Dagje Efteling

Geschreven door Liselore

Het land van Laaf

Ieder jaar gaan mijn ouders, mijn zus en haar gezin en Rens en ik in de zomer naar De Efteling. Dat is onze familiedag. Het liefste plant mijn vader ergens in februari wanneer we in augustus zullen gaan, dus dit jaar was met name voor hem een uitdaging. We wisten lange tijd niet wanneer we beschikbaar zouden zijn, en als we eenmaal met Wen Gui terug waren uit China was het de vraag of hij een dag in De Efteling wel zou trekken.

In China hebben we met Wen Gui ook diverse uitstapjes ondernomen. We zijn naar de Chinese Muur geweest, naar de Verboden Stad, diverse tempels, markten en winkelcentra. Zolang het niet ruim veertig graden in de schaduw was, vond hij het allemaal best. En in China was het velen malen drukker bij zulke bezienswaardigheden dan het in De Efteling ooit zal zijn.

Eenmaal in Nederland gingen onze familiebezoekjes van

Dikke pret!

maximaal twee uur die we om de paar dagen met Wen Gui ondernamen ook prima. En ook hier had hij er geen problemen mee om met ons op pad te gaan, zolang de buggy maar niet te lang stil stond en hij ook af en toe wat zelf kon stappen. Een familiedag in de Efteling leek dus wel het proberen waard.

Afgelopen zondag was het zover. Zodra het park open was gingen we naar binnen. We zijn eerst allemaal in de Carnaval Festival geweest. Wen Gui heeft daar vooral verbaasd om zich heen zitten kijken, maar vond het geen moment vervelend. Ook de draaimolen ging goed, net als de Droomvlucht en zelfs de Fata Morgana.

Hij heeft rond het middaguur even in zijn buggy liggen slapen, maar verder heeft hij vol verwondering om zich heen zitten kijken.

Allemaal samen

Toen het tegen zes uur liep had hij er nog altijd geen genoeg van. Hij begon alleen maar meer interesse te tonen voor de muziek die uit de struiken kwam en al datgene wat er continue om hem heen gebeurde. We wilden alleen niet wachten totdat hij wel zijn maximum had bereikt, dus zijn we richting uitgang gelopen en naar huis gegaan.

Wat hebben we toch een heerlijk mannetje, het was een waar genot om zonder zorgen als gezin bij de traditionele familiedag te zijn!

De nieuwste Tilburger

Geschreven door Liselore

Bij het nieuwkomerloket van de gemeente Tilburg

Sinds vorige week is Wen Gui officiëel Tilburger. Dit had even wat voeten in de aarde, want in tegenstelling tot wat wij dachten, kan je een adoptiekind niet zomaar aangeven zoals nieuwe vaders dat met hun pas geboren kind doen. We hadden twee dagen na thuiskomst online een afspraak gemaakt met de gemeente en hadden, bij gebrek aan een beter passende keuze voor de afspraak, geboorteaangifte aangekruist.

Maar toen we een dag later bij de balie zaten moest er ineens van alles uitgezocht worden. En uiteindelijk bleek dat we Wen Gui helemaal niet zo aan konden geven. Dat moest via een zogenaamd nieuwkomerloket. En daar moesten we een nieuwe afspraak voor maken, we konden een week later pas terecht.

Toen we vorige week eindelijk bij dat nieuwkomerloket zaten waren er in totaal drie ambtenaren nodig om ervoor te zorgen dat Wen Gui als inwoner Tilburger kon worden geregistreerd. Er zijn in Tilburg zo’n twee à drie adopties per jaar en kennelijk moet er iedere keer het wiel opnieuw uitgevonden worden.

Hoe dan ook, twee dagen later kregen we via de post zijn papieren, inclusief zijn BSN nummer.

Echte Tilburger!

Morgen gaan we weer terug om een ID kaart voor hem te regelen. Nu hij officieel Tilburger is zou dat geen probleem moeten zijn.

