Gelukkig nieuwjaar!

Geschreven door Liselore
 

Mooie jongen

Het is de laatste dag van 2013 en ik heb net het stukje gelezen dat ik op de laatste dag van 2012 op dit blog had gezet. Wat is er enorm veel veranderd en wat is het een prachtig jaar geworden!
Wen Gui heeft eind november en begin december een paar moeilijkere weken gehad. Hij was huilerig, heel erg claimerig en hij had er erg veel moeite mee om in slaap te vallen. Maar toen zijn twee onderste kiezen eenmaal door waren gekomen was dat snel voorbij. Hij slaapt weer prima en is ook weer even vrolijk als anders. Vanmorgen verraste Wen Gui ons door op onze slaapkamer de inloopkledingkast in te lopen, waar Rens op dat moment stond, en ‘Boe!’ te roepen.

Maar we zijn nog het meest trots op het feit dat hij tegenwoordig rustiger eet. Maandenlang heeft hij in een enorm tempo alles naar binnen zitten bunkeren alsof iemand ieder moment zijn eten af kon pakken. En als hij samen met andere kindjes een koekje kreeg was dat van hem in drie seconden op en ging hij als een bezetene jacht op de koekjes van de andere kinderen maken.

Lekker smullen met kerstmis

Toen Wen Gui’s mindere periode eenmaal voorbij was ging hij wat rustiger te werk, durfde hij af en toe aan te geven dat hij genoeg had gegeten terwijl er nog wat op zijn bordje lag. Hij begon eten te delen, hapjes aan anderen aan te bieden en ook de koekjes en snoepjes van anderen werden een stuk veiliger.

Dat neemt overigens niet weg dat Wen Gui nog steeds een duidelijke Bourgondiër is! Hij heeft met beide kerstdagen genoten van al het eten en hij heeft met alle gangen met groot plezier mee zitten doen. En als er ergens een schaal chips op tafel staat, gaat hij bij die schaal staan en die op zijn gemakje helemaal leeg staan peuzelen.

Hij is helemaal dol op zijn opa’s en oma’s en erg op zijn gemak bij ooms, tantes,

Chipjes happen op Jesse's verjaardag

neefjes, nichtjes en onze vrienden. Hij lacht naar iedereen, speelt met iedereen en gaat als we bij een ander op visite zijn steeds meer zijn eigen gangetje. Als hij eenmaal is geacclimatiseerd gaat hij spelen en in de keuken kijken (vooral bij opa’s en oma’s, want daar is altijd wel wat te snoepen!), hij hoeft ons niet meer de hele tijd vlak naast zich te hebben.

Wen Gui is na precies vijf maanden in Nederland zo’n beetje net als ieder ander kind van zijn leeftijd, hij heeft wat ons betreft geen speciale behandeling meer nodig omdat hij is geadopteerd. Dat is voor ons ook de belangrijkste reden om dit tot de laatste post op dit adoptieblog uit te roepen.

We willen iedereen bedanken voor het volgen van onze verhalen en voor alle leuke en lieve reacties daarop. Voor de mensen die toch graag willen blijven volgen hoe het met Wen Gui gaat is er het openbare YouTube kanaal van Wen Gui waar we regelmatig filmpjes op zetten. Maar daarbij blijft de tag ‘Adoptie’ nu achterwege.

Gelukkig Nieuwjaar, dat 2014 voor iedereen maar net zo prachtig mag worden als 2013 voor ons is geweest!

Veel liefs,
Rens, Liselore en Wen Gui

Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht

Geschreven door Liselore

Sinds een week of twee is Wen Gui opeens hangerig en huilt veel. Hij wil niet meer alleen spelen en hangt de hele dag aan mijn been. Waar ik normaal gesproken hier en daar een half uurtje mijn gang kon gaan terwijl Wen Gui braaf op het speelkleed zat, eist hij me nu helemaal op. En als ik hem aan wil sporen om even zelf te spelen zet hij een enorme keel op.

Knalrode wang, maar geen kies te bekennen

Tandenpoetsen werd een drama en de laatste paar dagen wil hij ook niet meer gaan slapen. Hij viel altijd binnen een paar minuten in slaap, nu ligt hij een uur keihard in zijn bedje te huilen. Hij wordt alleen rustig als we hem uit bed halen en eindeloos wiegen. Maar daarbij dut hij ook niet in, hij blijft ons alleen aanstaren.

