In verwachting!

Geschreven door Rens

Ik doe niet mee aan internet trends zoals Twitter en Facebook en ook mijn LinkedIn profiel is niet actief. Maar ik heb nu wel een heel goede reden om voor het eerst op een blog te schrijven. Liselore en ik zijn namelijk in verwachting! In verwachting van ons kindje uit China, of zoals Liselore het graag noemt, adoptiezwanger. En iedereen mag het nu weten!

Je kan zeggen dat de eerste 3 maanden van de ‘zwangerschap’ voorbij zijn en dus zijn de meeste mensen uit onze directe omgeving onlangs persoonlijk op de hoogte gebracht van het feit dat Liselore en ik vanaf nu een telefoontje kunnen verwachten met het bericht dat er aan de hand van ons dossier een match is gemaakt en dat er dus een klein Chineesje is dat ons kindje zal worden. Liselore en ik zijn zo blij dat we na 3½ jaar nu eindelijk in de laatste fase van ons adoptietraject zijn aangekomen!

We kwamen wel heel plotseling in deze laatste fase terecht. Nu 3 weken geleden hadden we de landenintake, een gesprek in Oosterhout bij Serge van Stichting Meiling thuis. In dat gesprek maakte Serge een algemene opmerking die heel duidelijk suggereerde dat we al in de fase zijn aangekomen waarin we dat ene levensveranderende telefoontje kunnen krijgen! Liselore en ik keken elkaar aan en dachten, “wacht even, wij hebben ergens iets gemist…”.  (note:  Liselore heeft dit bewust in haar eerder geplaatste blogtekst over de landenintake weggelaten omdat wij familie en vrienden eerst persoonlijk van deze belangrijke mijlpaal op de hoogte wilden brengen.)

De traktatie voor familie en vrienden

Ons voorgaande gesprek met Stichting Meiling was begin juli in Zwolle, toen we onze grenzen met betrekking tot special need moesten aangeven. In dat gesprek zouden we aanvankelijk ook verder geïnformeerd worden over de volgende stappen in ons adoptietraject. Maar door een miscommunicatie waren we een uur later in Zwolle en was er alleen tijd voor het special need gesprek. Niet zo erg. We zouden deze informatie met een volgende contact alsnog krijgen, zo vernamen wij toen. Daarna volgde de vakantieperiode en bleef het weer een tijdje stil. En dat waren we wel gewend. Elke stap die we eerder in dit traject hebben gezet nam altijd tenminste enkele maanden in beslag. En we wisten dat er nog een hele papierwinkel zou volgen, dus wij bleven gewoon geduldig.

Maar deze maand ging het ineens heel snel. Op donderdag 6 september kregen we een telefoontje van Stichting Meiling. Of we de maandag erna naar Oosterhout konden komen voor de landenintake, voor China. Natuurlijk konden we dat! En we waren verheugd dat dit al binnen enkele dagen zou zijn. Tijdens dit gesprek, waarin we vooral geïnformeerd werden over het in orde en compleet krijgen van alle benodigde papieren, vernamen we dus dat we ondertussen al een stuk verder in ons adoptietraject waren dan gedacht!

Wij waren er, nog niet helemaal volledig geïnformeerd, vanuit gegaan dat het befaamde telefoontje pas kon komen zodra alle papieren in orde waren. Maar het bleek dus zo te zijn dat vanaf het moment dat werd vastgesteld dat we bemiddelbaar voor China zijn (d.w.z. zeggen dat we aan alle criteria voldoen), wij ook al gematched kunnen worden met een Chinees kindje, dus terwijl de papierwinkel nog loopt. En deze plotselinge versnelling in ons traject hadden we niet voorzien.

We kunnen hier spreken van onzorgvuldigheid in de communicatie van Stichting Meiling, maar dat mag de pret niet drukken. We weten nu dat we niet later dan in 2013 zullen afreizen naar China voor onze eerste ontmoeting met ons kindje. En we hebben er alle vertrouwen in dat Stichting Meiling dit goed zal begeleiden.

Een exacte datum is natuurlijk nog steeds niet te noemen, maar we kunnen er nu voorzichtig van uitgaan dat we binnen nu en een half jaar dat ene telefoontje zullen ontvangen en daarna dus snel zullen weten wanneer Liselore en ik naar China vertrekken, om na ca. 2½ week met ons kindje thuis te komen. Eindelijk!

