Stap voor stap

Geschreven door Liselore 

Vrolijke vriend

De eerste stapjes zijn gezet. Met een stralend gezichtje van trots wankelde Wen Gui vorige week voorzichtig van mama naar papa. Helemaal alleen. En sindsdien kan hij prima (als hij daar zin in heeft, en dat is niet altijd) ongeveer acht stapjes achter elkaar zetten. Maar dat doet hij alleen als Rens of ik hem daartoe aanzetten. Hij zal niet zelf beslissen om vanaf de salontafel te gaan lopen. Alhoewel, nu ik dit zit te schrijven zet hij spontaan twee stappen vanaf de bank! :D 

Maar dat is niet de enige vooruitgang die Wen Gui de laatste tijd heeft gemaakt. Begin deze week gaf hij aan dat hij zelf wilde eten. Hij kon in principe al fruit of stukjes brood zelf in zijn mond stoppen, maar aangezien hij het nog leuker vond om het bordje of schaaltje op de grond te smijten hadden we hem daarin nog niet heel veel gestimuleerd. 

Het bordje blijft nu netjes op het plankje van de kinderstoel staan en stukjes brood belanden zo nu en dan zowaar via zijn zelf gehanteerde vorkje in zijn mond. Andere stukjes stopt hij met zijn andere hand in zijn mond. 

En dan is Wen Gui ook nog eens bijna helemaal van de Nutrilon en papfles af! Hij krijgt alleen nog voor het slapengaan een fles met een beetje Nutrilon, tijdens het ontbijt en de lunch krijgt hij koemelk die hij nu zelf uit een kleiner flesje drinkt. Gedurende de dag drinkt hij diksap uit een tuitbeker. Sinds een dag of wat snapt hij ook dat hij het flesje en de beker moet kantelen omdat er anders niets uitkomt. Een trotsere moeder als ik bestaat er niet. 

Kleuren is leuk!

Wen Gui begint ook steeds meer op muziek te reageren. Hij heeft zijn favoriete kinderliedjes die hij heel geduldig op zijn speelgoed met deuntjes kan gaan zitten zoeken om dan vervolgens op de maat mee te gaan zitten deinen. Maar ook sommige muziek van papa en mama kan hij goed waarderen. Hij reageert vaak op Michael Franti en Jamiroquai, hoe ‘funkier’ hoe beter. 

Hij gaat als een speer, het is bijna niet bij te houden! Het is qua ontwikkelingen een paar weken heel rustig geweest, maar nu is er opeens iedere dag weer wat nieuws. Zo wil hij nu na het luier verschonen zelf zijn aankleedkussen onder het bed schuiven en de verpakking luierdoekjes in het mandje leggen (zo schattig!). En dan gaat hij voor zichzelf zitten applaudisseren. 

Wen Gui begint te snappen hoe Duploblokken op elkaar gezet worden, maar hij vindt het nog wel veel leuker om die blokken met veel gekletter in de Duplokrat te gooien. En hij is gisteren met veel plezier met krijtjes op een kleurplaat tekeer gegaan. Hij krast niet, maar zet er vooral stipjes mee. Daarmee is hij geen jonge Picasso, maar een kleine Georges Seurat. Als klap op de vuurpijl snapt hij van de een op andere dag dat je de vormpjes in zijn emmertje door de opening in de deksel kunt duwen. Hij is er nog goed in ook, zelfs de vijfhoek is geen probleem meer! 

Even bijkletsen met cavia's Ozzie en Elvis

Het is onvoorstelbaar hoe snel onze kleine vrolijke vriend al zijn achterstand aan het wegwerken is. Alleen op het gebied van praten gaat hij nog niet vooruit. Hij heeft eerder een enkele keer woordjes als ‘op’ en ‘koe’ gezegd, maar dat was allemaal redelijk eenmalig. Het is allemaal weer vervangen door redelijk onverstaanbaar, doch enthousiast gebrabbel. Hij heeft zijn eigen taaltje en het is iedere keer weer heerlijk om hem ‘Bouw’ te horen zeggen als zijn bordje leeg is. ‘Bouw’ betekent meestal ‘op’, maar hij gebruikt het eigenlijk de hele dag door voor van alles. Hij zegt ook vaak ‘Toetau’. Ik heb het vermoeden dat hij daar ‘auto’ mee bedoeld. Maar net als bij de ‘Bouw’ zegt hij dit inconsequent tegen allerlei dingen. 

Het is een genot om dit allemaal mee te mogen maken, vooral om zijn blije toetje te zien als hij zelf een stukje brood aan zijn vork heeft geprikt of een paar stappen heeft gezet. Maar hij is niet half zo trots op zichzelf als wij op hem! Nu hij niet meer perse alleen maar aan onze hand wil lopen en door ons gevoerd wil worden heeft hij een belangrijk stuk hechting afgerond. Hij is zelfverzekerder aan het worden, zowel naar ons als naar anderen toe. Hij zit inmiddels graag bij ons op schoot (als we op het speelkleed zitten) en geeft ook vaak spontaan kusjes. Iets mooiers als dat heerlijke kereltje bij je op schoot bestaat er niet.

Verloren voornemens

Geschreven door Liselore

Ach, wat hadden we het vooraf toch allemaal goed bedacht. We hadden een heel ‘plan’ voor de opvoeding van Wen Gui, we dachten precies te weten hoe we het allemaal aan zouden gaan pakken. Opvoeden hoeft immers helemaal niet moeilijk te zijn, je moet vooral duidelijk en consequent zijn.

