Een rondje door Den Haag

Geschreven door Liselore

Nadat we bij de notaris waren geweest om onze aanvragen en gegevens te laten legaliseren, moesten we naar de rechtbank van Breda om de handelingen van de notaris te laten legaliseren. En ook toen waren we nog niet klaar.

Ik ben afgelopen donderdag naar Den Haag geweest om stempeltjes bij twee Ministeries en een ambassade op onze papieren te krijgen. Ik had van adoptiebureau Meiling een hele handleiding meegekregen hoe en in welke volgorde ik alle instanties af moest gaan, dus ik stond keurig netjes om 9 uur voor de legalisatiebalie van het Ministerie van Justitie. Als ik er later zou zijn, zou ik waarschijnlijk lang moeten wachten en niet meer op tijd bij andere instanties terecht kunnen.

Binnen een mum van tijd had ik een stempel en krabbeltje onder die van de notaris en de rechtbank van Breda, vervolgens ging ik op weg naar de volgende halte: het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Bij deze legalisatiebalie was het aanmerkelijk drukker, ik moest een nummertje trekken en wachten. Toen ik aan de beurt was moest ik mijn papieren afgeven en weer wachten. Drie kwartier later (!) was ik weer een stempeltje rijker en een tientje armer. Het was inmiddels half elf, dus moest ik gaan haasten om bij de Chinese ambassade te komen. Dat ligt zo’n beetje tegen Scheveningen aan en is maar tot 12:00 uur open.

De Chinese ambassade in Den Haag

Bij de ambassade aangekomen moest ik voor de derde keer die dag mijn handtas afgeven, mijn zakken legen en door detectiepoortjes lopen. En alweer ging het alarm af door de gesp op mijn laarzen…

Toen ik na een rij vloeiend Chinees sprekende mensen eenmaal aan de beurt was en aan het loket stond bleken mijn gebeden verhoord: de baliemedewerkster sprak uitstekend Nederlands. Ik was er een paar jaar eerder, toen ik visums voor Vietnam bij de Vietnamese ambassade wilde regelen, al achter gekomen dat dit geen vanzelfsprekendheid is.

Ik moest een formuliertje invullen en een kopie van mijn paspoort maken. Daarna moest ik mijn hele pak papieren met geboortecertificaten, uitreksel van het huwelijksregister, gezondheidsverklaringen, verklaringen van inkomsten, verklaringen van goed gedrag, referentiebrieven geschreven door vrienden en familie, de adoptieaanvraag, het verslag van kinderbescherming en de justitiële beginseltoestemming voor adoptie, gebundeld met het zegel van de notaris en bestempeld door alle mogelijke instanties, hier afgeven.

Morgen kan ik weer terug om de steeds groter wordende bundel op te halen. Daarna moeten we nog zes foto’s van onszelf en ons huis toevoegen, een laatste verklaring invullen en kan het hele gebeuren weer naar adoptiebureau Meiling.

De volgende keer dat we weer van alles zullen moeten regelen hebben we HET telefoontje gehad en zijn we onze reis naar China en de komst van onze kleine aan het voorbereiden. Wanneer dat telefoontje gaat komen weet niemand. Ik heb zelf een goed gevoel bij het voorjaar. Maar dat wil volgens mij niets zeggen, ik heb nu eenmaal een hekel aan de winter…

Adoptie is niet vanzelfsprekend

Geschreven door Liselore

Een adoptietraject duurt lang en als potentiële adoptieouders moet je een lange weg met allerlei stappen en testen doorlopen. Veel ‘buitenstaanders’ zien dat als vreselijk oneerlijk. Zowat iedereen kan immers in de vreemdste omstandigheden een kind op de wereld zetten alsof het niets is en andere mensen die geen kinderen kunnen krijgen moeten aan hoge eisen voldoen. Het krijgen van kinderen, biologisch of geadopteerd, zou voor iedereen gelijk moeten zijn.

Wij zien de hele adoptieprocedure inmiddels allang niet meer als onrechtvaardig. Aan het begin van ons traject moesten we een verplichte voorlichting van zes halve dagen van de stichting Adoptievoorzieningen volgen en we hebben inmiddels ook de nodige boeken over adoptie gelezen. Hierdoor trek je vanzelf de conclusie dat het adopteren van een kind absoluut niet hetzelfde is als een biologisch kind opvoeden. En dat er tijdens de procedure niet naar kinderen voor ouders worden gezocht, maar ouders voor kinderen. Het kind staat centraal.

Als je op natuurlijke wijze een kind krijgt, zal dit kind zich automatisch aan de ouders gaan hechten. Een kind dat ter adoptie is afgestaan, is door de ouders in de steek gelaten, het was niet welkom. Zo’n kind weet dat heel goed, hoe jong het ook is. Na een tijdje in een weeshuis, waar dat kind erg weinig individuele aandacht krijgt, komen er adoptieouders op het toneel. Ze zien er anders uit, ze praten anders, ze ruiken anders. Opeens is er een enorme berg individuele aandacht, iets wat dat kind helemaal niet gewend is.

Een goede hechting komt niet vanzelf

De adoptieouders zullen nu hun best moeten gaan doen om ervoor te gaan zorgen dat dit kind zich bij hen vertrouwd voelt en dat het zich aan hen gaat hechten. Dit is alles behalve een vanzelfsprekend proces, je hebt hier erg veel geduld, consequent gedrag en een doordachte opvoeding voor nodig.

Mensen die gezondheidsproblemen hebben, een mogelijk onstabiele relatie of een problematische jeugd hebben gehad, komen niet voor adoptie in aanmerking. Dat klinkt heel cru, maar denk je eens in dat een adoptiekindje in een gezin terecht komt waarbij de ouders na een tijdje gaan scheiden en het kindje dus weer ‘ontworteld’ wordt? Of dat een of beide ouders geen liefdevolle omgeving kunnen bieden omdat ze dat zelf nooit hebben gehad? Dat is al moeilijk voor een biologisch kind, voor een geadopteerd kind is het tien keer erger.

Adoptiekinderen hebben al meer dan genoeg meegemaakt, datgene wat ze nodig hebben is een stabiel en liefdevol gezin. Daar worden stellen via een onderzoek van de kinderbescherming, verschillende gesprekken met het adoptiebureau en verklaringen van huisartsen op getest. Die pedofiel van kinderdagverblijf Het Jokertje zat ook met zijn echtgenoot in het adoptietraject. De kinderbescherming had hen, ver voor er sprake van al die ophef was, al niet geschikt voor adoptie bevonden. Dus het is echt niet allemaal voor niets.

Uiteindelijk dragen de procedures en strenge eisen bij aan een geslaagde adoptie, waarbij ouders een goed idee hebben van waar ze aan beginnen en voldoende adviezen hebben gekregen om voor een stabiele hechting te kunnen zorgen. Op die manier krijgt ieder kind een warm thuis en goede basis voor de rest van hun leven.