Welkom Wen Gui!

Geschreven door Liselore

Ja, inderdaad, de frequentie van de blogposts is behoorlijk aan het afnemen. Sinds Rens aan het werk is en ik overdag alleen met Wen Gui ben, kom ik nergens meer aan toe. Hij speelt nooit echt lang alleen en is inmiddels zo mobiel geworden dat hij binnen een seconde of onze huisdieren overstuur maakt of op het punt staat om een plant uit te graven of een iPad te laten stuiteren.

Het is ontzettend vermoeiend, maar ook zo leuk! Hij gaat met enorme sprongen vooruit, het is iedere dag weer een verrassing wat hij nu weer kan. Zo liep hij afgelopen week opeens helemaal alleen achter zijn loopkarretje, kan hij nu zelf zijn boterham van een bordje eten, loopt hij rondjes rond de salontafel en van het ene meubel naar het ander en kan hij inmiddels wat woordjes zeggen (‘papa’, ‘op’, ‘hap’ en ‘koe’).

Hij komt inmiddels samen met ons regelmatig bij opa’s, oma’s, onze broers en zus en vrienden op visite, maar we hebben natuurlijk een veel uitgebreidere familie. Als er een baby wordt geboren is het gebruikelijk dat zo’n beetje iedere oom, tante, neef, nicht en kennis in die eerste maanden op kraamvisite komt. Maar voor een adoptiekind is het niet goed als er continue nieuwe mensen in het eigen huis komen. Hij moet eerst nog aan de nieuwe gezinssituatie wennen en zich hechten aan zijn nieuwe vader en moeder.

Maar we wilden wel iedereen de kans geven om kennis te maken met ons prachtige zoontje. Daarom hadden we op zondagmiddag 15 september een welkomstborrel voor Wen Gui gepland en onze hele families en vrienden uitgenodigd.

 

Het was een enorme drukte en we waren erg blij dat we hadden gekozen voor een locatie met een grote binnenspeeltuin (er waren 26 kinderen, en die hebben zich heerlijk in de aangrenzende ruimte uitgeleefd). Iedereen vond het erg leuk en het was ontzettend gezellig. Wen Gui is nog te klein voor de speeltuin, maar heeft zich op een speelkleed bezig gehouden , Nibbits gesnoept, met diverse mensen gespeeld en heeft zich op zijn fietsje rond laten rijden. Hij was het grote feestvarken en vond alles best.

We hebben er erg van genoten om zoveel familie weer eens bij elkaar te zien, maar helaas hebben we niet met iedereen kunnen praten, de middag vloog voorbij! We waren vooral heel druk met Wen Gui in het oog houden en hem vol trots aan zo veel mogelijk mensen laten zien.

Iedereen bedankt voor de gezellige middag, cadeaus en gelukwensen!

Rens weer aan het werk, Wen Gui aan iedereen voorgesteld en goed bezig met zijn hechting en ontwikkeling en ikzelf met mijn verwoede pogingen om mijn eigen dingetje te doen… We zijn bijna een ‘gewoon’ gezin! ;)

Papa gaat weer werken

Geschreven door Rens

Morgen gaat papa Rens na 8 weken vakantie en verlof weer aan het werk. Ik was nog nooit zo lang vrij van werken, en er leek tot een week of twee geleden geen eind te komen aan de prachtige zomer van 2013! Maar de laatste week is snel voorbij gegaan. Het gewone leven met een baan keert weer terug en dat zal Wen Gui nog meer regelmaat en structuur geven. En dat is goed, al zal het voor het hele gezin wennen zijn.

Ik zal de vele momenten samen met mijn zoon gaan missen. Nu al hoor ik Liselore helemaal uit als ik na afwezigheid van een of twee uurtjes ook maar denk een ‘Wen Gui moment’ gemist te hebben.

Gezellig samen interactief bezig op de iPad

Het is fijn om te merken dat Wen Gui zijn papa ook graag ziet. Als ik even weg ben geweest en de woonkamer binnenkom met een spelende Wen Gui op de grond, steekt hij al snel zijn twee kleine handjes naar me de hoogte in, als onmiskenbaar gebaar dat meneertje samen met papa wil gaan lopen. Ook als mama zojuist ook al met hem rondgelopen heeft.

Papa geeft sneller toe dan mama. Mama is duidelijker met aangeven dat ze ook andere dingen te doen heeft en zoonlief kan ook prima een tijdje alleen spelen. Ik vergeet makkelijker dat ook ik nog andere dingen te doen heb en Wen Gui maakt hier handig gebruik van.  Hij zal vanaf morgen echter moeten leren dat zijn vader een fulltime baan heeft en dus hele werkdagen afwezig zal zijn. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan, want de hechting gaat (zowel met papa als mama) heel goed, dat is gelukkig al duidelijk gebleken.

Voor mijzelf zal het denk ik wel meevallen. Ik heb een leuke uitdagende baan en ik zal al snel in de drukte ervan meegesleurd worden. Bovendien kan ik terugkijken op een heerlijke, onvergetelijke zomer! Zelfs het weer was helemaal top! Mijn leven veranderde drastisch, maar ik heb met volle teugen genoten van onze wittebroodsweken als jong gezin.

