Jongen of meisje?

Geschreven door Liselore

Veel mensen die horen dat we in de laatste fase van ons adoptieproces zitten, gaan er automatisch vanuit dat we over een tijdje een dochtertje krijgen. Sinds 1980 zaten de Chinese weeshuizen immers propvol met enkel en alleen meisjes. Dat kwam omdat de mensen in China vanaf 1979 maar één kind mochten hebben om de enorme bevolkingsgroei te beperken. Als er in een gezin toch een tweede kind werd geboren, kregen zij een torenhoge boete van de regering.

Chinezen waren vooral in die tijd erg traditioneel ingesteld, ze wilden allemaal een zoon. Als er dan een meisje werd geboren werd dit kind vaak zonder aangifte afgestaan aan een weeshuis, zodat ze nog een keer konden proberen een zoon te krijgen. Jarenlang waren zowat alle adoptiekindjes uit China dus meisjes.

Tijden veranderen, regels worden soepeler en China heeft inmiddels een veel betere economie. Meer mensen nemen door hun hogere inkomens de boete voor een tweede kind voor lief, waardoor er minder kinderen in een weeshuis terecht komen. Daarnaast mogen Chinezen nu een kind adopteren als ze al een biologisch kindje hebben.

Tradities in China zijn er ook nog steeds, ze adopteren namelijk liever een meisje dan een jongen. Als ze een jongen adopteren vinden ze dit lastig met de stamboom en erfenissen omdat dit geen biologisch kind is. Met een meisje is dat allemaal geen bezwaar, zij geeft na haar huwelijk geen familienaam door.

Kindjes in een Chinees weeshuis

Daar komt bij dat er in 1995 het internationaal adoptieverdrag is ingesteld. Dit houdt dat een weeskind in eerste instantie de kans moet krijgen om in het eigen land geadopteerd te worden. In China zijn ook meer dan genoeg ongewild kinderloze stellen en sinds 1992 zijn ook zij via de officiële kanalen aan het adopteren. Voorheen waren adopties binnen China vaak onofficieel, ze werden niet via de regering en bestaande adoptiekanalen geregeld.

Wat is het resultaat? Bij ieder weeskindje in China wordt eerst gekeken of dat door Chinese ouders kan worden geadopteerd. Vaak is dat het geval. De kindjes beschikbaar voor internationale adoptie zijn dus ouder (het bureaucratisch proces van het zoeken naar juiste Chinese ouders duurt even) en hebben veelal een ‘special need’. Dit kan van alles zijn, zoals een hazenlipje, een paar missende vingertjes, doof aan één kant, een groei achterstand door vroeggeboorte of een hartafwijking.

Door al deze veranderingen in de laatste jaren zijn zo’n 80% van alle adoptiekindjes uit China  een jongentje, en sinds het internationaal adoptieverdrag hebben ze allemaal een zogenaamde special need. In onze ogen is in veel gevallen de term special need veel te zwaar, maar goed. Het is nu eenmaal het etiket wat veel weeskindjes in het adoptiecircuit opgeplakt krijgen. Zodra wij onze kleine in onze armen hebben gaat dat etiket regelrecht de prullenmand in.

Wat kunnen wij nu verwachten? Grote kans op een jongetje met etiket, niet jonger dan elf maanden en niet ouder dan 2,5 jaar bij aankomst. Die 2,5 jaar is een maximale leeftijd die we zelf aan mochten geven. Wij hebben voor 2,5 jaar gekozen omdat we daarmee niet zo lang hoeven te wachten als dat we bijvoorbeeld 1,5 jaar zouden aangeven en omdat we toch zoveel mogelijk ontwikkelingsstadia van die kleine mee willen maken.

Een kinderkamer kunnen we dus nog niet in gaan richten. Een kind van elf maanden heeft andere behoefte in een kamertje dan een kind van 2,5 jaar. We wachten gewoon geduldig af, we krijgen uiteindelijk vanzelf te horen hoe oud onze kleine is en of het inderdaad een jongen is. Of toch een meisje.