Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht

Geschreven door Liselore

Sinds een week of twee is Wen Gui opeens hangerig en huilt veel. Hij wil niet meer alleen spelen en hangt de hele dag aan mijn been. Waar ik normaal gesproken hier en daar een half uurtje mijn gang kon gaan terwijl Wen Gui braaf op het speelkleed zat, eist hij me nu helemaal op. En als ik hem aan wil sporen om even zelf te spelen zet hij een enorme keel op.

Knalrode wang, maar geen kies te bekennen

Tandenpoetsen werd een drama en de laatste paar dagen wil hij ook niet meer gaan slapen. Hij viel altijd binnen een paar minuten in slaap, nu ligt hij een uur keihard in zijn bedje te huilen. Hij wordt alleen rustig als we hem uit bed halen en eindeloos wiegen. Maar daarbij dut hij ook niet in, hij blijft ons alleen aanstaren.

Krijgt hij kiezen en heeft hij daar last van? Hij heeft soms een flinke rode wang die warmer was als de ander en kwijlt dan ook flink, maar verhoging heeft hij nooit. En ondanks dat ik dagelijks aan zijn tandvlees voel is er geen vooruitgang te merken. Maanden geleden is al door de huisarts geconstateerd dat hij mond -, hand- en voetziekte heeft (de menselijke variant van mond- en klauwzeer die bij kinderen veel voorkomt). Hierdoor heeft hij zo nu en dan blaasjes op zijn handen en voeten. In zijn mond heb ik ze nooit gezien, maar daar zouden ze ook kunnen zitten. Hij had daar eerder nooit last van, maar misschien dat de paar blaasjes die hij op zijn hand heeft nu wel jeuken. Heeft hij er misschien wat in zijn mond en jeuken die? Is die combinatie met doorkomende kiezen waar hij last van heeft?

Het zou niet meer dan logisch zijn dat hij niet lekker is en daardoor de hele dag zo aan me hangt en

Het is al aardig fris op de fiets!

me volledig claimt. Maar echt duidelijke aanwijzingen waar hij al bijna twee weken last van heeft zijn er niet en ik wil ook niet met dergelijke vaagheden naar de huisarts. In de tussentijd word ik er helemaal gek van dat iedere keer als ik even van het speelkleed af ga om mijn mail te checken of drinken te pakken, ik meteen een jammerende Wen Gui aan me heb hangen.  

Ik stuurde daarom begin deze week een mailtje naar de nazorg van adoptiebureau Meiling, want ik wist niet zeker hoe ik er mee om moest gaan. Kon ik streng zijn of moest ik juist toegeven?

Het antwoord vanuit Meiling was simpel: het kan zijn dat hij zich niet lekker voelt, maar zijn huilerigheid en drang naar veel meer aandacht had daar waarschijnlijk niets mee te maken. Het feit dat hij zo’n uitzonderlijk perfect aangepast kind was die de afgelopen maanden alles best vond, braaf alleen speelde en ons vanuit zijn bedje bijna nooit terug naar boven riep, was een kind dat de kat uit de boom keek en alles deed wat er van hem verlangd werd. Nu, ruim vier maanden later, voelt hij zich genoeg bij ons op zijn gemak om zijn echte behoefte te laten zien en dat is vooral zo dicht mogelijk bij ons zijn en alle aandacht.

Wat voelden wij ons naïef toen we dat hoorden! Alles verliep allemaal zo gladjes met Wen Gui, hij was zo makkelijk met alles dat we gewoon waren vergeten dat hij nog maar kort geleden is geadopteerd en dus nog wel wat extra aandacht nodig had. Feit is dat hij in de eerste vijftien maanden van zijn leventje veel aandacht en warmte heeft gemist. Nu hij ons begint te vertrouwen en zich aan ons aan het hechten is, wil hij zeker weten dat wij er altijd voor hem zullen zijn.

Smullen van een negerzoen

Veel kinderen vertonen zulk gedrag vrij snel, anderen rond deze periode en weer andere kinderen pas veel later. Het is een goed teken, het wil zeggen dat hij zich echt aan het hechten is aan ons. Maar makkelijk is het niet, vooral omdat ik  veel het idee heb dat hij zich niet lekker voelt. Hij kan nu eenmaal niet praten, zijn huilerigheid is zijn manier om om aandacht te vragen.

Toch is het erg fijn dat wij met onze onervarenheid nu meer duidelijkheid hebben (Patty, ontzettend bedankt voor al je adviezen en tips!). We gaan gewoon meer toegeven aan zijn hangerigheid en hem goed laten merken dat we zijn vertrouwen waard zijn. We hebben een nieuwe draagzak besteld zodat hij gedurende de dag, als ik wat anders moet/ wil doen dan alleen maar met hem spelen, toch dicht bij me kan zijn. Dat is voor alle partijen prettiger dan dat gehang aan mijn benen. En als hij gaat slapen blijft een van ons gewoon bij hem zitten tot hij slaapt.

