Hallo 2013!

Geschreven door Rens en Liselore

21 December 2012

Het is de laatste avond van het jaar en we zitten alweer bijna klaar voor weer een avond uit. Het is erg druk geweest de laatste tijd met talloze etentjes, visites en feesten, met als hoogtepunt ons ‘Einde van de Wereld-feest’ op 21 december.  (-;

We genieten er allemaal met volle teugen van, beseffend dat als we straks met onze kleine terug uit China zijn, de deur een tijdje spreekwoordelijk op slot zal gaan. Er zullen geen aankomstfuiven, babyfeesten of welkomstborrels komen, want dat zal die kleine echt niet kunnen handelen. En dat is jammer, maar wel het beste.



21 December 2012

Die kleine is uit zijn of haar vertrouwde omgeving weggehaald, is met vreemden naar een onbekend land, een onbekende taal en onbekend eten gekomen en zal de eerste tijd hard nodig hebben om aan de nieuwe situatie en aan ons te wennen. Een hele stoet met mensen die allemaal belangstelling willen tonen en knuffelen zal daar niet bij gaan helpen. Alle goede bedoelingen ten spijt.

21 December 2012

Kortom, als we in 2013 eenmaal met ons drietjes zijn zullen we nauwelijks (en dan nog apart van elkaar) uitgaan, zijn we veel thuis en zullen er weinig visites zijn. Dit is allemaal nodig zodat ons kindje zich aan ons als ouders gaat hechten en niet in de war raakt van anderen die over de vloer komen en aandacht geven. En dat ons huis een ‘veilige haven’ is waar het om ons drieën draait.

Dit zijn de adviezen die we in aanloop naar de adoptie toe ontvangen hebben en die we ter harte zullen nemen om samen met ons kindje een zo goed mogelijke start te maken.

 

21 December 2012

We gaan de feestjes en het uitgaan het komende jaar missen, maar kijken ook erg uit naar deze nieuwe fase in ons leven. En we zullen het in 2014, als onze kleine er aan toe is, ruimschoots weer inhalen. Wie weet vieren we dan in plaats van een aankomstfeestje wel een ‘Hoera, de kleine voelt zich hier thuis-feestje’.

 

Hoe dan ook, wij zeggen vol vertrouwen: ‘Hallo 2013’, en drinken daar vannacht ook nog een drankje op. Of twee. Of drie. Of…

 

Gelukkig Nieuwjaar!

Een rondje door Den Haag

Geschreven door Liselore

Nadat we bij de notaris waren geweest om onze aanvragen en gegevens te laten legaliseren, moesten we naar de rechtbank van Breda om de handelingen van de notaris te laten legaliseren. En ook toen waren we nog niet klaar.

Ik ben afgelopen donderdag naar Den Haag geweest om stempeltjes bij twee Ministeries en een ambassade op onze papieren te krijgen. Ik had van adoptiebureau Meiling een hele handleiding meegekregen hoe en in welke volgorde ik alle instanties af moest gaan, dus ik stond keurig netjes om 9 uur voor de legalisatiebalie van het Ministerie van Justitie. Als ik er later zou zijn, zou ik waarschijnlijk lang moeten wachten en niet meer op tijd bij andere instanties terecht kunnen.

Binnen een mum van tijd had ik een stempel en krabbeltje onder die van de notaris en de rechtbank van Breda, vervolgens ging ik op weg naar de volgende halte: het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Bij deze legalisatiebalie was het aanmerkelijk drukker, ik moest een nummertje trekken en wachten. Toen ik aan de beurt was moest ik mijn papieren afgeven en weer wachten. Drie kwartier later (!) was ik weer een stempeltje rijker en een tientje armer. Het was inmiddels half elf, dus moest ik gaan haasten om bij de Chinese ambassade te komen. Dat ligt zo’n beetje tegen Scheveningen aan en is maar tot 12:00 uur open.