Een dag later zijn we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht geweest om daar Wen Gui een zogenaamd ‘adoptieprotocol’ te laten doorlopen. Hij is gemeten en gewogen en een arts heeft hem uitgebreid onderzocht. Vervolgens is er, onder groot protest van Wen Gui, bloed afgenomen, een mantoux-test gedaan om te kijken of hij TBC heeft en een röntgenfoto van zijn borst gemaakt.

De uitslagen van het bloed en de foto krijgen we nog, maar voor nu is Wen Gui helemaal gezond bevonden. Hij is zelfs niet eens te klein ten opzichte van Nederlandse jongens. Met zijn lengte en gewicht zit hij weliswaar onder het gemiddelde, maar nog wel ruim binnen de marge.

Hij heeft wel, zoals verwacht, een ontwikkelingsachterstand van zo’n drie maanden. Hij kan bijvoorbeeld nog niet iets kleins  met duim en wijsvinger oppakken en kan zich ook nog niet ergens aan optrekken. Maar dit was niets nieuws omdat kinderen in een weeshuis veel minder worden gestimuleerd. Er is al gesuggereerd dat we naar een kinderfysiotherapeut gaan, maar dat vinden we nog veel te vroeg.

Het is normaal dat adoptiekinderen in de eerste maanden na thuiskomst veel inhalen, het is in onze ogen absoluut nog niet nodig om hem nu al onder een loep te gaan leggen. We gaan eerst zelf wel wat met hem oefenen.

Met Wen Gui gaat het in de tussentijd nog steeds erg goed. Hij laat ons tegenwoordig uitslapen tot minimaal zeven uur ’s ochtends, het is ook al gebeurd dat we om kwart over acht wakker schrokken en dat hij nog lag te snoozen. Hij eet nog steeds alles en weigert ook pertinent nog iets anders te drinken dan Nutrilon. En dat moet ook absoluut uit de papfles komen.

Hij is vrolijk en is er gek op om uitgebreid met papa te dollen. En vorige week heeft hij ook voor het eerst mama gezegd. Nou ja… Hij zei “mamamamamama” en ik vind dat goed genoeg. 

Spelen bij neefje Owen

We gaan inmiddels vrij regelmatig met Wen Gui bij familie op bezoek, vaak maar een uurtje of anderhalf. Hij gaat dan braaf op een kleed zitten spelen. Bij de eerste bezoeken was hij erg bedeesd, maar we merkten gisteren dat hij nu ook in de buurt van anderen meer van zich laat horen. Het is fijn om te zien dat hij zich ook buitenshuis meer op zijn gemak begint te voelen. 

Komend weekend gaan we met mijn ouders en mijn zus en haar gezin naar de Efteling, ik ben heel benieuwd of hij dat leuk gaat vinden!

(B)engel!

Geschreven door Liselore

In het Wandelbos

Ook al zijn we nog geen twee weken thuis, het lijkt wel alsof het maanden geleden is dat we uit China zijn vertrokken. De dagen vliegen voorbij, we lijken alleen maar bezig te zijn met Wen Gui en zijn slaap- en eettijden. Dat is erg wennen als nieuwe ouders, dat je opeens niet meer zomaar alles kunt doen en laten, want anders is het ritme waar hij net aan is gewend weer helemaal verstoord.

 

Sinds een paar nachten slaapt Wen Gui op zijn eigen kamer en is er ook geen slaapritueel van bijna een uur meer nodig. Binnen een paar minuten is hij (zij het met hevig verzet) vertrokken. Hij slaapt de hele nacht door en wordt pas tegen zeven uur wakker. Hij eet erg goed en is over het algemeen een heel makkelijk en tevreden ventje.
 

Maar er zijn momenten! Kennelijk voelt hij zich nu zo bij ons op zijn gemak dat hij er zich

Ik ben NIET ondeugend

comfortabel genoeg bij voelt om zo nu en dan vreselijk stout te zijn. Zo is het verschonen van zijn luier soms een enorme worsteling met veel gekrijs, puur en alleen omdat hij geen zin heeft om een paar seconden stil te liggen. En o wee, als we even geen kans hebben om met hem te stappen als hij daar zin in heeft. Dan begint meneertje te jengelen tot hij zijn zin krijgt. En als we het toelaten trekt hij bladeren van planten, komt hij aan het slotje van een antiek kastje, gaat hij met een deurstopper aan de haal, kruipt hij naar de caviakooi om tegen de tralies te slaan, duwt hij tegen de vogelkooi of sleurt hij alle tijdschriften door de huiskamer.