Krijgt hij kiezen en heeft hij daar last van? Hij heeft soms een flinke rode wang die warmer was als de ander en kwijlt dan ook flink, maar verhoging heeft hij nooit. En ondanks dat ik dagelijks aan zijn tandvlees voel is er geen vooruitgang te merken. Maanden geleden is al door de huisarts geconstateerd dat hij mond -, hand- en voetziekte heeft (de menselijke variant van mond- en klauwzeer die bij kinderen veel voorkomt). Hierdoor heeft hij zo nu en dan blaasjes op zijn handen en voeten. In zijn mond heb ik ze nooit gezien, maar daar zouden ze ook kunnen zitten. Hij had daar eerder nooit last van, maar misschien dat de paar blaasjes die hij op zijn hand heeft nu wel jeuken. Heeft hij er misschien wat in zijn mond en jeuken die? Is die combinatie met doorkomende kiezen waar hij last van heeft?

Het zou niet meer dan logisch zijn dat hij niet lekker is en daardoor de hele dag zo aan me hangt en

Het is al aardig fris op de fiets!

me volledig claimt. Maar echt duidelijke aanwijzingen waar hij al bijna twee weken last van heeft zijn er niet en ik wil ook niet met dergelijke vaagheden naar de huisarts. In de tussentijd word ik er helemaal gek van dat iedere keer als ik even van het speelkleed af ga om mijn mail te checken of drinken te pakken, ik meteen een jammerende Wen Gui aan me heb hangen.  

Ik stuurde daarom begin deze week een mailtje naar de nazorg van adoptiebureau Meiling, want ik wist niet zeker hoe ik er mee om moest gaan. Kon ik streng zijn of moest ik juist toegeven?

Het antwoord vanuit Meiling was simpel: het kan zijn dat hij zich niet lekker voelt, maar zijn huilerigheid en drang naar veel meer aandacht had daar waarschijnlijk niets mee te maken. Het feit dat hij zo’n uitzonderlijk perfect aangepast kind was die de afgelopen maanden alles best vond, braaf alleen speelde en ons vanuit zijn bedje bijna nooit terug naar boven riep, was een kind dat de kat uit de boom keek en alles deed wat er van hem verlangd werd. Nu, ruim vier maanden later, voelt hij zich genoeg bij ons op zijn gemak om zijn echte behoefte te laten zien en dat is vooral zo dicht mogelijk bij ons zijn en alle aandacht.

Wat voelden wij ons naïef toen we dat hoorden! Alles verliep allemaal zo gladjes met Wen Gui, hij was zo makkelijk met alles dat we gewoon waren vergeten dat hij nog maar kort geleden is geadopteerd en dus nog wel wat extra aandacht nodig had. Feit is dat hij in de eerste vijftien maanden van zijn leventje veel aandacht en warmte heeft gemist. Nu hij ons begint te vertrouwen en zich aan ons aan het hechten is, wil hij zeker weten dat wij er altijd voor hem zullen zijn.

Smullen van een negerzoen

Veel kinderen vertonen zulk gedrag vrij snel, anderen rond deze periode en weer andere kinderen pas veel later. Het is een goed teken, het wil zeggen dat hij zich echt aan het hechten is aan ons. Maar makkelijk is het niet, vooral omdat ik  veel het idee heb dat hij zich niet lekker voelt. Hij kan nu eenmaal niet praten, zijn huilerigheid is zijn manier om om aandacht te vragen.

Toch is het erg fijn dat wij met onze onervarenheid nu meer duidelijkheid hebben (Patty, ontzettend bedankt voor al je adviezen en tips!). We gaan gewoon meer toegeven aan zijn hangerigheid en hem goed laten merken dat we zijn vertrouwen waard zijn. We hebben een nieuwe draagzak besteld zodat hij gedurende de dag, als ik wat anders moet/ wil doen dan alleen maar met hem spelen, toch dicht bij me kan zijn. Dat is voor alle partijen prettiger dan dat gehang aan mijn benen. En als hij gaat slapen blijft een van ons gewoon bij hem zitten tot hij slaapt.