De Chinese ambassade in Den Haag

Bij de ambassade aangekomen moest ik voor de derde keer die dag mijn handtas afgeven, mijn zakken legen en door detectiepoortjes lopen. En alweer ging het alarm af door de gesp op mijn laarzen…

Toen ik na een rij vloeiend Chinees sprekende mensen eenmaal aan de beurt was en aan het loket stond bleken mijn gebeden verhoord: de baliemedewerkster sprak uitstekend Nederlands. Ik was er een paar jaar eerder, toen ik visums voor Vietnam bij de Vietnamese ambassade wilde regelen, al achter gekomen dat dit geen vanzelfsprekendheid is.

Ik moest een formuliertje invullen en een kopie van mijn paspoort maken. Daarna moest ik mijn hele pak papieren met geboortecertificaten, uitreksel van het huwelijksregister, gezondheidsverklaringen, verklaringen van inkomsten, verklaringen van goed gedrag, referentiebrieven geschreven door vrienden en familie, de adoptieaanvraag, het verslag van kinderbescherming en de justitiële beginseltoestemming voor adoptie, gebundeld met het zegel van de notaris en bestempeld door alle mogelijke instanties, hier afgeven.

Morgen kan ik weer terug om de steeds groter wordende bundel op te halen. Daarna moeten we nog zes foto’s van onszelf en ons huis toevoegen, een laatste verklaring invullen en kan het hele gebeuren weer naar adoptiebureau Meiling.

De volgende keer dat we weer van alles zullen moeten regelen hebben we HET telefoontje gehad en zijn we onze reis naar China en de komst van onze kleine aan het voorbereiden. Wanneer dat telefoontje gaat komen weet niemand. Ik heb zelf een goed gevoel bij het voorjaar. Maar dat wil volgens mij niets zeggen, ik heb nu eenmaal een hekel aan de winter…

Adoptie is niet vanzelfsprekend

Geschreven door Liselore

Een adoptietraject duurt lang en als potentiële adoptieouders moet je een lange weg met allerlei stappen en testen doorlopen. Veel ‘buitenstaanders’ zien dat als vreselijk oneerlijk. Zowat iedereen kan immers in de vreemdste omstandigheden een kind op de wereld zetten alsof het niets is en andere mensen die geen kinderen kunnen krijgen moeten aan hoge eisen voldoen. Het krijgen van kinderen, biologisch of geadopteerd, zou voor iedereen gelijk moeten zijn.

Wij zien de hele adoptieprocedure inmiddels allang niet meer als onrechtvaardig. Aan het begin van ons traject moesten we een verplichte voorlichting van zes halve dagen van de stichting Adoptievoorzieningen volgen en we hebben inmiddels ook de nodige boeken over adoptie gelezen. Hierdoor trek je vanzelf de conclusie dat het adopteren van een kind absoluut niet hetzelfde is als een biologisch kind opvoeden. En dat er tijdens de procedure niet naar kinderen voor ouders worden gezocht, maar ouders voor kinderen. Het kind staat centraal.

Als je op natuurlijke wijze een kind krijgt, zal dit kind zich automatisch aan de ouders gaan hechten. Een kind dat ter adoptie is afgestaan, is door de ouders in de steek gelaten, het was niet welkom. Zo’n kind weet dat heel goed, hoe jong het ook is. Na een tijdje in een weeshuis, waar dat kind erg weinig individuele aandacht krijgt, komen er adoptieouders op het toneel. Ze zien er anders uit, ze praten anders, ze ruiken anders. Opeens is er een enorme berg individuele aandacht, iets wat dat kind helemaal niet gewend is.

Een goede hechting komt niet vanzelf

De adoptieouders zullen nu hun best moeten gaan doen om ervoor te gaan zorgen dat dit kind zich bij hen vertrouwd voelt en dat het zich aan hen gaat hechten. Dit is alles behalve een vanzelfsprekend proces, je hebt hier erg veel geduld, consequent gedrag en een doordachte opvoeding voor nodig.

Mensen die gezondheidsproblemen hebben, een mogelijk onstabiele relatie of een problematische jeugd hebben gehad, komen niet voor adoptie in aanmerking. Dat klinkt heel cru, maar denk je eens in dat een adoptiekindje in een gezin terecht komt waarbij de ouders na een tijdje gaan scheiden en het kindje dus weer ‘ontworteld’ wordt? Of dat een of beide ouders geen liefdevolle omgeving kunnen bieden omdat ze dat zelf nooit hebben gehad? Dat is al moeilijk voor een biologisch kind, voor een geadopteerd kind is het tien keer erger.