De landenintake

Geschreven door Liselore

Vorige week kregen we opeens vanuit het niets een telefoontje van adoptiebureau Meiling. Of we over een paar dagen tijd hadden voor de landenintake. We waren helemaal verbaasd, normaal gesproken ging er altijd een paar maanden overheen voordat we een uitnodiging voor de volgende stap kregen, nu ging het plotseling een stuk sneller.

Maandag reden we dus naar Oosterhout, naar het huis van de familie De Blok, waar Serge ons uitleg gaf over de enorme papierwinkel die ons staat te wachten. Ook dit hadden we niet verwacht, we dachten dat de landenintake inhield dat we nog een laatste keer onder de loep werden genomen of we wel geschikt waren voor adoptie uit China. Dat schijnt dus niet zo te zijn, het laatste wat ons weerhoudt van een definitieve adoptie uit China is een lange lijst met formulieren die we moeten invullen, bij de gemeente op moeten halen en door onze huisarts moeten laten ondertekenen.

Onze bruiloft in Las Vegas, 2004

Zo moeten we een echtpaar als voogd instellen dat de zorg van ons kind op zich neemt als er iets met ons gebeurt. En volgens de Chinese regelgeving mag dit alleen een getrouwd stel zijn. We hebben opnieuw gezondheidsverklaringen van onze huisarts nodig, daarbij moet ook ons bloed en urine onderzocht worden. Daarnaast hebben we internationale uitreksels van het geboorteregisters nodig, en een internationaal uitreksel uit het huwelijksregister. Dat uitreksel van het huwelijksregister wordt mogelijk een uitdaging, we zijn immers in Las Vegas getrouwd, dus we kunnen niet zomaar bij onze eigen gemeente langs voor zo’n uitreksel.

Daarnaast is er nog een lijst met andere documenten nodig en die worden dan allemaal naar China gestuurd. Ik ben benieuwd hoe ze daar in China op reageren, als ze op ons uiteindelijke uitreksel uit het huwelijksregister zien dat Elvis Presley onze getuige was ;).

Het eerste speelgoed!

Geschreven door Liselore

Tja, het duurt natuurlijk nog even voor we echt papa en mama worden. We hebben nog een aardige weg in het adoptietraject te gaan, maar feit is wel dat we steeds meer in de buurt komen.
Dit is zijn de stappen die we tot nu toe hebben doorlopen:

• Inschrijving voor adoptie bij het Ministerie voor Justitie
• Bijwonen verplichte voorlichtingsbijeenkomsten
• Beoordeling door de kinderbescherming
• Eerste intake bij adoptiebureau Meiling
• Special Need intake bij adoptiebureau Meiling
• Opsturen family plan

De volgende stappen (voor zover bekend bij ons) wachten ons nog:

• Landenintake bij adoptiebureau Meiling
• Ons dossier wordt naar China gestuurd 
• Afwachten op een 'match' met ons kindje
• Naar China afreizen om onze kleine op te gaan halen

Meer details over ons traject en de daaraan verbonden tijdlijn staan op de pagina Ons adoptietraject.

Gekeken naar de tijd die we er al op hebben zitten en de tijd die we waarschijnlijk nog te gaan hebben zijn we dus al ver over de helft. Bij iedere stap die we nemen komen we weer een stukje dichterbij en zeker nu we bij de laatste horde van het adoptiebureau staan wordt het allemaal heel echt.

Het eerste speelgoed

Toen het afgelopen weekend de catalogus van Ikea bij ons op de deurmat viel, zag ik toevallig dat ze op de kinderafdeling drie poppen in het assortiment hebben opgenomen: een blanke, een Aziatische en een donkere pop.

Het leek mij leuk en verstandig om ze alle drie te kopen zodat we straks onze kleine al heel jong bewust kunnen maken van het feit dat mensen verschillende huidskleuren hebben. Nu zullen we daar in principe geen poppen voor nodig hebben omdat ons kind een andere huidskleur zal hebben dan wijzelf, maar zo kunnen we wel spelenderwijs aantonen dat een huid alleen een schil is, een buitenkant. Het is geen etiket of reden om iemand te beoordelen.

Om niet het risico te lopen dat die poppen over een tijdje niet meer te verkrijgen zijn, heb ik ze dus vandaag gehaald. En, koopziek als ik ben, heb ik er meteen ook alle bijpassende kleertjes, accessoires en een leuke opbergkist bij gehaald.

Daarmee is er weer een stap genomen, ook al staat die niet op het officiële lijstje. We hebben vandaag het eerste speelgoed in huis gehaald dat geen cadeau voor een neefje of nichtje is. We hebben voor het eerst spullen gehaald voor ons eigen kind.

Nog zo ver weg en toch ook zo dichtbij...