Het is even slikken, want vooral het feit dat hij iedere dag wel een half uur aan een stuk alleen speelde was voor mij wel erg prettig. Maar zijn welzijn is het belangrijkste. We gaan hem nu nog veel meer overladen met aandacht, en zelf spelen gaat hij alleen nog doen als hij dat echt zelf wil. Maar we laten hem voorlopig op dat gebied niet gewoon zijn gang gaan, ook al deed hij het wel, hij was er nog niet aan toe.

Wat dat betreft zullen er weinig volwassenen zijn die zo naar Sinterklaasavond uitkijken als ik. Ik ben zelf aardig uitgekeken op Wen Gui’s speelgoed, wat afwisseling op dat speelkleed kan ik inmiddels wel gebruiken!

Visite, visite

Geschreven door Liselore

Het is niet zo dat voor de komst van Wen Gui onze voordeur altijd werd platgelopen. Maar er kwamen wel met enige regelmaat mensen ‘aanwaaien’. Veel van onze vrienden wonen namelijk vlakbij.

 

Toen Wen Gui bij ons kwam hebben we iedereen laten weten dat visite even niet zo’n goed idee was. Als hij sliep kwamen er weleens mensen langs en een enkele keer liep er even iemand binnen. Maar in de afgelopen drie maanden is er niemand op de koffie geweest terwijl Wen Gui ook beneden rondliep.

Het werd nu tijd om hem aan bezoekers in ons huis te laten wennen, dus kwamen Carol en Tygo op bezoek. Dat ging hartstikke goed, volgens mij had vijfjarige Tygo er meer moeite mee als Wen Gui. Tygo was namelijk gewend dat als hij bij ons is, hij alle aandacht kreeg. Nu moet hij die delen. Na een tijdje bleek dat beide heertjes het erg leuk vonden als Tygo voor paard speelde en Wen Gui op zijn rug zat. Wen Gui was er sowieso al aan gewend om zijn speelgoed te delen, want sinds ruim een maand komt neefje Owen iedere vrijdag de hele dag omdat mijn zus Katja dan moet werken.

Dezelfde avond kwamen Stijn en Emie een uurtje spelen omdat hun papa Roel met Rens naar een concert in Amsterdam ging terwijl mama Elles nog niet klaar was met werk. Ook dat ging goed. Stijn en Emie hebben zich prima vermaakt met al het nieuwe speelgoed dat er inmiddels bij ons te vinden is en ook hun aanwezigheid vond Wen Gui prima.

 

Een paar dagen later kwam Jochem over de vloer om samen met Rens naar een nieuw apparaat op de geluidsinstallatie aan te sluiten. In het weekend is Wen Gui erg claimerig naar Rens omdat ze door de week alleen ’s avonds even samen kunnen spelen. Ik kon proberen om hem bezig te houden op het speelkleed, maar uiteindelijk wilde Wen Gui toch bij papa zitten of in ieder geval in zijn buurt blijven. Maar problemen met Jochem bij ons thuis had hij geen moment.

Na deze twee geslaagd testen staat ons huis nu dus weer helemaal open voor geplande en ongeplande bezoeken, ook op tijden dat Wen Gui wakker is. Hiermee is zijn gewenningsperiode volgens mij ver klaar. Opa’s, oma’s, ooms en tantes kunnen hem al een tijdje gewoon op schoot nemen, met hem rondstappen en koekjes geven, ook dat proces verliep heel glad.

De volgende stap is dat Wen Gui een middagje bij iemand anders is zonder zijn papa en mama. Daarna gaan we zien of hij een nachtje uit logeren kan gaan. Wen Gui is nog nooit een moment zonder Rens en/ of mij geweest, maar we gaan er nog even mee wachten om hem daar aan te laten wennen. Hij is al aardig vertrouwd met zijn opa’s en oma’s, maar het is nogal wat om hem echt even los te laten. Zowel voor Wen Gui als voor zijn papa en mama.

We gaan hier in het nieuwe jaar voorzichtig mee starten. Dan gaan Rens en ik als we bij opa en oma zijn even een blokje om. Dan kunnen we kijken hoe hij hier op reageert en zien of hij er aan toe is. Ik hoop dat dat goed gaat, het zou wel erg leuk zijn als Rens en ik begin maart lekker een middagje samen met vrienden kunnen carnavallen!