In de supermarkt

We kunnen tegen hem zeggen dat dat niet mag totdat we er schor van worden, maar dat maakt hem niets uit. We pakken hem op, zetten hem op het speelkleed en een seconde later is hij weer onderweg naar precies dezelfde plek van waar hij zojuist is weggestuurd. En dat kan zo eindeloos doorgaan. Het is een spelletje om grenzen te ontdekken, en als we die grenzen duidelijk aan hebben gegeven gaat hij gewoon door om te testen hoe definitief die grenzen zijn. Tot nu toe heeft hij nog geen enkele grens geaccepteerd, maar wij geven niet op.

Verder genieten we intens van zijn goedlachsheid en zijn uitgebreide gebrabbel. En hoe hij met zijn handjes gaat zitten zwaaien als hij in de buggy zit en er een flinke bries opsteekt. Hij is er dol op om de wind te voelen! Hij gaat graag mee om een boodschapje te doen, wat te winkelen of om naar de kinderboerderij of het bos te lopen.

We komen onze dagen wel door, zo met zijn drietjes!

Samen wennen

Geschreven door Liselore

Het viel soms niet mee om door die eerste dagen in Nederland heen te komen. Wen Gui was dagen achtereen al om 3:30 wakker en daarna niet of nauwelijks nog in slaap te wiegen. Maar sinds zondag slaapt hij ineens de hele nacht door, hij maakt ons nu pas om half zeven ’s ochtends wakker, wat een luxe!

Wen Gui slaapt nog in een campingbedje op onze slaapkamer, maar sinds een paar dagen doet hij zijn middagslaapje in zijn eigen slaapkamer en dat gaat goed. Nog even en hij slaapt ook ’s nachts in zijn eigen bedje.

We hebben het middagdutje weer eens niet gehaald...

Het was ook moeilijk om hem afgelopen week naar een middagslaapje te krijgen. In China waren we overdag veel onderweg en was hij eraan gewend geraakt om in de buggy halverwege de ochtend een uurtje te slapen en vervolgens halverwege de middag ook weer een uurtje. De grootste uitdaging hier was om hem tot het middaguur wakker te houden zodat hij dan pas een middagdutje van anderhalf à twee uur in een keer zou doen. Na een paar mislukte pogingen ziet het er nu naar uit dat dat nu redelijk in zijn ritme komt.

 


Maar de grootste overwinning is wel dat we Wen Gui nu bijna helemaal van de papfles af hebben gekregen. In China, en de eerste dagen in Nederland, kreeg hij nog drie keer per dag een fles Nutrilon melk met een behoorlijke hoeveelheid pyjamapapje erin. Maar dit hebben we weten terug te brengen naar drie melkflessen Nutrilon, waarbij alleen de fles vlak voor het naar bed gaan nog een beetje pyjamapapje heeft.

  

Heerlijk zwemmen

De volgende stap op het lijstje is dat Wen Gui wat anders gaat drinken dan alleen maar Nutrilon melk. We hebben eerder al geprobeerd om hem gewone koude melk, gewone warme melk, koud water, lauw water, warm water, appelsap, ranja en vocht van een of ander rijstepapje te laten drinken, maar alles werd resoluut afgewezen. 



Wen Gui blijkt ook dol te zijn op plenzen in het zwembad. Het liefst zit hij de hele dag samen met papa in het water te spelen. In principe vindt hij samen spelen altijd leuk, maar als er water bijkomt is hij helemaal in zijn element.



Hallo Meneer de Uil!

Gisteren had Wen Gui een duidelijke baaldag. Hij had helemaal nergens zin in en zat alleen maar te jammeren. Daarbij zat hij ook nog eens continue grenzen op te zoeken door keer op keer dingen te doen waarvan hij allang wist dat hij dat niet mocht. Zijn ondeugende smoeltje bevestigde dit.



