DOLGELUKKIG!

Geschreven door Liselore en Rens

Op dinsdag 26 maart, zijn we om kwart voor vier ‘s middags door Serge van Meiling gebeld. ‘Het is zover!’ zei hij, en ik liet van schrik bijna de telefoon uit mijn handen vallen. Rens was natuurlijk niet in de buurt, dus hield ik het kort en zei ik dat we terug zouden bellen.

Een uur later zaten met het zweet in onze handen opnieuw aan de telefoon. Zoals de laatste jaren gebruikelijk is in adoptieland, zou Serge ons aan de telefoon een voorstel doen. Hierbij geeft hij alleen aan wat de special need van het kindje is, zonder het geslacht en de leeftijd te noemen. Dit is in principe een formaliteit, want in de meeste gevallen valt dit binnen de grenzen die je zelf eerder hebt aangegeven. Nu hadden we vrij ruime grenzen aangegeven en hielden we met van alles rekening. Behalve met wat Serge ons daadwerkelijk te vertellen had.

‘Het kindje loenst een beetje en is volgens Chinese groeitabellen iets kleiner dan gemiddeld,’ vertelde hij.

‘Is dat alles?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ja, meer kan ik er niet van maken,’ zei Serge lachend.
 ‘Natuurlijk is dit kind welkom!’ zeiden we daarop, compleet verrast dat er gewoon helemaal geen sprake is van een special need. Het kind is gezond!
‘Dan mag ik jullie feliciteren met jullie zoon!’ zei Serge. ‘Hij is elf maanden oud en hij heet Yang Wen Gui. Hij wordt op 8 april 1 jaar.’
Onze monden waren inmiddels zowat open gezakt. Zo jong? Zo gezond? En op dezelfde dag jarig als Rens? Zo mooi als dit hadden we nooit durven dromen!

Veel zinnigs wisten we niet uit te brengen. Meer dan een afspraak maken om die avond bij Serge langs te gaan om het rapport en de foto’s op te halen kwam er niet meer uit. En toen we eenmaal op hadden gehangen, was het nog niet doorgedrongen.

Er kwam een roes, waarin we opzochten waar de plaats lag waar zijn weeshuis staat. Xuzhou City bleek in het oosten van China, in het binnenland grofweg tussen Beijing en Shanghai, te liggen. Het is voor Chinese begrippen een middelgrote stad met circa 10 miljoen inwoners. We hebben gekeken waar we met onze reis door China allemaal zijn geweest, en alhoewel we niet in Xuzhou City zijn geweest, waren  we wel redelijk in de buurt.

We hebben opgezocht wat zijn naam betekent: Yang Wen Gui (je spreekt het uit als Jang Wen Ghweej). Yang betekent zon (en is zijn achternaam), Wen staat voor cultureel en Gui voor schat.

In een trance hebben we wat gegeten, wat aangerommeld en vervolgens zijn we snel naar Oosterhout gereden, waar we een hele stapel foto’s van ons kereltje te zien kregen. En wederom was er verbazing: wat een leuk, mooi mannetje!

Opeens had onze droom een gezicht. Opeens waren we zomaar papa en mama van een kindje aan de andere kant van de wereld. Het is onvoorstelbaar maar waar, wat ergens heel onwerkelijk voelt, is ook meteen een feit: zodra je de foto ziet is dat jouw kind. Er is vertedering, ontroering en ergens ook herkenning: op jou hebben we zolang gewacht. En dat was het waard.

We zijn meteen dezelfde avond langs onze ouders, broers en zus geweest en iedere keer als we de foto’s weer uit de tas haalden werd het weer een beetje echter. Dit is Yang Wen Gui, dit is onze prachtige zoon.