Stap voor stap

Geschreven door Liselore 

Vrolijke vriend

De eerste stapjes zijn gezet. Met een stralend gezichtje van trots wankelde Wen Gui vorige week voorzichtig van mama naar papa. Helemaal alleen. En sindsdien kan hij prima (als hij daar zin in heeft, en dat is niet altijd) ongeveer acht stapjes achter elkaar zetten. Maar dat doet hij alleen als Rens of ik hem daartoe aanzetten. Hij zal niet zelf beslissen om vanaf de salontafel te gaan lopen. Alhoewel, nu ik dit zit te schrijven zet hij spontaan twee stappen vanaf de bank! :D 

Maar dat is niet de enige vooruitgang die Wen Gui de laatste tijd heeft gemaakt. Begin deze week gaf hij aan dat hij zelf wilde eten. Hij kon in principe al fruit of stukjes brood zelf in zijn mond stoppen, maar aangezien hij het nog leuker vond om het bordje of schaaltje op de grond te smijten hadden we hem daarin nog niet heel veel gestimuleerd. 

Het bordje blijft nu netjes op het plankje van de kinderstoel staan en stukjes brood belanden zo nu en dan zowaar via zijn zelf gehanteerde vorkje in zijn mond. Andere stukjes stopt hij met zijn andere hand in zijn mond. 

En dan is Wen Gui ook nog eens bijna helemaal van de Nutrilon en papfles af! Hij krijgt alleen nog voor het slapengaan een fles met een beetje Nutrilon, tijdens het ontbijt en de lunch krijgt hij koemelk die hij nu zelf uit een kleiner flesje drinkt. Gedurende de dag drinkt hij diksap uit een tuitbeker. Sinds een dag of wat snapt hij ook dat hij het flesje en de beker moet kantelen omdat er anders niets uitkomt. Een trotsere moeder als ik bestaat er niet. 

Kleuren is leuk!

Wen Gui begint ook steeds meer op muziek te reageren. Hij heeft zijn favoriete kinderliedjes die hij heel geduldig op zijn speelgoed met deuntjes kan gaan zitten zoeken om dan vervolgens op de maat mee te gaan zitten deinen. Maar ook sommige muziek van papa en mama kan hij goed waarderen. Hij reageert vaak op Michael Franti en Jamiroquai, hoe ‘funkier’ hoe beter. 

Hij gaat als een speer, het is bijna niet bij te houden! Het is qua ontwikkelingen een paar weken heel rustig geweest, maar nu is er opeens iedere dag weer wat nieuws. Zo wil hij nu na het luier verschonen zelf zijn aankleedkussen onder het bed schuiven en de verpakking luierdoekjes in het mandje leggen (zo schattig!). En dan gaat hij voor zichzelf zitten applaudisseren. 

Wen Gui begint te snappen hoe Duploblokken op elkaar gezet worden, maar hij vindt het nog wel veel leuker om die blokken met veel gekletter in de Duplokrat te gooien. En hij is gisteren met veel plezier met krijtjes op een kleurplaat tekeer gegaan. Hij krast niet, maar zet er vooral stipjes mee. Daarmee is hij geen jonge Picasso, maar een kleine Georges Seurat. Als klap op de vuurpijl snapt hij van de een op andere dag dat je de vormpjes in zijn emmertje door de opening in de deksel kunt duwen. Hij is er nog goed in ook, zelfs de vijfhoek is geen probleem meer! 

Even bijkletsen met cavia's Ozzie en Elvis

Het is onvoorstelbaar hoe snel onze kleine vrolijke vriend al zijn achterstand aan het wegwerken is. Alleen op het gebied van praten gaat hij nog niet vooruit. Hij heeft eerder een enkele keer woordjes als ‘op’ en ‘koe’ gezegd, maar dat was allemaal redelijk eenmalig. Het is allemaal weer vervangen door redelijk onverstaanbaar, doch enthousiast gebrabbel. Hij heeft zijn eigen taaltje en het is iedere keer weer heerlijk om hem ‘Bouw’ te horen zeggen als zijn bordje leeg is. ‘Bouw’ betekent meestal ‘op’, maar hij gebruikt het eigenlijk de hele dag door voor van alles. Hij zegt ook vaak ‘Toetau’. Ik heb het vermoeden dat hij daar ‘auto’ mee bedoeld. Maar net als bij de ‘Bouw’ zegt hij dit inconsequent tegen allerlei dingen. 