Onze kleine zou bij voorkeur met traditioneel houten speelgoed spelen en zo min mogelijk met die commerciële rommel die vooral veel herrie maakt. Er zou geen box komen, een kind uit een weeshuis heeft namelijk al een groot deel van zijn korte bestaan in een box gezeten. We zouden hem gewoon snel leren waar hij wel en niet aan mocht zitten en dat was dat.

Hij zou niet regelmatig televisie kijken, dat vonden we vooral een makkelijk zoethoudertje. We zouden er voor zorgen dat die van ons goed zelf kon spelen. En terwijl Wen Gui zich alleen bezig zou houden, had ik alle tijd om thuis te werken aan een nieuwe carrière. Zijn er mensen die dit lezen en al hardop zitten te lachen?

Ik weet het, het was vreselijk naïef om te denken dat het allemaal zo eenvoudig zou worden, zeker met een geadopteerd kind. Maar ik wist echt niet beter. Ik heb twintig jaar lang minachtend gesnoven als ik een moeder hoorde roepen dat ze het druk had en nergens aan toe kwam. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat als je de hele dag thuis was met een kind, je geen tijd voor jezelf zou hebben.

Ik ben zelf inmiddels nog geen drie maanden moeder en wil nu iedere moeder die ooit heeft bestaan mijn oprechte excuses aanbieden. Sorry! Het spijt me ontzettend dat ik al die jaren heb gedacht dat jullie een luizenleventje hadden.  

Onze huiskamer staat inmiddels propvol met plastic speelgoed. Het is iedere dag weer een enorme kermis van geluiden en

knipperlichtjes en de batterijen zijn niet aan te slepen. Ik kan wel een emmer houten blokken voor Wen Gui’s neus zetten, maar Tim Takelwagen met zijn liedjes en toeters vindt hij toch echt vele malen interessanter. En moet ik hem dan echt het speelgoed dat hij het leukste vindt ontzeggen? Hij is dol op zijn Toet Toet garage, Rollie de Rups en een zeer rollenpatroon definiërend werkbankje. Ik ben er inmiddels achter dat als ik hem echt alleen maar met houten speelgoed wil laten spelen, ik hem net zo goed zonder contact met anderen in de kelder op kan sluiten.

Ook staat er sinds een paar weken een box in de huiskamer. Het is leuk en aardig om te denken dat hij in het weeshuis al genoeg in zo’n ding heeft gezeten, maar ik wil ook wel eens de afwasmachine in- en uit kunnen ruimen zonder dat Wen Gui er continue in probeert te kruipen. En ik zou ook wel eens rustig willen koken zonder dat Wen Gui de hele tijd aan mijn benen hangt omdat hij met me wil spelen. Want dat ‘hem even leren om goed alleen te kunnen spelen’ was achteraf gezien ook redelijk naïef.

Ja, Wen Gui kan alleen spelen. Nu hij er aan is gewend dat Rens overdag werkt en hij me niet meer letterlijk iedere seconde claimt kan hij zelfs een half uur tot drie kwartier achter elkaar hartstikke leuk zelf met zijn lawaaierige speelgoed bezig zijn. Maar het is niet realistisch om te denken dat hij dat twee uur aan een stuk doet zonder dat je naar hem om hoeft te kijken. Bovendien heeft hij nog wat ontwikkelingsachterstand in te lopen, en dat gaat niet gebeuren als hij zoveel mogelijk alleen bezig is.

Kortom, die tijd voor mijzelf is er niet. Als hij zijn middagdutje doet ben ik aan het opruimen en wat aan het strijken. Als ik geluk heb, heb ik wat tijd om de almaar groeiende hoeveelheid foto’s en video’s van ons schitterende kereltje uit te zoeken.

Met het schaamrood op de kaken moet ik zelfs toegeven dat ik me zo nu en dan schuldig maak aan Bumba. Dan zet ik Wen Gui op de bank en laat ik hem een minuut of twintig naar dat debiele programma staren. Hij is niet bijzonder geïnteresseerd in televisie of het gros van de kinderprogramma’s. Piet Piraat, Kabouter Plop, Woezel en Pip: hij vindt het allemaal stom en blijft er geen seconde voor zitten. Maar Bumba kan hem wel enigszins boeien en dan kan ik een blog schrijven. Of iets uitgebreider koken zonder dat hij weer in de box zit.

Letterlijk al onze opvoedvoornemens zijn in een mum van tijd het raam uit gevlogen. Mijn ambitieuze plannen voor een nieuwe carrière staan tussen de fruithapjes in de koelkast. De bevlogen feministe in me wordt af en toe gillend gek, maar ik wil er ook geen seconde van missen. Wen Gui is een heerlijk, vrolijk kind waar ik ontzettend trots op ben.

De hele dag loop ik te filmen omdat hij weer iets briljants heeft gedaan. Van iedere lachje moet ik een foto maken, want hij is zo prachtig als hij lacht. En dat moet allemaal op Facebook en YouTube komen te staan. 

Het mag in de praktijk allemaal heel anders lopen dan we vooraf hadden voorzien, het maakt niet uit. Het gaat er uiteindelijk om dat je een kind een zo goed mogelijk thuis geeft en naar het beste van je kunnen opvoedt. Toet Toet auto’s, een box en Bumba kunnen daar echt niet zo heel veel aan verpesten!