Adoptiekinderen hebben al meer dan genoeg meegemaakt, datgene wat ze nodig hebben is een stabiel en liefdevol gezin. Daar worden stellen via een onderzoek van de kinderbescherming, verschillende gesprekken met het adoptiebureau en verklaringen van huisartsen op getest. Die pedofiel van kinderdagverblijf Het Jokertje zat ook met zijn echtgenoot in het adoptietraject. De kinderbescherming had hen, ver voor er sprake van al die ophef was, al niet geschikt voor adoptie bevonden. Dus het is echt niet allemaal voor niets.

Uiteindelijk dragen de procedures en strenge eisen bij aan een geslaagde adoptie, waarbij ouders een goed idee hebben van waar ze aan beginnen en voldoende adviezen hebben gekregen om voor een stabiele hechting te kunnen zorgen. Op die manier krijgt ieder kind een warm thuis en goede basis voor de rest van hun leven.

Bij de notaris

Geschreven door Liselore

Afgelopen donderdagavond waren we bij een notaris in familierecht om een hele stapel papieren te legaliseren. We hebben de afgelopen weken allerlei formulieren moeten verzamelen, zoals werkgeversverklaringen, verklaringen van goed gedrag, internationale uitreksels van het geboorteregister, een opgave van onze financiële status, gezondheidsverklaringen, voogdij verklaringen en uitgebreide aanvragen voor adoptie gericht aan China.

Het opvragen van een internationaal uitreksel van het huwelijksregister bleek uiteindelijk reuze mee te vallen. Ik zag dat in het begin niet helemaal zitten omdat je zo’n uitreksel in de gemeente waarin je getrouwd bent moet ophalen. Aangezien wij in Las Vegas zijn getrouwd, leek dat vrij omslachtig. Na wat uitzoekwerk bleek het voldoende te zijn om een brief naar de gemeente Den Haag te sturen. Daar is ons huwelijk namelijk geregistreerd toen we het voor de Nederlandse wet legaliseerden. Binnen een paar dagen kregen we het internationaal uitreksel netjes toegestuurd.

Gebundelde documenten van de notaris, met lakzegel

Ook hebben drie mensen uit onze omgeving een referentiebrief moeten schrijven waarin ze in het Engels moesten uitleggen waarom wij geschikte ouders zouden zijn. Dat hebben zus Katja, broer Rob en goede vriend Jochem voor ons gedaan, nogmaals erg bedankt hiervoor!

Bij de notaris mochten we de boel ondertekenen, is het rapport van de Raad voor Kinderbescherming toegevoegd en is alles gebundeld. Met een heuse lakzegel en al. Nu gebruikt men tegenwoordig een sticker als lakzegel (veel makkelijker dan dat gedoe met kaarsvet en een stempel dat vervolgens moet drogen), maar het ziet er evengoed erg stoer uit. 

De volgende stappen zijn nu dat we weer een stempeltje bij de rechtbank van Breda moeten gaan halen en vervolgens in Den Haag twee ministeries en de Chinese ambassade afmoeten voor verdere legalisatie.

Jongen of meisje?

Geschreven door Liselore

Veel mensen die horen dat we in de laatste fase van ons adoptieproces zitten, gaan er automatisch vanuit dat we over een tijdje een dochtertje krijgen. Sinds 1980 zaten de Chinese weeshuizen immers propvol met enkel en alleen meisjes. Dat kwam omdat de mensen in China vanaf 1979 maar één kind mochten hebben om de enorme bevolkingsgroei te beperken. Als er in een gezin toch een tweede kind werd geboren, kregen zij een torenhoge boete van de regering.

Chinezen waren vooral in die tijd erg traditioneel ingesteld, ze wilden allemaal een zoon. Als er dan een meisje werd geboren werd dit kind vaak zonder aangifte afgestaan aan een weeshuis, zodat ze nog een keer konden proberen een zoon te krijgen. Jarenlang waren zowat alle adoptiekindjes uit China dus meisjes.