Het is een genot om dit allemaal mee te mogen maken, vooral om zijn blije toetje te zien als hij zelf een stukje brood aan zijn vork heeft geprikt of een paar stappen heeft gezet. Maar hij is niet half zo trots op zichzelf als wij op hem! Nu hij niet meer perse alleen maar aan onze hand wil lopen en door ons gevoerd wil worden heeft hij een belangrijk stuk hechting afgerond. Hij is zelfverzekerder aan het worden, zowel naar ons als naar anderen toe. Hij zit inmiddels graag bij ons op schoot (als we op het speelkleed zitten) en geeft ook vaak spontaan kusjes. Iets mooiers als dat heerlijke kereltje bij je op schoot bestaat er niet.

Verloren voornemens

Geschreven door Liselore

Ach, wat hadden we het vooraf toch allemaal goed bedacht. We hadden een heel ‘plan’ voor de opvoeding van Wen Gui, we dachten precies te weten hoe we het allemaal aan zouden gaan pakken. Opvoeden hoeft immers helemaal niet moeilijk te zijn, je moet vooral duidelijk en consequent zijn.

Onze kleine zou bij voorkeur met traditioneel houten speelgoed spelen en zo min mogelijk met die commerciële rommel die vooral veel herrie maakt. Er zou geen box komen, een kind uit een weeshuis heeft namelijk al een groot deel van zijn korte bestaan in een box gezeten. We zouden hem gewoon snel leren waar hij wel en niet aan mocht zitten en dat was dat.

Hij zou niet regelmatig televisie kijken, dat vonden we vooral een makkelijk zoethoudertje. We zouden er voor zorgen dat die van ons goed zelf kon spelen. En terwijl Wen Gui zich alleen bezig zou houden, had ik alle tijd om thuis te werken aan een nieuwe carrière. Zijn er mensen die dit lezen en al hardop zitten te lachen?

Ik weet het, het was vreselijk naïef om te denken dat het allemaal zo eenvoudig zou worden, zeker met een geadopteerd kind. Maar ik wist echt niet beter. Ik heb twintig jaar lang minachtend gesnoven als ik een moeder hoorde roepen dat ze het druk had en nergens aan toe kwam. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat als je de hele dag thuis was met een kind, je geen tijd voor jezelf zou hebben.

Ik ben zelf inmiddels nog geen drie maanden moeder en wil nu iedere moeder die ooit heeft bestaan mijn oprechte excuses aanbieden. Sorry! Het spijt me ontzettend dat ik al die jaren heb gedacht dat jullie een luizenleventje hadden.  

Onze huiskamer staat inmiddels propvol met plastic speelgoed. Het is iedere dag weer een enorme kermis van geluiden en

knipperlichtjes en de batterijen zijn niet aan te slepen. Ik kan wel een emmer houten blokken voor Wen Gui’s neus zetten, maar Tim Takelwagen met zijn liedjes en toeters vindt hij toch echt vele malen interessanter. En moet ik hem dan echt het speelgoed dat hij het leukste vindt ontzeggen? Hij is dol op zijn Toet Toet garage, Rollie de Rups en een zeer rollenpatroon definiërend werkbankje. Ik ben er inmiddels achter dat als ik hem echt alleen maar met houten speelgoed wil laten spelen, ik hem net zo goed zonder contact met anderen in de kelder op kan sluiten.

Ook staat er sinds een paar weken een box in de huiskamer. Het is leuk en aardig om te denken dat hij in het weeshuis al genoeg in zo’n ding heeft gezeten, maar ik wil ook wel eens de afwasmachine in- en uit kunnen ruimen zonder dat Wen Gui er continue in probeert te kruipen. En ik zou ook wel eens rustig willen koken zonder dat Wen Gui de hele tijd aan mijn benen hangt omdat hij met me wil spelen. Want dat ‘hem even leren om goed alleen te kunnen spelen’ was achteraf gezien ook redelijk naïef.