Maar toen hij vanmorgen aan het spelen was zat hij opeens spontaan in zijn handjes te klappen. Niet veel later zat hij in zijn Dikkie Dik-boekje te bladeren. Het ziet ernaar uit dat hij een spurt heeft gemaakt. Misschien dat hij daarom gisteren zo huilerig was. Voorheen klapte hij niet zonder hulp en was het boekje alleen om op te pakken en te laten vallen. Vanmorgen zat hij duidelijk naar de plaatjes te kijken.  

Misschien zien we de komende dagen nog meer vooruitgang!

Een prachtige thuiskomst

Geschreven door Liselore

De vlucht naar Nederland ging afgelopen dinsdag erg goed. Wen Gui heeft twee keer een uurtje liggen slapen en verder konden we hem goed bezig houden met wat speelgoed en met hem over het gangpad van het vliegtuig stappen. 



Aankomst op Schiphol

Eenmaal op Schiphol zijn we erg feestelijk onthaald door onze hele familie. We zaten in eerste instantie compleet in de kreukels toen we dat vliegtuig uit kwamen gerold. Normaal slapen we wel een paar uurtjes op zo’n lange vlucht, we kijken een film en lezen in een boek. Maar als je negen uur op zo’n mannetje bent gefocust en het hem zoveel mogelijk naar zijn zin wilt maken ben je uiteindelijk redelijk op. Maar toen we in de aankomsthal al die blije gezichten zagen was alle vermoeidheid meteen vergeten, wat een mooie thuiskomst! 



Aankomst op Schiphol

Aankomst op Schiphol

Eenmaal in Tilburg werden we weer verrast, vrienden hadden de hele woonkamer versierd. Wen Gui was in de auto in slaap gesukkeld (niet zo gek, het was voor zijn gevoel inmiddels 11 uur ’s avonds), maar thuis aangekomen moest hij toch eens even goed kijken en ontdekken en was hij binnen de kortste keren weer klaarwakker. Hij was wat onrustig na de erg lange dag, de vele indrukken en weer een nieuwe omgeving, dus het duurde behoorlijk lang eer we hem in het campingbedje op onze slaapkamer in slaap hadden.

En vervolgens werd hij om twee uur ’s nachts weer wakker. Na wat slaapliedjes sliep hij weer, maar om half vier was hij weer wakker. We konden er weer uit voor een hele riedel aan ‘slaap kindje slaap’ en met veel moeite dutte hij weer in. Maar toen hij tegen zevenen opnieuw begon te jengelen heb ik hem eruit gehaald en ben met hem beneden gaan spelen.

Het ging de hele dag erg goed, Wen Gui was een en al vrolijkheid en heeft op zijn gemakje de hele huiskamer verkend. Daarbij bleek overigens ook vrij snel dat onze huiskamer helemaal niet zo veilig is voor zijn grijpgrage handjes. Hij heeft een hele stapel van papa's Voetbal Internationals rond zitten strooien en het tafeltje waar de vogelkooi op staat heeft ook al flink staan wankelen (tot grote afschuw van de twee gevederde dames die in de kooi zitten). 

 



Een en al vrolijkheid

Er volgde opnieuw een hele onrustige nacht, Wen Gui werd weer om half vier wakker en ging pas om half zes weer slapen. Om daarna na krap een half uur weer te gaan jengelen. Hiermee is het officieel: hij heeft een jet lag. Hoe lang dit gaat duren is nog onduidelijk, maar feit is dat de routine die we in China op hadden gebouwd door hem in slaap te wiegen en tegelijkertijd ‘slaap kindje slaap’ te zingen niet werkt als hij midden in de nacht besluit dat hij wakker is en geen zin heeft om nog te gaan liggen.

Hoe dan ook, overdag gaat het prima, ook al vallen papa en mama om van de slaap… Maar als Wen Gui dan een van zijn vele schaterlachjes laat horen is alles weer goed.