Tijden veranderen, regels worden soepeler en China heeft inmiddels een veel betere economie. Meer mensen nemen door hun hogere inkomens de boete voor een tweede kind voor lief, waardoor er minder kinderen in een weeshuis terecht komen. Daarnaast mogen Chinezen nu een kind adopteren als ze al een biologisch kindje hebben.

Tradities in China zijn er ook nog steeds, ze adopteren namelijk liever een meisje dan een jongen. Als ze een jongen adopteren vinden ze dit lastig met de stamboom en erfenissen omdat dit geen biologisch kind is. Met een meisje is dat allemaal geen bezwaar, zij geeft na haar huwelijk geen familienaam door.

Kindjes in een Chinees weeshuis

Daar komt bij dat er in 1995 het internationaal adoptieverdrag is ingesteld. Dit houdt dat een weeskind in eerste instantie de kans moet krijgen om in het eigen land geadopteerd te worden. In China zijn ook meer dan genoeg ongewild kinderloze stellen en sinds 1992 zijn ook zij via de officiële kanalen aan het adopteren. Voorheen waren adopties binnen China vaak onofficieel, ze werden niet via de regering en bestaande adoptiekanalen geregeld.

Wat is het resultaat? Bij ieder weeskindje in China wordt eerst gekeken of dat door Chinese ouders kan worden geadopteerd. Vaak is dat het geval. De kindjes beschikbaar voor internationale adoptie zijn dus ouder (het bureaucratisch proces van het zoeken naar juiste Chinese ouders duurt even) en hebben veelal een ‘special need’. Dit kan van alles zijn, zoals een hazenlipje, een paar missende vingertjes, doof aan één kant, een groei achterstand door vroeggeboorte of een hartafwijking.

Door al deze veranderingen in de laatste jaren zijn zo’n 80% van alle adoptiekindjes uit China  een jongentje, en sinds het internationaal adoptieverdrag hebben ze allemaal een zogenaamde special need. In onze ogen is in veel gevallen de term special need veel te zwaar, maar goed. Het is nu eenmaal het etiket wat veel weeskindjes in het adoptiecircuit opgeplakt krijgen. Zodra wij onze kleine in onze armen hebben gaat dat etiket regelrecht de prullenmand in.

Wat kunnen wij nu verwachten? Grote kans op een jongetje met etiket, niet jonger dan elf maanden en niet ouder dan 2,5 jaar bij aankomst. Die 2,5 jaar is een maximale leeftijd die we zelf aan mochten geven. Wij hebben voor 2,5 jaar gekozen omdat we daarmee niet zo lang hoeven te wachten als dat we bijvoorbeeld 1,5 jaar zouden aangeven en omdat we toch zoveel mogelijk ontwikkelingsstadia van die kleine mee willen maken.

Een kinderkamer kunnen we dus nog niet in gaan richten. Een kind van elf maanden heeft andere behoefte in een kamertje dan een kind van 2,5 jaar. We wachten gewoon geduldig af, we krijgen uiteindelijk vanzelf te horen hoe oud onze kleine is en of het inderdaad een jongen is. Of toch een meisje.

In verwachting!

Geschreven door Rens

Ik doe niet mee aan internet trends zoals Twitter en Facebook en ook mijn LinkedIn profiel is niet actief. Maar ik heb nu wel een heel goede reden om voor het eerst op een blog te schrijven. Liselore en ik zijn namelijk in verwachting! In verwachting van ons kindje uit China, of zoals Liselore het graag noemt, adoptiezwanger. En iedereen mag het nu weten!

Je kan zeggen dat de eerste 3 maanden van de ‘zwangerschap’ voorbij zijn en dus zijn de meeste mensen uit onze directe omgeving onlangs persoonlijk op de hoogte gebracht van het feit dat Liselore en ik vanaf nu een telefoontje kunnen verwachten met het bericht dat er aan de hand van ons dossier een match is gemaakt en dat er dus een klein Chineesje is dat ons kindje zal worden. Liselore en ik zijn zo blij dat we na 3½ jaar nu eindelijk in de laatste fase van ons adoptietraject zijn aangekomen!