Het is even slikken, want vooral het feit dat hij iedere dag wel een half uur aan een stuk alleen speelde was voor mij wel erg prettig. Maar zijn welzijn is het belangrijkste. We gaan hem nu nog veel meer overladen met aandacht, en zelf spelen gaat hij alleen nog doen als hij dat echt zelf wil. Maar we laten hem voorlopig op dat gebied niet gewoon zijn gang gaan, ook al deed hij het wel, hij was er nog niet aan toe.

Wat dat betreft zullen er weinig volwassenen zijn die zo naar Sinterklaasavond uitkijken als ik. Ik ben zelf aardig uitgekeken op Wen Gui’s speelgoed, wat afwisseling op dat speelkleed kan ik inmiddels wel gebruiken!

Visite, visite

Geschreven door Liselore

Het is niet zo dat voor de komst van Wen Gui onze voordeur altijd werd platgelopen. Maar er kwamen wel met enige regelmaat mensen ‘aanwaaien’. Veel van onze vrienden wonen namelijk vlakbij.

 

Toen Wen Gui bij ons kwam hebben we iedereen laten weten dat visite even niet zo’n goed idee was. Als hij sliep kwamen er weleens mensen langs en een enkele keer liep er even iemand binnen. Maar in de afgelopen drie maanden is er niemand op de koffie geweest terwijl Wen Gui ook beneden rondliep.

Het werd nu tijd om hem aan bezoekers in ons huis te laten wennen, dus kwamen Carol en Tygo op bezoek. Dat ging hartstikke goed, volgens mij had vijfjarige Tygo er meer moeite mee als Wen Gui. Tygo was namelijk gewend dat als hij bij ons is, hij alle aandacht kreeg. Nu moet hij die delen. Na een tijdje bleek dat beide heertjes het erg leuk vonden als Tygo voor paard speelde en Wen Gui op zijn rug zat. Wen Gui was er sowieso al aan gewend om zijn speelgoed te delen, want sinds ruim een maand komt neefje Owen iedere vrijdag de hele dag omdat mijn zus Katja dan moet werken.

Dezelfde avond kwamen Stijn en Emie een uurtje spelen omdat hun papa Roel met Rens naar een concert in Amsterdam ging terwijl mama Elles nog niet klaar was met werk. Ook dat ging goed. Stijn en Emie hebben zich prima vermaakt met al het nieuwe speelgoed dat er inmiddels bij ons te vinden is en ook hun aanwezigheid vond Wen Gui prima.

 

Een paar dagen later kwam Jochem over de vloer om samen met Rens naar een nieuw apparaat op de geluidsinstallatie aan te sluiten. In het weekend is Wen Gui erg claimerig naar Rens omdat ze door de week alleen ’s avonds even samen kunnen spelen. Ik kon proberen om hem bezig te houden op het speelkleed, maar uiteindelijk wilde Wen Gui toch bij papa zitten of in ieder geval in zijn buurt blijven. Maar problemen met Jochem bij ons thuis had hij geen moment.

Na deze twee geslaagd testen staat ons huis nu dus weer helemaal open voor geplande en ongeplande bezoeken, ook op tijden dat Wen Gui wakker is. Hiermee is zijn gewenningsperiode volgens mij ver klaar. Opa’s, oma’s, ooms en tantes kunnen hem al een tijdje gewoon op schoot nemen, met hem rondstappen en koekjes geven, ook dat proces verliep heel glad.

De volgende stap is dat Wen Gui een middagje bij iemand anders is zonder zijn papa en mama. Daarna gaan we zien of hij een nachtje uit logeren kan gaan. Wen Gui is nog nooit een moment zonder Rens en/ of mij geweest, maar we gaan er nog even mee wachten om hem daar aan te laten wennen. Hij is al aardig vertrouwd met zijn opa’s en oma’s, maar het is nogal wat om hem echt even los te laten. Zowel voor Wen Gui als voor zijn papa en mama.

We gaan hier in het nieuwe jaar voorzichtig mee starten. Dan gaan Rens en ik als we bij opa en oma zijn even een blokje om. Dan kunnen we kijken hoe hij hier op reageert en zien of hij er aan toe is. Ik hoop dat dat goed gaat, het zou wel erg leuk zijn als Rens en ik begin maart lekker een middagje samen met vrienden kunnen carnavallen!