Kort nadat ik met verlof ben gegaan is een groot verlangen uitgekomen. Liselore verwoorde op dit blog ook mijn gevoelens sinds de komst van Wen Gui (en het traject ervoor) al heel goed, maar het mooiste schreef ze in het verslag dat onlangs naar Stichting Meiling ging, voor de nieuwe editie van het magazine van dit adoptie bureau:

Zelf doen we die eerste nacht samen geen oog dicht. We hebben zijn bedje tussen onze twee eenpersoonsbedden in gezet en bij ieder zuchtje of kuchje zitten we direct recht overeind. De slapeloosheid is alleen geen moment vervelend. Wie heeft er nog dromen nodig, nu die van ons is uitgekomen?

Hoteldebotel

Geschreven door Liselore

Ik denk niet dat er ooit genoeg woorden bedacht kunnen worden om uit te drukken hoe ontzettend gelukkig en dankbaar we zijn dat Wen Gui onze zoon is. We zijn eigenlijk vanaf de seconde dat we zijn foto’s zagen stapelverliefd op hem, en sinds we hem voor het eerst in onze armen hielden is dat nog velen malen versterkt. Wat is hij mooi, wat is zijn huidje zacht, wat ruikt hij lekker, wat is hij grappig, wat is hij slim, wat is het ongelofelijk dat hij zich zo makkelijk aanpast.



Bellen blazen!

Sinds we met Wen Gui thuis zijn (inmiddels al meer dan een maand!), hebben we hard gewerkt aan structuur, regelmaat, rust en hechting. Daarbij viel op dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft, wat te begrijpen is, en ook dat hij geen knuffelkontje is. Kusjes geven en krijgen, knuffelen, gewoon even rustig bij een van ons op schoot zitten, het was hem vreemd en hij had er ook geen behoefte aan.

Rens en ik hebben op speelse manier geoefend om zijn  motoriek wat te verbeteren en hebben elkaar vanaf het begin opzichtig kussen gegeven en geknuffeld. Om vervolgens hem ook nadrukkelijk- te kussen en te knuffelen, ook al wist hij niet wat hij daar mee aan moest.

Er was wat vooruitgang bij Wen Gui te zien, vooral op het gebied van lopen. Hij ging

Hij kan nog niet los lopen, maar al wel voetballen!

stabieler stappen, maar liet onze handen daarbij niet los. Hij vond het veel te leuk om samen te lopen. Qua brabbelen was er een duidelijke ontwikkeling, het werd steeds meer alsof hij duidelijke klanken oefende. Maar op een tweetal keer een spontane uitspraak van mamamamama, was er nog niets uit op te maken.

Maar sinds een week is er opeens een grote sprong. Wen Gui loopt nu veel stabieler aan één hand mee, bukt en kan dan makkelijk iets oppakken. Hij trekt zich ook opeens op aan de salontafel, de bank, de badrand, de spijlen van zijn bedje, alles wat hij tegenkomt. En met de fijne motoriek gaat het heel goed. Hij kan nu heel goed met duim en wijsvinger iets kleins oppakken (bij voorkeur een chipje of snoepje), alleen het zelf in de mond stoppen gaat nog regelmatig mis.

Kusje!

Mijn persoonlijke favoriet onder zijn nieuwe handelingen is met afstand het geven van kusjes. Gisteren beantwoordde Wen Gui gewoon zomaar mijn kus, op mijn mond, met getuite lipjes. Hij hield het maar even vol om kusjes te geven en had er toen genoeg van, maar wat was het een hoogtepunt!

Ook is Wen Gui sinds een dag of twee aanhankelijker. Dit is alleen in het geval als Rens of ik op het speelkleed zit, dan kruipt hij op schoot om samen te spelen, maar het is desondanks prachtig om te merken dat hij ook op het gebied van lichamelijk contact duidelijk vooruit gaat.

Als we ergens op visite zijn laat hij meer van zich horen, en maakt hij steeds meer contact met anderen. Maar wel vaak nadat hij eerst oogcontact met mij of Rens heeft gehad. Hij is afgelopen zondag gewoon mee geweest naar het loopevenement Tilburg Ten Miles, waar Rens de tien kilometer liep, en heeft urenlang op het terras van een van onze favoriete cafés vertoeft. Hij vond het prima dat tientallen verschillende mensen hem aandacht gaven, zolang hij in de directe nabijheid van Rens of mij bleef. Hij heeft zelfs bijna een uur in zijn buggy liggen slapen terwijl er op amper tien meter afstand een blaaskapel stond te spelen!

Natuurlijk hebben we onze vaste regels voor de hechting: we ontvangen thuis voor

Kroelen met papa

20:00 geen visite, we gaan zelf naar directe familie en goede vrienden toe, vaak niet meer dan anderhalf uur. Alleen wij zelf pakken Wen Gui op en nemen hem op schoot. Alleen wijzelf geven hem eten, troosten hem als hij bijvoorbeeld mocht vallen, doen hem in bad en brengen hem naar bed. We vinden het geen probleem als mensen hem aanraken.

We willen dat hij zich veilig voelt, dat hij gaat snappen dat we met zijn drietjes een gezin vormen en dat wij er altijd voor hem zullen zijn. Vooralsnog gaat dat allemaal hartstikke goed, het lijkt wel een vanzelfsprekend en natuurlijk proces te zijn.

Maar dat neemt niet weg dat we waanzinnig trots op Wen Gui zijn. Hij is zonder twijfel het allermooiste,  leukste en slimste jongentje dat er ooit is geweest. Het maakt niet uit of hij iets heel goed kan of juist niet, dan nog is hij in ieder opzicht perfect. Kortom: we zijn gewoon dolverliefd op een kereltje van nog geen tachtig centimeter. Het kan zijn dat we wat opzichtig met ons eigen wereldwondertje dwepen, het kan ons niets schelen. Het is volledig terecht. ;)