We kwamen wel heel plotseling in deze laatste fase terecht. Nu 3 weken geleden hadden we de landenintake, een gesprek in Oosterhout bij Serge van Stichting Meiling thuis. In dat gesprek maakte Serge een algemene opmerking die heel duidelijk suggereerde dat we al in de fase zijn aangekomen waarin we dat ene levensveranderende telefoontje kunnen krijgen! Liselore en ik keken elkaar aan en dachten, “wacht even, wij hebben ergens iets gemist…”.  (note:  Liselore heeft dit bewust in haar eerder geplaatste blogtekst over de landenintake weggelaten omdat wij familie en vrienden eerst persoonlijk van deze belangrijke mijlpaal op de hoogte wilden brengen.)

De traktatie voor familie en vrienden

Ons voorgaande gesprek met Stichting Meiling was begin juli in Zwolle, toen we onze grenzen met betrekking tot special need moesten aangeven. In dat gesprek zouden we aanvankelijk ook verder geïnformeerd worden over de volgende stappen in ons adoptietraject. Maar door een miscommunicatie waren we een uur later in Zwolle en was er alleen tijd voor het special need gesprek. Niet zo erg. We zouden deze informatie met een volgende contact alsnog krijgen, zo vernamen wij toen. Daarna volgde de vakantieperiode en bleef het weer een tijdje stil. En dat waren we wel gewend. Elke stap die we eerder in dit traject hebben gezet nam altijd tenminste enkele maanden in beslag. En we wisten dat er nog een hele papierwinkel zou volgen, dus wij bleven gewoon geduldig.

Maar deze maand ging het ineens heel snel. Op donderdag 6 september kregen we een telefoontje van Stichting Meiling. Of we de maandag erna naar Oosterhout konden komen voor de landenintake, voor China. Natuurlijk konden we dat! En we waren verheugd dat dit al binnen enkele dagen zou zijn. Tijdens dit gesprek, waarin we vooral geïnformeerd werden over het in orde en compleet krijgen van alle benodigde papieren, vernamen we dus dat we ondertussen al een stuk verder in ons adoptietraject waren dan gedacht!

Wij waren er, nog niet helemaal volledig geïnformeerd, vanuit gegaan dat het befaamde telefoontje pas kon komen zodra alle papieren in orde waren. Maar het bleek dus zo te zijn dat vanaf het moment dat werd vastgesteld dat we bemiddelbaar voor China zijn (d.w.z. zeggen dat we aan alle criteria voldoen), wij ook al gematched kunnen worden met een Chinees kindje, dus terwijl de papierwinkel nog loopt. En deze plotselinge versnelling in ons traject hadden we niet voorzien.

We kunnen hier spreken van onzorgvuldigheid in de communicatie van Stichting Meiling, maar dat mag de pret niet drukken. We weten nu dat we niet later dan in 2013 zullen afreizen naar China voor onze eerste ontmoeting met ons kindje. En we hebben er alle vertrouwen in dat Stichting Meiling dit goed zal begeleiden.

Een exacte datum is natuurlijk nog steeds niet te noemen, maar we kunnen er nu voorzichtig van uitgaan dat we binnen nu en een half jaar dat ene telefoontje zullen ontvangen en daarna dus snel zullen weten wanneer Liselore en ik naar China vertrekken, om na ca. 2½ week met ons kindje thuis te komen. Eindelijk!

De landenintake

Geschreven door Liselore

Vorige week kregen we opeens vanuit het niets een telefoontje van adoptiebureau Meiling. Of we over een paar dagen tijd hadden voor de landenintake. We waren helemaal verbaasd, normaal gesproken ging er altijd een paar maanden overheen voordat we een uitnodiging voor de volgende stap kregen, nu ging het plotseling een stuk sneller.