Ja, Wen Gui kan alleen spelen. Nu hij er aan is gewend dat Rens overdag werkt en hij me niet meer letterlijk iedere seconde claimt kan hij zelfs een half uur tot drie kwartier achter elkaar hartstikke leuk zelf met zijn lawaaierige speelgoed bezig zijn. Maar het is niet realistisch om te denken dat hij dat twee uur aan een stuk doet zonder dat je naar hem om hoeft te kijken. Bovendien heeft hij nog wat ontwikkelingsachterstand in te lopen, en dat gaat niet gebeuren als hij zoveel mogelijk alleen bezig is.

Kortom, die tijd voor mijzelf is er niet. Als hij zijn middagdutje doet ben ik aan het opruimen en wat aan het strijken. Als ik geluk heb, heb ik wat tijd om de almaar groeiende hoeveelheid foto’s en video’s van ons schitterende kereltje uit te zoeken.

Met het schaamrood op de kaken moet ik zelfs toegeven dat ik me zo nu en dan schuldig maak aan Bumba. Dan zet ik Wen Gui op de bank en laat ik hem een minuut of twintig naar dat debiele programma staren. Hij is niet bijzonder geïnteresseerd in televisie of het gros van de kinderprogramma’s. Piet Piraat, Kabouter Plop, Woezel en Pip: hij vindt het allemaal stom en blijft er geen seconde voor zitten. Maar Bumba kan hem wel enigszins boeien en dan kan ik een blog schrijven. Of iets uitgebreider koken zonder dat hij weer in de box zit.

Letterlijk al onze opvoedvoornemens zijn in een mum van tijd het raam uit gevlogen. Mijn ambitieuze plannen voor een nieuwe carrière staan tussen de fruithapjes in de koelkast. De bevlogen feministe in me wordt af en toe gillend gek, maar ik wil er ook geen seconde van missen. Wen Gui is een heerlijk, vrolijk kind waar ik ontzettend trots op ben.

De hele dag loop ik te filmen omdat hij weer iets briljants heeft gedaan. Van iedere lachje moet ik een foto maken, want hij is zo prachtig als hij lacht. En dat moet allemaal op Facebook en YouTube komen te staan. 

Het mag in de praktijk allemaal heel anders lopen dan we vooraf hadden voorzien, het maakt niet uit. Het gaat er uiteindelijk om dat je een kind een zo goed mogelijk thuis geeft en naar het beste van je kunnen opvoedt. Toet Toet auto’s, een box en Bumba kunnen daar echt niet zo heel veel aan verpesten!

Welkom Wen Gui!

Geschreven door Liselore

Ja, inderdaad, de frequentie van de blogposts is behoorlijk aan het afnemen. Sinds Rens aan het werk is en ik overdag alleen met Wen Gui ben, kom ik nergens meer aan toe. Hij speelt nooit echt lang alleen en is inmiddels zo mobiel geworden dat hij binnen een seconde of onze huisdieren overstuur maakt of op het punt staat om een plant uit te graven of een iPad te laten stuiteren.

Het is ontzettend vermoeiend, maar ook zo leuk! Hij gaat met enorme sprongen vooruit, het is iedere dag weer een verrassing wat hij nu weer kan. Zo liep hij afgelopen week opeens helemaal alleen achter zijn loopkarretje, kan hij nu zelf zijn boterham van een bordje eten, loopt hij rondjes rond de salontafel en van het ene meubel naar het ander en kan hij inmiddels wat woordjes zeggen (‘papa’, ‘op’, ‘hap’ en ‘koe’).

Hij komt inmiddels samen met ons regelmatig bij opa’s, oma’s, onze broers en zus en vrienden op visite, maar we hebben natuurlijk een veel uitgebreidere familie. Als er een baby wordt geboren is het gebruikelijk dat zo’n beetje iedere oom, tante, neef, nicht en kennis in die eerste maanden op kraamvisite komt. Maar voor een adoptiekind is het niet goed als er continue nieuwe mensen in het eigen huis komen. Hij moet eerst nog aan de nieuwe gezinssituatie wennen en zich hechten aan zijn nieuwe vader en moeder.

