderhalf uur. Alleen wij zelf pakken Wen Gui op en nemen hem op schoot. Alleen wijzelf geven hem eten, troosten hem als hij bijvoorbeeld mocht vallen, doen hem in bad en brengen hem naar bed. We vinden het geen probleem als mensen hem aanraken.

We willen dat hij zich veilig voelt, dat hij gaat snappen dat we met zijn drietjes een gezin vormen en dat wij er altijd voor hem zullen zijn. Vooralsnog gaat dat allemaal hartstikke goed, het lijkt wel een vanzelfsprekend en natuurlijk proces te zijn.

Maar dat neemt niet weg dat we waanzinnig trots op Wen Gui zijn. Hij is zonder twijfel het allermooiste,  leukste en slimste jongentje dat er ooit is geweest. Het maakt niet uit of hij iets heel goed kan of juist niet, dan nog is hij in ieder opzicht perfect. Kortom: we zijn gewoon dolverliefd op een kereltje van nog geen tachtig centimeter. Het kan zijn dat we wat opzichtig met ons eigen wereldwondertje dwepen, het kan ons niets schelen. Het is volledig terecht. ;)