Maandag reden we dus naar Oosterhout, naar het huis van de familie De Blok, waar Serge ons uitleg gaf over de enorme papierwinkel die ons staat te wachten. Ook dit hadden we niet verwacht, we dachten dat de landenintake inhield dat we nog een laatste keer onder de loep werden genomen of we wel geschikt waren voor adoptie uit China. Dat schijnt dus niet zo te zijn, het laatste wat ons weerhoudt van een definitieve adoptie uit China is een lange lijst met formulieren die we moeten invullen, bij de gemeente op moeten halen en door onze huisarts moeten laten ondertekenen.

Onze bruiloft in Las Vegas, 2004

Zo moeten we een echtpaar als voogd instellen dat de zorg van ons kind op zich neemt als er iets met ons gebeurt. En volgens de Chinese regelgeving mag dit alleen een getrouwd stel zijn. We hebben opnieuw gezondheidsverklaringen van onze huisarts nodig, daarbij moet ook ons bloed en urine onderzocht worden. Daarnaast hebben we internationale uitreksels van het geboorteregisters nodig, en een internationaal uitreksel uit het huwelijksregister. Dat uitreksel van het huwelijksregister wordt mogelijk een uitdaging, we zijn immers in Las Vegas getrouwd, dus we kunnen niet zomaar bij onze eigen gemeente langs voor zo’n uitreksel.

Daarnaast is er nog een lijst met andere documenten nodig en die worden dan allemaal naar China gestuurd. Ik ben benieuwd hoe ze daar in China op reageren, als ze op ons uiteindelijke uitreksel uit het huwelijksregister zien dat Elvis Presley onze getuige was ;).

Het eerste speelgoed!

Geschreven door Liselore

Tja, het duurt natuurlijk nog even voor we echt papa en mama worden. We hebben nog een aardige weg in het adoptietraject te gaan, maar feit is wel dat we steeds meer in de buurt komen.
Dit is zijn de stappen die we tot nu toe hebben doorlopen:

• Inschrijving voor adoptie bij het Ministerie voor Justitie
• Bijwonen verplichte voorlichtingsbijeenkomsten
• Beoordeling door de kinderbescherming
• Eerste intake bij adoptiebureau Meiling
• Special Need intake bij adoptiebureau Meiling
• Opsturen family plan

De volgende stappen (voor zover bekend bij ons) wachten ons nog:

• Landenintake bij adoptiebureau Meiling
• Ons dossier wordt naar China gestuurd 
• Afwachten op een 'match' met ons kindje
• Naar China afreizen om onze kleine op te gaan halen

Meer details over ons traject en de daaraan verbonden tijdlijn staan op de pagina Ons adoptietraject.

Gekeken naar de tijd die we er al op hebben zitten en de tijd die we waarschijnlijk nog te gaan hebben zijn we dus al ver over de helft. Bij iedere stap die we nemen komen we weer een stukje dichterbij en zeker nu we bij de laatste horde van het adoptiebureau staan wordt het allemaal heel echt.

Het eerste speelgoed

Toen het afgelopen weekend de catalogus van Ikea bij ons op de deurmat viel, zag ik toevallig dat ze op de kinderafdeling drie poppen in het assortiment hebben opgenomen: een blanke, een Aziatische en een donkere pop.

Het leek mij leuk en verstandig om ze alle drie te kopen zodat we straks onze kleine al heel jong bewust kunnen maken van het feit dat mensen verschillende huidskleuren hebben. Nu zullen we daar in principe geen poppen voor nodig hebben omdat ons kind een andere huidskleur zal hebben dan wijzelf, maar zo kunnen we wel spelenderwijs aantonen dat een huid alleen een schil is, een buitenkant. Het is geen etiket of reden om iemand te beoordelen.

Om niet het risico te lopen dat die poppen over een tijdje niet meer te verkrijgen zijn, heb ik ze dus vandaag gehaald. En, koopziek als ik ben, heb ik er meteen ook alle bijpassende kleertjes, accessoires en een leuke opbergkist bij gehaald.

Daarmee is er weer een stap genomen, ook al staat die niet op het officiële lijstje. We hebben vandaag het eerste speelgoed in huis gehaald dat geen cadeau voor een neefje of nichtje is. We hebben voor het eerst spullen gehaald voor ons eigen kind.

Nog zo ver weg en toch ook zo dichtbij...