Maar we wilden wel iedereen de kans geven om kennis te maken met ons prachtige zoontje. Daarom hadden we op zondagmiddag 15 september een welkomstborrel voor Wen Gui gepland en onze hele families en vrienden uitgenodigd.

 

Het was een enorme drukte en we waren erg blij dat we hadden gekozen voor een locatie met een grote binnenspeeltuin (er waren 26 kinderen, en die hebben zich heerlijk in de aangrenzende ruimte uitgeleefd). Iedereen vond het erg leuk en het was ontzettend gezellig. Wen Gui is nog te klein voor de speeltuin, maar heeft zich op een speelkleed bezig gehouden , Nibbits gesnoept, met diverse mensen gespeeld en heeft zich op zijn fietsje rond laten rijden. Hij was het grote feestvarken en vond alles best.

We hebben er erg van genoten om zoveel familie weer eens bij elkaar te zien, maar helaas hebben we niet met iedereen kunnen praten, de middag vloog voorbij! We waren vooral heel druk met Wen Gui in het oog houden en hem vol trots aan zo veel mogelijk mensen laten zien.

Iedereen bedankt voor de gezellige middag, cadeaus en gelukwensen!

Rens weer aan het werk, Wen Gui aan iedereen voorgesteld en goed bezig met zijn hechting en ontwikkeling en ikzelf met mijn verwoede pogingen om mijn eigen dingetje te doen… We zijn bijna een ‘gewoon’ gezin! ;)

Papa gaat weer werken

Geschreven door Rens

Morgen gaat papa Rens na 8 weken vakantie en verlof weer aan het werk. Ik was nog nooit zo lang vrij van werken, en er leek tot een week of twee geleden geen eind te komen aan de prachtige zomer van 2013! Maar de laatste week is snel voorbij gegaan. Het gewone leven met een baan keert weer terug en dat zal Wen Gui nog meer regelmaat en structuur geven. En dat is goed, al zal het voor het hele gezin wennen zijn.

Ik zal de vele momenten samen met mijn zoon gaan missen. Nu al hoor ik Liselore helemaal uit als ik na afwezigheid van een of twee uurtjes ook maar denk een ‘Wen Gui moment’ gemist te hebben.

Gezellig samen interactief bezig op de iPad

Het is fijn om te merken dat Wen Gui zijn papa ook graag ziet. Als ik even weg ben geweest en de woonkamer binnenkom met een spelende Wen Gui op de grond, steekt hij al snel zijn twee kleine handjes naar me de hoogte in, als onmiskenbaar gebaar dat meneertje samen met papa wil gaan lopen. Ook als mama zojuist ook al met hem rondgelopen heeft.

Papa geeft sneller toe dan mama. Mama is duidelijker met aangeven dat ze ook andere dingen te doen heeft en zoonlief kan ook prima een tijdje alleen spelen. Ik vergeet makkelijker dat ook ik nog andere dingen te doen heb en Wen Gui maakt hier handig gebruik van.  Hij zal vanaf morgen echter moeten leren dat zijn vader een fulltime baan heeft en dus hele werkdagen afwezig zal zijn. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan, want de hechting gaat (zowel met papa als mama) heel goed, dat is gelukkig al duidelijk gebleken.

Voor mijzelf zal het denk ik wel meevallen. Ik heb een leuke uitdagende baan en ik zal al snel in de drukte ervan meegesleurd worden. Bovendien kan ik terugkijken op een heerlijke, onvergetelijke zomer! Zelfs het weer was helemaal top! Mijn leven veranderde drastisch, maar ik heb met volle teugen genoten van onze wittebroodsweken als jong gezin.

Kort nadat ik met verlof ben gegaan is een groot verlangen uitgekomen. Liselore verwoorde op dit blog ook mijn gevoelens sinds de komst van Wen Gui (en het traject ervoor) al heel goed, maar het mooiste schreef ze in het verslag dat onlangs naar Stichting Meiling ging, voor de nieuwe editie van het magazine van dit adoptie bureau:

Zelf doen we die eerste nacht samen geen oog dicht. We hebben zijn bedje tussen onze twee eenpersoonsbedden in gezet en bij ieder zuchtje of kuchje zitten we direct recht overeind. De slapeloosheid is alleen geen moment vervelend. Wie heeft er nog dromen nodig, nu die van ons is uitgekomen?